Καλοκαιρινό Φόντο (Βιβλίο #2)

Κεφάλαιο 2

Ξύπνησα λίγες ώρες αργότερα, με πρώτη κίνηση μου να ελέγξω την ώρα στο κινητό μου.

9:30, το πρωί.

Τεντώθηκα αργά αργά, ώσπου αποφάσισα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Παράλληλα παρατήρησα πως ο Δημήτρης δεν κοιμήθηκε δίπλα μου. Το μαξιλάρι του, και η μεριά του γενικά ήταν ανέγγιχτη.

Άφησα ένα δυνατό ξεφύσιμα, και ακολούθησα την πρωινη ρουτίνα μου πριν ψάξω να βρω τον Δημήτρη. Ένα τέταρτο αργότερα πήγα στο σαλονάκι όπου ήταν εχθές ο Δημήτρης και υπέθεσα πως θα βρισκόταν ακόμα. Πράγμα το οποιο δεν συνέβη στην πραγματικότητα, γιατί δεν βρισκόταν ακόμα εκεί. Το μαξιλάρι πάνω στον μαύρο καναπέ μαρτυρούσε το γεγονός ότι πέρασε το βράδυ του εκεί.

Έκανα μια γύρα στο υπόλοιπο μέρος της σουίτας αλλά και πάλι δεν τον βρήκα.

Άκουσα από έξω, από το μπαλκόνι μια καρέκλα να σύρεται οπότε υπέθεσα πως θα βρισκόταν εκεί.

Βγήκα έξω, και για ακόμα μια φορά φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται την παρουσία μου. Μα τι έχει πάθει τέλος πάντων; Τόσο αδιάφορη του είμαι; Ή τι το τόσο σοβαρό σκέφτεται και είναι τόσο αφηρημένος;

Έμεινα ακίνητη και αμίλητη για λίγα δευτερόλεπτα μελετώντας το βλέμμα του και περιμένοντας να με αντιληφθεί.

Τίποτα απολύτως. Έτσι και, αποφάσισα να του μιλήσω εγώ πρώτη.

"Καλημέρα..."

Κούνησε το κεφάλι του και απέσπασε την προσοχή του από την εκπληκτική θέα.

"Ει.. Καλημέρα. Κοιμήθηκες καλά;", προσπάθησε να είναι ευγενικός και όσο πιο φυσιολογικός γίνεται αλλά σίγουρα απέτυχε παταγωδώς.

"Αν ερχόσουν στο κρεβάτι δεν θα χρειαζόταν να το ρωτήσεις αυτό.", οι λέξεις βγήκαν αυθόρμητα από το στόμα μου. Δεν κατάφερα να τις ελέγξω, και μετάνιωσα αμέσως που το είπα.

"Εε εε.. Ναι. Συγγνώμη. Με πήρε ο ύπνος στον καναπέ, και...", άρχισε να απολογείται.

Τον διέκοψα όμως, "Συγγνώμη. Δεν ήθελα να το πω τόσο ωμά. Δεν χρειαζοται να ζητάς συγγνώμη.", έκανα μια παύση, "Παρεμπιπτόντως, δεν ξέρω για εσένα, αλλά εγώ πεθαίνω της πείνας!" Προσπάθησα να αλλάξω θέμα, ούτως ή άλλως δεν είχε νόημα.

"Ναι και εγώ. Μπορώ να ζητήσω να μας φέρουν κάτι να φάμε.", πρότεινε.

"Όχι!", είπα λίγο δυνατότερα απ' ότι έπρεπε.

"Όχι;", φαινόταν μπερδεμένος.

"Εννοώ ότι είμαστε μεσα τόσες ώρες, ας βγούμε έξω. Να φάμε, να ψωνισουμε, οτιδήποτε."