Καλοκαιρινό Φόντο (Βιβλίο #2)

Κεφάλαιο 14

Όπως είχα αναφέρει προηγουμένως έχω ήδη σχέδιο στο μυαλό μου. Όχι κάτι το ιδιαίτερο ή καλομελετημένο, αλλά έτσι όπως είμαι είναι το καλύτερο που θα μπορούσα να σκεφτώ.

Έτσι, και πήρα την τσάντα μου, και βγήκα από το πατρικό μου. Μέσα σε μισή ώρα βρισκόμουν έξω από το διαμέρισμά του Πέτρου.

Δεν ήξερα πως πρέπει να νιώσω. Πηγαίνω να περιμένω στο διαμέρισμα του υποτιθέμενου νεκρού πρώην μου, δεν θεωρείται νυν αφού είμαι παντρεμένη πλέον, για να τον περιμένω μήπως εμφανιστεί. Από καθημερινή σειρά βγήκαμε, έτσι νιώθω.

Λίγο αργότερα ανέβηκα τα σκαλοπάτια του τρίτου ορόφου, όπου βρισκόταν το διαμέρισμα. Δεν ξέρω γιατί, φοβόμουν να ανέβω με τον ανελκυστήρα.

Ξεκλειδωσα την πόρτα, και μπήκα αργά μέσα, φοβούμενη μήπως κάποιο ανθρώπινο ον βρίσκεται εκεί. Τελικά, δεν ήταν κανένας, όπως ανακάλυψα λίγο αργότερα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση όμως είναι ότι το σπίτι ήταν συμμαζεμένο, δεν έμοιαζε καθόλου με το θέαμα που αντίκρισα εγώ και η Χριστίνα ώρες πριν.

Δεν πίστευα πως ο Πέτρος θα συμμαζευε έτσι. Μια φωνούλα στο μυαλό μου μού έβαζε ιδέες πως εδώ μέσα ήταν κάποια γυναίκα.

Έκανα κάποιες γύρες πάνω-κάτω περιμένοντας, μέχρι που τα λεπτά έγιναν ώρες. Έξω είχε βραδιάσει για τα καλά, και το ρολόι χειρός μου έδειχνε περασμένα μεσάνυχτα.

Είχα ήδη βγάλει τα παπούτσια μου, και ξαπλωμένη στον καναπέ έβλεπα τηλεόραση. Ένιωθα όσο να 'ναι άνετα στο σπίτι αυτό. Έχω μείνει για μέρες ολόκληρες, δεν μπορούσα να το αγνοησω.

Ήμουν έτοιμη να με πάρει ο ύπνος, άκουσα κάποιον να προσπαθεί να ανοίγει την πόρτα. Πριν καλά-καλά το σκεφτώ πετάχτηκα και άνοιξα την πόρτα. Λάθος κίνηση θα έλεγε κανείς, αλλά... Αλλά δεν ξέρω γιατί. Απλά το έκανα.

"Εσύ.", ήταν ο,τι είπα μόλις τον είδα.

Δεν μπορούσα άλλωστε να πω και κάτι άλλο. Έξι μήνες είχα να τον δω. Ζωντανό τουλάχιστον.

"Μπορώ να περάσω μέσα στο σπίτι μου;", ρώτησε ειρωνικά.

Ήθελα να 'ξέρα που βρίσκει τόσο χιούμορ τέτοιες ώρες.

Έκανα στην άκρη μηχανικά, και έκλεισα την πόρτα πίσω του.

Όταν δεν με κοιτούσε, τσιμπησα τον εαυτό μου μήπως βλέπω κάποιο όνειρο.

Έβγαλε τα παπούτσια του, και απλώθηκε σαν το χταπόδι στον καναπέ. Πλησίασα αργά και τον κοιτούσα πόσο ήρεμος ήταν. Μήπως εγώ είμαι η παρανοϊκή τελικά;