Dobre wrażenie

IX

  Zmrużyłam oczy, gdy usłyszałam dochodzący do moich uszu dźwięk ćwierkających ptaków za oknem. Dzisiaj jest sobota, moja kolacja z ukochanym, na którą tak długo i niecierpliwie czekałam. Wstałam z łóżka, kierując się prosto do toalety, aby zrobić poranne czynności oraz wziąć prysznic. Rozebrałam się z bielizny i otworzyłam kabinę prysznicową, wchodząc do środka.

Napuściłam ciepłej wody i już po kilku sekundach moje ciało stało się całe mokre. Namydliłam skórę płynem o zapachu jaśminy zmieszanej z lawendą i powróciłam do chwil, kiedy to ukochany mydlił moje ciało. Moje dłonie nie mogły się równać z jego dużymi, delikatnymi i rozkoszującymi pieszczotami, jakimi mnie obdarzał za każdym razem, gdy dotykał mnie w każdy możliwy sposób. Nic nie może się równać z jego dotykiem. 

Po umyciu ciała i włosów szamponem o bardzo intensywnym i nieokreślonym zapachu, wyszłam z kabiny, owijając się białym, puchatym ręcznikiem wokół. Opuściłam łazienkę, udając się do kuchni, aby nakarmić Larry'ego, jednak zatrzymał mnie nagły dzwonek w komórce. Sięgnęłam po telefon, który leżał na szafce nocnej i przełączyłam zieloną słuchawkę, przystawiając urządzenie do ucha.

— No cześć, co u ciebie słychać? — powiedziałam przyjaźnie.

— Boże, jestem taka podekscytowana, Mar! — odezwała się ekscytująco Mindy — To już dzisiaj! Dzisiaj Jasper zabiera mnie na kolację, wierzysz w to?! — krzyknęła niedowierzająco do słuchawki.

— To świetnie — uśmiechnęłam się, wychodząc z pokoju i skierowałam się do kuchni — Czyli dzisiaj zakupy? — zapytałam.

— No jasne — mruknęła — Przy okazji dla ciebie kupimy coś seksownego, skoro też masz kolację z ukochanym — dodała sympatycznie.

— Czy ty coś sugerujesz? — zaśmiałam się, sięgając po ulubiony przysmak Larry'ego, który w mgnieniu oka po usłyszeniu szelestu znalazł się na marmurowej posadzce wyspy kuchennej. 

Nikt nie wie o moich relacjach z szefem firmy Solos, Alanem Hendersonem, rekinem Nowego Jorku, bardzo wpływowym milionerem, który u stóp ma każdego. Nawet moim bliskim nie potrafię wyjawić, co mnie z nim łączy. Nawet Evie, mojej przyjaciółce a jego kuzynce, gdzie nie miałam zielonego pojęcia o tym. 

— Może wreszcie zaprosi cię do siebie, co? — mruknęła zadziornie — A może... już zapraszał, co? Tylko ty nie chcesz mi nic mówić!

— C-Co? Zwariowałaś — zmarszczyłam brwi, wsypując karmy do srebrnej miski kota — To tylko zwykła kolacja — dodałam.

— Tak? — zapytała i byłam pewna, że uniosła brwi w górę — Zwykła jak te wiele innych waszych spotkań po pracy i weekendy? Mar, przecież nie jestem głupia i naprawdę uważam, że podobasz się szefowi. 

— Dobra, Min, spotkajmy się o trzynastej w galerii, co? Porozmawiamy wtedy — powiedziałam, nastawiając ekspres do kawy. 

— Okej, nie ma sprawy — odparła radośnie — To do zobaczenia! — rozłączyła się.

Odłożyłam telefon na wyspę kuchenną, wsłuchując się w chodzące urządzenie. Oparłam ręce o blat, powracając myślami do spotkania jego i Collins. To dzisiaj, dzisiaj na osiemnastą w Daniel, a na dwudziestą mam tam się zjawić. Od kiedy tylko umówili się na to spotkanie, nie potrafiłam się skupić i przestać o tym myśleć. Nie powinnam być zła albo zazdrosna, bo przecież to spotkanie biznesowe, na dodatek w naszej restauracji, jednak to nadal spotkanie biznesowe. 

Z myśli wyrwał mnie dźwięk mruczącego kota obok. Ocknęłam się i spojrzałam na Larry'ego, który siedząc na wyspie kuchennej, oblizuje swoją golutką łapkę, to wzrokiem ponownie zlatuje na mnie, przejeżdżając przy tym swoim szorstkim języczkiem po pyszczku.