I Got This Role | Dylan O'Brien

09. Problem jest w tym, że ja już nie chcę uciekać

– Holly, pamiętasz może jak ostatnio uciekaliśmy przed twoją mamą? – spytał Dylan, patrząc na mnie uważnie.

– Jasne, że pamiętam - uśmiechnęłam się, przypominając sobie to zdarzenie. -– Nieźle nabroiliśmy.

– Zachowaliśmy się wtedy bardzo nieodpowiedzialnie  – skomentował O'Brien.

– Nie przesadzaj – spróbowałam bronić naszych młodszych wersji. –Staraliśmy się uciec przed nieuniknionym. Często ucieczka wydaje się nam najlepszym rozwiązaniem. Widzisz w tym jakiś problem? – spytałam lekko rozbawiona całą tą sytuacją. Nie pamiętałam, jak nasza rozmowa zeszła na ten tor, ale byłam ciekawa co stanie się dalej. Spojrzałam na chłopaka, który wydawał się być poważny.

– Problem jest w tym, że ja już nie chcę uciekać – powiedział brunet, po czym przyciągnął mnie do siebie i złączył nasze usta.

–  Holland, Holland... –  poczułam, jak ktoś szarpał mnie za ramię, więc automatycznie moja rękę powędrowała w kierunku tej osoby. 

Zanim jednak uderzyła nieszczęśnika, została złapana w powietrzu. Usłyszałam śmiech, który brzmiał, jakby należał do chłopaka. Szybko otworzyłam oczy i ujrzałam rozbawionego Coltona.

–  Coś się stało? –  spytałam jeszcze trochę nieprzytomna.

–  Nic, po prostu zasnęłaś na tarasie.

–  Na tarasie? Która jest godzina?

–  Około drugiej w nocy. Chodź lepiej do pokoju, bo się przeziębisz.

–  Okay –  westchnęłam, po czym zeszłam z leżaka, biorąc ze sobą wszystkie rzeczy. Lekko zachwiałam się na nogach ze zmęczenia, ale blondyn szybko zareagował, bym się nie przewróciła. Postawiłam kilka niepewnych kroków, aż usłyszałam głos kolegi.

–  Dość –  stwierdził zdecydowanym tonem. Przetarłam oczy, by przyjrzeć się uważnie jego twarzy. –  Nie możesz iść w takim stanie –  powiedział, a następnie bez pytania podniósł mnie w stylu panny młodej i zaczął nieść do pokoju.

–  Colton, puść mnie! –  pisnęłam, zaskoczona tym gestem z jego strony.

–  Nie, bo się zaraz przewrócisz.

–  Nie przewrócę.

–  Jesteś pewna?

–  Raczej tak. Colton, postaw mnie, bo swoim ciężarem połamię ci ręce!

–  Skoro raczej, to nie. Poza tym, nic mi nie połamiesz, nie martw się –  powiedział, a ja westchnęłam i już bez większych protestów dałam się zanieść do pokoju.

Blondyn puścił mnie dopiero, kiedy znaleźliśmy się przy drzwiach. Wyjęłam klucze, po czym otworzyłam wejście do apartamentu.

–  Dziękuję –  uśmiechnęłam się w jego stronę.

– Nie ma sprawy. Wyśpij się przed jutrem. Dobranoc –  odpowiedział, powtarzając mój gest.  

–  Dobranoc –  odparłam i zamknęłam drzwi, a następnie rzuciłam wszystkie rzeczy na łóżko, po czym weszłam pod kołdrę. Sięgnęłam po słuchawki przypięte do komórki oraz odłożyłam oba te urządzenia na komodę. Zamknęłam oczy i ponownie tej nocy zasnęłam. 

Kilka godzin później wstałam równo z budzikiem i po dosyć szybkim ogarnięciu się udałam się na śniadanie. Wzięłam talerz, nałożyłam sobie jedzenie i rozejrzałam się po sali. Przy jednym stole siedzieli już Tyler, Colton oraz Dylan. Kiedy zobaczyłam swojego przyjaciela, zatrzymałam się na chwilę, przypominając sobie dzisiejszy sen.