Καλοκαιρινό Φόντο (Βιβλίο #2)

Κεφάλαιο 7

Βλέποντας τον να χαμογελά με τα αστεία μου, με έκανε ακόμα περισσότερο ευτυχισμένη. Ο πόνος βέβαια, με έναν τόνο θλίψης, δεν φεύγει ποτέ. Δεν γνωρίζω το γιατί, όπως επίσης δεν γνωρίζω αν θα φύγει ποτέ.

Αλήθεια, τι θα συμβεί αν μείνει εδώ για πάντα; Θα πρέπει να παλεύω συνεχώς, σε καθημερινή βάση ώστε να τον καλύψω;

Βέβαια, το χειρότερο είναι πως δεν.ξέρω αν πονάω για τον θάνατό του, ή επειδή ο θυμός μου γι' αυτόν είναι τόσο μεγάλος. Δεν ξέρω τον λόγο που νιώθω έτσι. Νιώθω ένα κενό, τίποτα περισσότερο, και τίποτα λιγότερο.

"Να ξέρεις πως όλα κάποτε περνάνε.", μου είπε ο Δημήτρης πιάνοντας το χέρι μου.

"Λες;", ανασηκωσε τους ώμους του ως απάντηση.

"Τι θα γίνει αν δεν περάσει ποτέ και μείνω ετσι για πάντα;"

"Έτσι; Τι εννοείς έτσι;"

"Λίγο πολύ τρελή. Πρόσθεσε και λίγα ψυχολογικά."

"Ε, εντάξει... Όχι και τρελή..."

"Μην το λες! Μέχρι και ο εαυτός μου μού φέρνει αντιρρήσεις όταν μιλάω μαζί του."

Γέλασε με το σχόλιο μου, χωρίς όμως να το συνεχίσει.

Αργά το βράδυ, αφού κανένας μας δεν είχε να κάνει τίποτα, αποφασίσαμε να πάμε στην κοντινότερη παραλία για φαγητό. Αφού, δεν ήταν πολύ μακριά, δεν είχαμε να χάσουμε κάτι.

***

"Ξέρεις... σκεφτόμουν τελευταία...", ξεκίνησα διστακτικά, "Το τι θα κάνουμε εμείς. Εννοώ πού βαδίζουμε; Πόσο θα το συνεχίσουμε; Τι θα κάνουμε; Τόσες αναπάντητες ερωτήσεις που φοβόμουν πάντα να σε ρωτήσω. Τώρα δεν ξέρω που βρήκα το κουράγιο. Ίσως να φταίνε οι μπύρες που με πείραξαν λιγάκι. Βασικά, ποιος βγάζει την γυναίκα του για μπύρες;! Μόνο εσύ βέβαια!", γέλασα μόνη μου.

"Εντάξει! ηρέμησε! Πολλές ερωτήσεις μαζί κάνεις, μαντάμ! Μια μια."

"Λοιπόν. Η άποψη μου είναι να συνεχίσουμε και άλλο. Ούτως ή άλλως καλά δεν περνάμε;"

"Μωρέ.. παράπονο δεν έχω. Μια χαρά πάμε..", πήρα μια βαθιά ανάσα στο ενδιάμεσο, "αλλά, κάποια πράγματα δεν πάνε καλά."

"Τι εννοείς;"

"Αν μείνουμε λίγο ακόμα μαζί, θα δεθουμε. Ίσως και να σε ερωτευτώ. Ήδη έχω αρχίσει να κάνω όνειρα. Και δεν το θέλουμε αυτό... σωστά;"

Σκέφτηκε λίγο πριν απαντήσει. "Γιατί δεν δοκιμάζουμε; Να είμαστε μαζί, εννοώ. Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε."

"Εσένα μάλλον σε χτύπησε περισσότερο το αλκοόλ!"

"Οχι.. Δεν με χτύπησε. Καλά, ίσως λίγο. Σοβαρολογω όμως."

"Ω έλα τώρα. Είναι ήδη περίεργη η κατάσταση μεταξύ μας. Ποιος ο λόγος να τα μπερδεύουμε ακόμα περισσότερο;", τον ρώτησα.

"Μπέρδεμα είμαι εγώ για εσένα;"

"Δεν είπα αυτό. Απλά... Δεν μπορείς να καταλάβεις. Φοβάμαι να δεθω και να εμπιστευθω με αυτόν τον τρόπο πάλι. Ξέρεις τι έχω περάσει, Δημήτρη μου. Για να γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει ο άλλος που ενδιαφέρεται, να γκρεμίσει τα τείχη που έχω βάλει. Να με μαγέψει... να με κερδίσει. Όλα αυτά τα χαζά θέλω."

"Μπορώ να προσπαθήσω τουλάχιστον."

"Δεν θα είναι εύκολο."

"Δεν με νοιάζει. Αξίζει να προσπαθήσω, δεν έχω τίποτα απολύτως να χάσω", με διαβεβαίωσε.

"Μάλιστα.. Μέχρι τότε τι γίνεται;"

"Συνεχίζουμε να περναμε  καλά."

"Και αν δεν τα καταφέρουμε τι θα γίνει;"

"Θα το τελειώσουμε... Δεν είναι δύσκολο."

"Πως μπορείς να είσαι τόσο χαλαρός;"

"Ποιος ο λόγος να αγχωθω; Σκέψου το και εσύ. Έχουμε τόσες επιλογές οι δύο μας. Για παράδειγμα... Θες να μείνεις Ελλάδα για την υπόλοιπη σου ζωή;"

"Όχι."

"Θέλεις παιδιά;"

"Ε;"

"Πλάκα κάνω. Αυτό που θέλω να πω, και στο δείχνω εδώ και καιρό είναι ότι νοιάζομαι για εσένα. Σου προσφέρω τα πάντα απλόχερα, και μπορούμε να τα καταφέρουμε."

"Μπορούμε να προσπαθήσουμε για το καλύτερο τότε."

"Ακριβώς", μου χαμογέλασε.

Συνεχίσαμε να περπατάμε στην άκρη του δρόμου, ενώ λίγο πιο πέρα έσκαγε το κύμα στην ακρογιαλιά..

"Πιστεύεις ότι θα έχουμε happy end;", ρώτησε αφηρημένα κοιτώντας τον ουρανό.

"Δεν πιστεύω στο αίσιο τέλος εγώ..."