Καλοκαιρινό Φόντο (Βιβλίο #2)

Κεφάλαιο 6

"Τι έγινε;", μας ρώτησαν οι δικοί μου μόλις μπήκαμε στο σπίτι των γονιών μου. Έχει περάσει λίγη ώρα από τότε που φύγαμε από το κοιμητήριο και δεν έχω ηρεμήσει ολοκληρωτικά ακόμη.

"Ήταν... καλύτερα από ο,τι περιμέναμε.", κόμπιασε για την απάντηση του ο Δημήτρης.

"Είπε τίποτα; Μίλησε;", ρώτησε η μαμά μου. Η αγωνία και η ανησυχία ήταν φανερή στην έκφραση του προσώπου της και στην ένταση της φωνής της.

"Ναι...", Μου έριξε μια ματιά. "Ξέρετε... Μου ζήτησε να φύγουμε πάλι."

"Πού να πάτε αυτή τη φορά;", ακούστηκε ο πατέρας μου.

"Στο σπίτι μου, στην Αμερική. Μπορούμε να ξεκινήσουμε ξανά, μαζί. κάπως έτσι το σκεφτήκαμε οι δύο μας." Τους χαμογέλασε όσο το δυνατόν καλύτερα μπορούσε.

Πώς είναι δυνατόν να τούς έχω προκαλέσει τόση ανησυχία; Νιώθω λες και ο κόσμος περιτριγυρίζει γύρω μου. Χωρίς να μου αρέσει κατι τέτοιο, δεν θέλω να γίνεται.

Άκουσα αναστεναγμους γύρω μου, και προσπάθησα να μιλήσω. Δεν μπορούσα όμως. Οτιδήποτε έχω σχεδιάσει στη ζωή μου απετυχε, για έναν άνθρωπο. Άρχισα να με λυπάμαι για το κακό που τον άφησα να μου κάνει, και το οακο που προκάλεσα εγώ η ίδια στον ψυχολογικό τομέα των δικών μου ανθρώπων.

Παράτησα τις σπουδές μου, και κατέληξα εδώ από όπου ξεκίνησα, ενώ άλλοι άνθρωποι πλέον αποφασίζουν για την δική μου ζωή.

"Θα πάω να κάνω ένα μπάνιο, και θα.κατέβω να μαγειρέψουμε, μαμά. Εσύ μπαμπά και Δημήτρη, μπορείτε να κάνετε ο,τι θέλετε μέχρι να περάσει η ώρα. Θα φάμε αργότερα όλοι μαζί, εντάξει;", μίλησα ξαφνικά.

Όλοι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, και κουνησαν στην αρχή διστακτικά το κεφάλι τους. Τους χαμογέλασα και έφυγα από το σαλόνι όπου βρισκόμασταν τόση ώρα.

Όση ώρα μένω κάτω από το ζεστό νερό σκέφτομαι πόσες όμορφες στιγμές έχασα από την ζωή μου. Πόσοι άνθρωποι απομακρύνθηκαν από δίπλα μου λόγω της συμπεριφοράς μου και της τοξικής σχέσης μου.

Λίγη ώρα αργότερα αφού φόρεσα τις φόρμες μου και μάζεψα τα μαλλιά μου κατέβηκα στην κουζίνα, όπου εκεί βρήκα μόνο την μαμα μου.

"Πού είναι τα αγόρια;", την ρώτησα γεμάτη περιέργεια.

"Δεν μου είπαν που πήγαν. Κάτι για έκπληξη άκουσα.", ανασηκωσε τους ώμους της.

"Α μάλιστα."

Αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι απλό, μια καρμποναρα. Ούτως ή άλλως μεταξύ μας είμαστε. Δεν χρειάζεται να ετοιμάσουμε κάτι ιδιαίτερο, ούτε να ντυθουμε ιδιαίτερα.

Αφού τελειώσαμε το μαγείρεμα, πράγμα το οποιο έγινε γρήγορα, τους τηλεφώνησα για να δω που βρίσκονται. Κανένας τους όμως δεν το σήκωσε, όσες φορές και αν τους πήρα. Ένα κομμάτι μου ανησυχούσε μήπως συνέβη κάτι, αλλά το άλλο με καθησύχαζε πως είναι όλα καλά.

Στη συνέχεια, άκουσα κάποιος να με φωνάζει.  Βγήκα έξω και πάνω που ήμουν έτοιμη να τους κατσαδιασω που δεν απαντούσαν στις κλήσεις μου, ένα τετράποδο ξεπήδησε από την αγκαλιά του Δημήτρη. Αμέσως έτρεξα κοντά του και χωρίς δισταγμό άπλωσα το χέρι μου να το χαϊδέψω.

Το σκυλάκι αυτό, απ ότι πληροφορήθηκα αργότερα, είναι λαμπραντορ και μόλις τριών εβδομάδων. Το ανοιχτό καφέ τρίχωμα του λάμπει κάτω από τον ήλιο και φαίνεται ιδιαίτερα φιλικό απέναντι μου παρόλο το γεγονός που μόλις με γνώρισε.

Ο Δημήτρης μου το έφερε ως δώρο, αφού, όπως λέει, θα μου κάνει καλό η συντροφιά του!

..

"Πώς λες να το ονομάσουμε;", απευθύνθηκα προς τον Δημήτρη. καθόμαστε στην πίσω αυλή, κάτω από ένα μεγάλο δέντρο του οποίου ή σκιά μας δροσίζει.

"Αυτό είναι δική σου αποφαση! Είναι δικό σου!", μου χαμογέλασε. Υπερήφανος που με έκανε και εμένα να χαμογελάσω μετά από όλα αυτά.

"Δεν είναι μόνο δικό μου! Δικό μας είναι!", τόνισα την ανωνυμία 'μας'.

"Ξέρω γω;", έκανε μια παύση υποκρινομενος ότι σκέφτεται. "Beth!"

"Beth;", αναρωτήθηκα η ίδια. Έστρεψα το βλέμμα μου στο κουταβάκι και το ρώτησα "Σου αρεσει το Beth; Πιστεύω πως σου ταιριάζει!"

"Κατερινα, απλά αστειευομουν!", γουρλωσε τα μάτια του.

"Εγώ όμως όχι!", ήπια μια γουλιά από τον χυμό που βρισκόταν μπροστά μου εδώ και λίγη ώρα. "Είναι αξιολατρευτο!", συνέχισα.

"Μα είναι σκύλος...", σουφρωσε τα φρύδια του.

"Ε και;"

"Πφφ, τι να σου πω!", ανακαθησε στην καρέκλα. "Θα το δεχθω", είπε κάνοντας τον "δύσκολο".

Έριξα και εγώ ένα μικρό γελακι μετά από αυτόν, ανεβάζοντας και άλλο την διάθεση στο χώρο!