Κάρμα

Κάποιος μου κάνει πλάκα..

Μισάνοιξε τα μάτια της... Είχε ξεχάσει να κλείσει τα πατζούρια το προηγούμενο βράδυ και έτσι το χειμωνιάτικο φως έμπαινε από τα μεγάλα παράθυρα. Κοίταξε το ρολόι της. Ήταν 9:00 η ώρα. Χασμουρήθηκε και άρχισε να τεντώνεται. Ύστερα ανασηκώθηκε και έτριψε τα μάτια της.
-《Καλημέρα Νάιρα》 ψιθύρισε στον εαυτό της. Ξαφνικά με την άκρη του ματιού της παρατήρησε ένα παράξενο "φούσκωμα" κάτω από τα σκεπάσματα Έστρεψε το βλέμμα της προς το μαξιλάρι και αυτό που αντίκρισε την έκανε να μουδιάσει. Εκείνος κοιμόταν γαλήνια δίπλα της.
-《Κάποιος μου κάνει πλάκα. Δεν εξηγείται αλλιώς...》μονολόγησε, ενώ τον κοιτούσε προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει τι συνέβαινε.
-《Δεν το ζω εγώ αυτό》 έλεγε και ξαναέλεγε στον εαυτό της.
Σηκώθηκε από το κρεβάτι ήσυχα και μπήκε στο μπάνιο. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Έδειχνε ξεκούραστη. Έπλυνε απαλά το πρόσωπό της και ξανακοιτάχτηκε. Η ψυχή της γέμισε παράπονο... Βγήκε από το μπάνιο και ξανακοίταξε τον άντρα. Δε μπορούσε να το διανοηθεί αυτό που ζούσε. Ντύθηκε γρήγορα και βγήκε από το δωμάτιο άρον άρον. Ήταν τόση η βιασύνη της που έπεσε σχεδόν πάνω στον Φώτη.
-《Καλημέρα》 της είπε εκείνος.
Η Νάιρα κοντοστάθηκε. Τι να του έλεγε τώρα; Ότι ξύπνησε και είδε τον Ιωσήφ δίπλα της; Ότι τον γνωρίζει από παλιά; Ότι δεν μπορεί να πιστέψει αυτό που ζει; Σκέψεις και ερωτήματα διαδέχονταν το ένα το άλλο. Της είχε κοπεί η μιλιά. Ο Φώτης ανασήκωσε το φρύδι του.
-《Ήρθε ο αδερφός σου》 του είπε τελικά με μια ανάσα.
-《 Ήρθε; Σοβαρά;》 είπε και έλαμψαν τα μάτια του. Δεν είπε τίποτα άλλο. Παρά μόνο έκανε την κίνηση να μπει στο δωμάτιο όταν ξαφνικά άκουσε έντονες συζητήσεις να έρχονται από το κάτω πάτωμα. Την κοίταξε και στένεψε τα μάτια του.
-《Απλά μείνε εδώ》 της είπε με περίεργο τόνο στη φωνή.
Η Νάιρα ξαφνικά έμεινε μόνη της. Έριξε μια φευγαλέα ματιά στο ρολόι της και φόρεσε το σκουφάκι και το παλτό της. Είχε αργήσει αρκετά. Κατέβηκε τη σκάλα. Άκουσε ομιλίες πίσω από την κλειστή πόρτα της κουζίνας και μάλιστα έντονες. Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε και ο Φώτης βγήκε σαν σίφουνας.
-《 Που πας;》 τη ρώτησε απότομα.
-《Πάω να πάρω κάποια υλικά και άλλα πράγματα που έχω παραγγείλει για το γάμο.》 είπε.
-《Θέλεις να έρθεις;》 συμπλήρωσε αυθόρμητα και κοκκίνισε την ίδια στιγμή κάτι το οποίο δε πέρασε απαρατήρητο από τον Φώτη.
-《Ναι》 απάντησε και φόρεσε το παλτό του νευρικά.
Βγήκαν έξω και το τσουχτερό κρύο αμέσως αγκάλιασε τα πρόσωπά τους. Κατευθύνθηκαν προς το αμάξι της και μπήκαν μέσα γρήγορα. Η Νάιρα συνέδεσε το Bluetooth της με το κινητό, ξεπάρκαρε με ευκολία και βγήκε με προσοχή στο δρόμο.
-《 Συγγνώμη, θα ήθελα να τηλεφωνήσω κάπου πριν φτάσουμε στον προορισμό μας.》του είπε ήρεμα.
-《 Κάνε δουλειά σου.》απάντησε και ένιωσε πιο ήρεμος και ο ίδιος.
Όση ώρα μιλούσε την παρατηρούσε με την άκρη του ματιού του. Ρουφούσε κάθε κίνησή της, κάθε χρωματισμό στη φωνή της, κάθε πετάρισμα των βλεφάρων της. Η παρουσία της τον ηρεμούσε. Ούτε που κατάλαβε πότε έφτασαν στον προορισμό τους.
-《Συγγνώμη αλλά έπρεπε να μιλήσω.》 του είπε απολογητικά.
Ο Φώτης χαμογέλασε. Την ακολούθησε στο εσωτερικό του μαγαζιού αφού της άνοιξε την πόρτα σαν κύριος.
-《Νάιρα; Δεν το πιστεύω!!!》άκουσε μια τσιριχτή φωνή από το βάθος του μαγαζιού και είδε μια κοπέλα να αγκαλιάζει τη Νάιρα.
-《Πώς άλλαξες έτσι; Πόσο ομόρφυνες!》 της είπε και την αγκάλιασε ξανά.
Η Νάιρα χάθηκε μέσα στην αγκαλιά της και απόλαυσε τη στιγμή.
-《Από εδώ ο Φώτης. Φώτη, η Χριστίνα. Είναι χρόνια φίλη μου και πολύ καλή συνεργάτης.》είπε όλο υπερηφάνεια.
Οι δυο τους έσφιξαν τα χέρια και η Νάιρα χαμογέλασε όλο ευχαρίστηση παρατηρώντας το κοκκίνισμα στα μάγουλα της φίλης της και τη σπίθα στα μάτια του Φώτη.
Ύστερα μίλησαν λίγο ακόμα για τα πράγματα που είχε να πάρει η Νάιρα και στο τέλος χαιρετήθηκαν ανανεώνοντας το ραντεβού τους για καφέ την επόμενη μέρα. Όση ώρα μιλούσαν έβλεπε με την άκρη του ματιού της τον Φώτη που κοιτούσε επίμονα τη Χριστίνα. Καθώς έμπαιναν στο αμάξι η Νάιρα έκανε έναν τελευταίο έλεγχο στα πράγματα που είχε παραγγείλει και κατάλαβε ότι είχε ξεχάσει να πάρει κάποιες αποδείξεις. Ο Φώτης αμέσως προθυμοποιήθηκε και μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου είχε επιστρέψει στο μαγαζί.
Λίγα λεπτά αργότερα, αφού σταμάτησαν σε μια μικρή καφετέρια και περίμεναν να πάρουν τα καφεδάκια τους, ο Φώτης άνοιξε τα χαρτιά του.
-《 Η φίλη σου είναι μόνη της αυτόν τον καιρό;》
-《Ναι. Δεν έχει κάποια σχέση αν αυτό εννοείς.》 του απάντησε η Νάιρα χωρίς περιστροφές.
-《Μάλιστα. Ωραία...》συμπλήρωσε και περίμενε από τη Νάιρα να του πει κάτι.
Η Νάιρα όμως δε του ανέφερε τίποτα άλλο. Αν είχε μάθει κάτι στη ζωή της αυτό ήταν να μην ανακατεύεται και να μη δίνει πληροφορίες αν δεν της ζητηθεί κάτι τέτοιο. Ο Φώτης περίμενε νευρικά να του πει κάτι, να του δώσει ένα πάτημα για να μπορέσει να τη ρωτήσει για την όμορφη κοπέλα που είχε γνωρίσει πριν από λίγη ώρα. Σαν χαρακτήρας ήταν πολύ ανυπόμονος και δεν άντεχε την αναμονή.