Καλοκαιρινό Φόντο (Βιβλίο #2)

Κεφάλαιο 16

Το κενό, δεν φεύγει ποτέ έτσι; Πάντα πίστευα ότι θα έφευγε κάποια στιγμή. Ότι θα γιατρευοταν κατά έναν περίεργο τρόπο. Μα όχι. Μένει εδώ, μέσα σου. Όλες οι πληγές γιατρευονται εξωτερικά, αν και οι ουλές μένουν. Μένουν αφήνοντας σου τις αναμνήσεις. Εσωτερικά δε, βρίσκονται όλα. Εσωτερικά τίποτα δεν έχει γιατρευτεί, όλα παραμένουν πληγωμένα. Άλλες μέρες εμφανίζεται ο πόνος, και άλλες απλά δεν υπάρχει και σε κάνει να νομίζεις πως έφυγε.

Τίποτα δεν φεύγει, όλα εδώ είναι. Αν και πλέον, δεν ξέρω αν είναι πόνος. Ίσως είναι θυμός. Θυμός για τον χαμένο χρόνο, για τα λάθη που σε παρέσυρε να κάνεις, για τις θυσίες για όλα. Μα δεν πρέπει να αφήσεις να σε κατακλύσει ο θυμός, γιατί τότε δεν θα επιβιώσεις. Θα κάνεις τα πράγματα πολύ χειρότερα απ'οτι είναι. Θα πρέπει να βάλεις τον εαυτό σου να σκέφτεται πως το καλό υπάρχει ακόμα στους ανθρώπους. Επίσης, θα πρέπει να τον βάλεις να προχωρήσει παρακάτω, να σε αγαπήσει και τότε όλα θα έρθουν με την σειρά τους.

Αυτό έκανα, ή τέλος πάντων προσπάθησα να κάνω. Εκείνη τη μέρα, λίγο μετά αφότου γύρισα σπίτι μου μετά του Πέτρου καθόμουν στις σκάλες και έκλαιγα. Έκλαιγα ασταμάτητα για όλα, για ο,τι πέρασα και ο,τι έκανα. Μετά από ώρες κλάματος, με έβαλα να πάω να βρω τον Δημήτρη.

Μίλησα μαζί του, και τον ρώτησα αν ακόμη με θέλει δίπλα του. Όχι μόνο ως φίλη και ψεύτικη σύζυγο του. Αλλά παράλληλα, του ζήτησα να με φτιάξει.

Και όμως, σχεδόν τα κατάφερε.

Φύγαμε από την Ελλάδα μια εβδομάδα αργότερα, λέγοντας το οριστικό αντίο στη χώρα μας. Όσο και αν ένιωθα άσχημα που δεν θα επέστρεφα ποτέ ξανά εδώ πέρα, άλλο τόσο καλά ένιωθα. Ένα βάρος έφευγε σιγά σιγά από πάνω μου. Η καινούρια αρχή που θέλαμε και οι δύο μας ήταν πλέον μπροστά μας. Θα γυρνούσαμε μόνο κάποια στιγμή, μόνο αν κάναμε οικογένεια και αυτό για ένα μικρό χρονικό διάστημα κάποιο καλοκαίρι. Τίποτα το σίγουρο στην πραγματικότητα, απλά το αφήναμε έτσι στο γενικότερο θέμα μη συζήτησης.

Βρήκαμε ένα σπίτι μέσα στην πόλη, ίσα ίσα για τρία άτομα. Αν και ήμασταν δύο, θέλαμε λίγο περισσότερο χώρο.

Δεν είπα αντίο σε φίλους, ούτε καν στην Χριστίνα. Ένιωθα ότι την έχασα από την στιγμή που ξεκίνησε να βγαίνει με τον Νίκο. Φοβήθηκα, να πω την αληθεια. Φοβήθηκα μην ξανακυλησω στα ίδια. Ποτέ δεν ξέρεις, σκέφτηκα.

Μετά από όλα αυτά πήρα το μάθημα μου, αλλά δεν αφήνω τον εαυτό μου να μετανιώσει για τίποτα.

Πρέπει να μάθεις να ζεις με το παρελθόν σου, είτε καλό είτε κακό.