Καλοκαιρινό Φόντο (Βιβλίο #2)

Κεφάλαιο 8

Ξύπνησα μέσα στο αυτοκίνητο που είχαμε με τον Δημήτρη όσο ήμασταν στην Ελλάδα. Ήμουν ξαπλωμένη στα πίσω καθίσματα και είχα σκεπαστεί πρόχειρα με μια ζακέτα του.

Άνοιξα τα μάτια μου προσπαθώντας να καταλάβω τι είχε γίνει το προηγούμενο βράδυ.

Έψαξα με τα μάτια μου τον Δημήτρη, μα δεν τον βρήκα πουθενά. Παρέμεινα στην θέση μου λίγα λεπτά ακόμα, αφού είχα πονοκέφαλο. Ήμουν πλέον σίγουρη ότι ήπια χθες βράδυ.

Ξαφνικά άκουσα τον χαρακτηριστικό ήχο της πόρτας να ανοίγει, και είδα τον Δημήτρη να μπαίνει μέσα κρατώντας δύο καφέδες στα χέρια του, και μια ακόμα σακούλα.Μέσα μου ήλπιζα να είναι πρωινό γιατί το στομάχι μου γουργουριζε.

"Καλημέρα.. Έχει πολλή ώρα που ξύπνησες;"

"Μμ, όχι... Πριν από λίγο..."

"Σου έφερα κάτι να φας.", με κοίταξε και μου έδωσε το φαγητό και καφέ που μου πήρε. Όταν τα χέρια μας ακούμπησαν μεταξύ τους ένιωσα έναν ηλεκτρισμό ανάμεσα μας. Προσπάθησα να μη το δείξω, δίνοντας του ένα αμήχανο χαμόγελο.

"Ξέρω ότι δεν είναι και ό,τι πιο άνετο να κοιμάσαι στο αυτοκίνητο, απλά χθες είχα πιει λίγο παραπάνω... ήσουν και εσύ κουρασμένη..", ξεκίνησε...

"Και πιωμένη, λογικά. Όχι ότι θυμάμαι τίποτα, αλλά έχω πονοκέφαλο! Αλλά, δεν πειράζει. Είχα καιρό να νιώσω την ελευθερία αυτή. Όλη αυτή η χλιδή, είναι λίγο υπερβολική."

Γέλασε με τα λογια που μόλις ξεστόμισα, και κοιτώντας το χαμογελο του κατάλαβα κάτι. Αυτή η σχέση δεν θα είχε ποτέ μέλλον. Ίσως εγώ να μην είχα μέλλον γενικότερα.

Λίγες ώρες αργότερα επιστρέψαμε στο πατρικό μου. Όταν έμεινα για λίγο μόνη μου, αποφάσισα να τηλεφωνήσω στην κοπέλα που -τυχαια- με ενημέρωσε για τον θάνατό του Πέτρου. Έπρεπε να μάθω περισσότερα, για τον θανατο του. Το πώς ακριβώς συνέβη, οτιδήποτε που θα με βοηθήσει να κλείσει οριστικά το κεφάλαιο αυτό.

Έψαξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα στις επαφές μου, λες και με κυνηγούσε κάποιος. Μόλις το βρήκα, πήρα μια βαθιά ανάσα πριν πατήσω το κουμπί ώστε να της τηλεφωνήσω. Η αγωνία μου για το αν το σηκώσει μεγάλωνε όλο και περισσότερο με κάθε 'τουτ', κάνοντας με να περπατάω μέσα στο δωμάτιο πάνω κάτω.

Η αλήθεια είναι πως οι ημέρες που πέθανε ο Πέτρος, από υπερβολική δόση, είναι θολές για εμένα. Εκείνη την περίοδο ήμασταν χώρια, και δεν μιλούσαμε. Έτσι, η Ελένη, η κοπέλα που τηλεφώνησα πριν, με είχε ενημερώσει για το τραγικό συμβάν. Ήταν ο,τι πιο κοντινό είχαμε σε κοινό φίλο η Ελένη. Ο Γιάννης και η Έφη, είναι άλλη κατηγορία που ακόμα δεν έχω ανακαλύψει. Ούτε πρόκειται κιόλας βέβαια. Ο Γιάννης πέθανε, και η Έφη δεν εχω ιδέα τι κάνει. Έχουμε χαθεί.