Κάρμα

Δεν έχω άλλη επιλογή...

Μπήκε στο σπίτι του και ξεφύσηξε. Άφησε τη βαλίτσα του στο σαλόνι και ξεκούμπωσε το παλτό και το σακάκι του. Τα κρέμασε στο πορτμαντό δίπλα στην είσοδο και ένιωσε τη γλυκιά ζέστη να τον κατακλύζει.
Πήγε στην κουζίνα και έβαλε να πιει ένα ποτήρι νερό. Πήρε μια βαθιά ανάσα και ξαφνικά ένιωσε κούραση σε όλο του το σώμα. Αυτός ο μήνας ήταν εξαντλητικός για τον Ιωσήφ και τώρα το ένιωθε μέχρι το κόκαλο.
Ανέβηκε στην κρεβατοκάμαρά του. Γδύθηκε χωρίς καθυστέρηση και μπήκε στην ντουζιέρα δίχως δεύτερη σκέψη. Άνοιξε το ζεστό νερό και στάθηκε από κάτω. Ένιωσε το ζεστό υγρό σε κάθε μόριο του κορμιού του και η ανακούφιση διαδέχτηκε την κούρασή του. Αφού έμεινε κάτω από το ζεστό νερό τουλάχιστον είκοσι λεπτά, βγήκε και τυλίχτηκε με το μαλακό του μπουρνούζι.
Όπως σκούπιζε τα μαλλιά του με μια πετσέτα παρατήρησε πάνω στο πάγκο του μπάνιου του μια οδοντόβουρτσα και ένα νεσεσέρ με γυναικεία καλλυντικά. Παραξενεύτηκε, αλλά φαντάστηκε πως η Νιόβη θα τα είχε αφήσει εκεί. Πήρε ένα ζευγάρι πιτζάμες από το ντουλάπι του μπάνιου και τις φόρεσε. Άναψε το φως στο δωμάτιό του... και τότε είδε κάτι που τον έκανε να κοκαλώσει...
Πλησίασε το κρεβάτι του και κοίταξε την κοπέλα που κοιμόταν γαλήνια...ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΔΥΝΑΤΟΝ!!! Είχε να τη δει πάνω από δώδεκα χρόνια! Τι συνέβαινε εδώ;;;
Την κοίταξε ξανά και αναστέναξε... Βγήκε στον διάδρομο και πήγε στο δωμάτιο του αδερφού του, όμως η πόρτα ήταν κλειδωμένη. Πήγε στο δωμάτιο της Νιόβης, αλλά και εκείνη είχε κλειδώσει το δωμάτιό της. Το δωμάτιο των ξένων ήταν γεμάτο πράγματα. Κοίταξε το ρολόι του. Ήταν 4:30 το πρωί και ένιωθε εξαντλημένος. Μπήκε ξανά στο δωμάτιό του.
Δεν είχε άλλη λύση. Θα μοιραζόταν το ίδιο κρεβάτι μαζί της.
"Ευτυχώς το κρεβάτι είναι υπέρδιπλο" σκέφτηκε και ξάπλωσε αθόρυβα τραβώντας το πάπλωμα απαλά για να σκεπαστεί.
Από τις ανοιχτές κουρτίνες έμπαινε το φώς του φεγγαριού. Κοίταξε το πρόσωπό της... Δεν είχε περάσει μέρα από πάνω της. Ήταν το ίδιο όμορφη με τότε που δούλευαν μαζί. Η ψυχή του ξαφνικά γαλήνεψε... Την κοίταξε όσο καλύτερα μπορούσε... Ρουφούσε κάθε λεπτομέρεια του προσώπου της...Μέσα του το ήξερε ότι του είχε λείψει. Ανυπομονούσε να ξημερώσει και να του πει καλημέρα!

Κοιμήθηκε κοιτάζοντας το πρόσωπό της και σκεπτόμενος ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο... όλα για κάποιο λόγο γίνονται...