Δεν Σε Αφηνω

"Σηκω.."

Ινας Pov

Καθομαι ακόμα εδω.

Καθισμενη σε αυτη την ηλιθια καρεκλα του νοσοκομειου.

Δεν μπορω να σκεφτω τιποτα.

Συνεχεια λεω οτι θα γινει καλα.

Δεν γινεται να μην γινει.

Παντα ετσι δεν γινεται ομως;

Απο εκει που ειμαστε καλυτερα απο ποτε σε κλασματα δευτερολεπτου τα παντα γυρνανε μαζι με εσενα και απο εκει που ησουν πανω καποιος με δυναμη σε σπρωχνει να πεσεις κατω.

Και το ποιο αστειο;

Ποτε σου δεν μπορεις να κατανοησεις την κατασταση.

Ποτε σου δεν θα μπορεσεις.

Να ξεσυνηθισεις.

Να μπορεσεις να κατανοησεις πως ολα αυτα που ζουσες τελειωσαν πλεον.

Καποιος στα πηρε.

Και δεν θα στα ξαναδωσει πισω.

Ετσι απλα.

Χωρις να σε ρωτησει.

Χωρις να σου ανοιξει καν κουβεντα για να σε ρωτησει πως νιωθεις.

Χωρις να ενδιαφερεται καθολου για το πως θα γινεις.

Γιατι να το κανει άλλωστε;

Πρεπει να μαθουμε οτι δεν ειναι ολοι σαν εμας.

Και πραγματα που για μας ειναι αυτονητα και πασιφανες για καποιους δεν ειναι.

Δεν ειμαστε ολοι ιδιοι.

Και δεν θα γινουμε ποτε.

Παντα θα υπαρχουν οι δυο ακρες.

Οι θυτες απο τη μια.

Και τα θυματα απο την αλλη.

Μπορει να μην μπορω να καταλαβω τι ακριβως γίνεται και τι επιπτώσεις θα υπάρχουν αλλα ξερω ενα πραγμα.

Αν πεθανει.

Δεν θα αντεξω.

Δεν θα τα καταφερω.

Δεν θα προχωρησω και δεν θα θελω κι ολας.

Γιατι οταν συνηθιζεις στο καλυτερο για σενα τι να τα κανεις ολα τα αλλα;

Και ξερω οτι πραγματικα ηταν οντως ο,τι καλυτερο για μενα.

Η γευση που επικρατει στο στομα μου ειναι αλμυρη.

Τα δακρυα μου πλεον εχουν απλα μειωθει.

Ακομα ομως νιωθω τα μαγουλα μου νωπα,τα χειλη μου αλμυρα,τις βλεφαριδες μου βαριες και τα ματια μου..