Kiralık Aşk -Rüzgarlı Günler

*4

Defne: Alo

Ömer: Merhaba, Ömer ben.

Defne: Merhaba Ömer.

"Ömer" kelimesini duyan herkes ayaklanır ve şaşkınlıkla Defne'ye bakarlar...

Ömer: Kusura bakma, saatin nasıl geçtiğini fark edemedim.

Defne: Önemli değil.

Ömer: Rüzgar tam seni arayacaktı "nereye geleyim?" diye, pamuk şeker görünce kapattı telefonu. Sonra onu yerken epey zaman geçti. Ben ıslak mendil almaya kadar gittim, dönene kadar uyumuş arabada. Neredesin? Nereye getireyim Rüzgar'ı?

Defne: Ev. Evdeyim.

Ömer: Tamam, konum atar mısın?

Defne: Olur. Atarım.

Ömer: Görüşürüz birazdan.

Defne: Gö-Görüşürüz.

Defne, tüm gün üzerinde biriken yorgunluğa daha fazla dayanamaz. Koltuğa oturur ve hıçkırarak ağlamaya başlar. Ömer'in sesi onu dağıtmaya yetmiştir; onu gördüğünde ne yapacağını bilemiyor ve korkuyordur. Hiç kimse Defne'nin yanına yaklaşmaya cesaret edemezken, yalnızca Neriman onun yanına sokulup, ona sarılır ve gözyaşlarını serbest bırakmasını fısıldar kulağına. Defne birkaç dakika sonra, telefonunu eline alır ve Ömer'e konum atar. Ardından ayağa kalkarak, tüm ciddiyetiyle;

Defne: Ömer... Ömer getiriyor Rüzgar'ı. İsterseniz siz gidin. Gördüğünüz gibi ben haklı çıktım. Daha fazla kargaşa istemiyorum, beni yanlış anlamayın. Ama Ömer'in bodoslama hepimizle karşılaşmasına gerek yok.

Koray: Ay kuru kız, kovuyor musun beni?

Sinan: Koray lütfen!

Koray: Ufff iyi be.

Necmi: Defne haklı. Hadi çocuklar, evli evine köylü köyüne. Ömer gelmeden çıkalım biz.

Pamir: Defne, kalayım ister misin?

Defne: Hayır. Yalnız olmak istiyorum.

Pamir: Bu bence iyi bir fikir değil.

Serdar: Bence de.

Defne: Abiiii!

Pamir: Tamam, siz gidin, ben birazdan giderim. Alberine? Lütfen.

Defne: Tamam. Öyle olsun.

---

Ömer, telefonuna gelen konumla neye uğradığını şaşırır. Defne, onu bırakıp gittiği kırmızı kapılı evde, şimdi oğullarıyla beraber yaşıyordur. Bu, Ömer için son darbe olur. Gözlerinden akan yaşlara engel olamaz. Arka koltukta uyuyan oğluna göz gezdirir ve arabayı çalıştırıp, sürmeye başlar.

---

Herkes gitmiş, Pamir'le Defne yalnız kalmıştır.

Pamir: Albertine... Sakin ol.

Defne: Sakinim ben Pamir. Sakinim. Ayyy değilim.
Pamir: Bi kahve yapayım sana?

Defne: Yok yok. Git sen. Belki...

Pamir: Belki ne? Ömer, Rüzgar'ı bırakacak ve gidecek, hepsi bu.

Defne: Belkisi yok diyorsun...

Pamir: Sen belkilere anlam mı yüklüyorsun?

Defne: Yok yok, Pamir lütfen git. Şimdi ne bileyim, böyle şey gibi yalnız başımıza...

Pamir: Sevgili gibi...

Defne: Ya işte, Ömer'in bir şeyi yanlış anlamısını istemiyorum. Hem konuşuruz belki.

Pamir: Ya sana bir şey yapmaya kalkarsa?

Defne: Pamir! Beni kocamdan mı koruyorsun?

Pamir: O senin kocan değil Albertine. Düğünün ertesi gün çekip giden adam. Yani hala evli olmanız bir şeyi değiştirmez, kağıt üstünde kalan bir detay.

Defne: Oğlumun babası, hayatımın en önemli detayı.

Pamir: Anlaşıldı Albertine, ben gideyim. Eğer bir şey olursa...

Defne: Ararım, merak etme.

Birlikte kapıya doğru ilerlerler. Bu sırada Defne, Pamir'e karşı çok ayıp ettiğinin bilincindedir. Pamir, onun her anında yanında olan, Rüzgar'ın hiçbir anında onu yalnız bırakmayan adamdır neticede. Her ne kadar Pamir'in kendisine karşı bir ilgisi olduğunu fark etse de, Defne Pamir'e hep arkadaşça yaklaşmış ve bir umut vermemiştir. Defne hep evli bir kadındır. Bu şekilde yaşamaktan da çok keyif almıştır. Ömer'in bir gün döneceğine olan inancı hep taze kalan bir ayrıntıdır. Zaman zaman Defne de düşünmüştür; Ömer'in kendisini hiç affetmeyeceğini. İşte bu anlarda, Rüzgar'ın varlığına hep şükretmiştir. Ömer gitse bile, arkasında büyük bir hediye bırakmıştır Defne'ye; bir gün geri dönüp kendisine armağan edilecek bir hediye: Rüzgar.

Pamir, gerçekten hoşlanıyordur Defne'den. Onunla birlikte olma ihtimalini hiç hesaba katmadan. Defne'nin yanında olmak, Rüzgar ve Defne ile bir aile gibi olmak ona hep iyi gelmiştir. İçten içe, Ömer'in yokluğuna hep sevinmiştir Pamir. Şimdi; Ömer'in geri dönüşü Pamir için bir kayıba dönüşsün istemiyordur. Fazlasıyla tedirgindir, sanki ailesini kaybedecektir.

Defne ve Pamir kapının önüne geldiklerinde, kapıyı açmadan Defne söze girer;

Defne: Pamir... Kusura bakmıyorsun değil mi?

Pamir: Hayır. Anlıyorum seni. Sadece boş yere umutlan istemiyorum.

Defne: Merak etme. İyiyim. Gayet.

Pamir: Albertine, unutma. Biz bir aileyiz. Ömer olmadan bunca zaman idare ettik, şimdi de ederiz. Eğer giderse üzme kendini.

Defne: Gitmeyecek.

Pamir, son bir bakış atar Defne'ye ve kapıyı açar. Karşısında Ömer vardır;

Pamir: Kuzen?