En Güzeli

5. Bölüm

      1 yıl önce..

“Onun olduğuna emin misin” Masadaki fotoğraflara bakıyordu. “Öyle birine benzemiyor.”

“Fazla iyimsersin...Aliyi tanımıyorsun. Babam ikinciye evlendiğinde Aliyle üvey kardeş olduk.” Duraksadı. Masasına dayandı.. “Annesi hep ne kadar beceriksiz olduğunu söylerdi ona, en kötüsü de bunu yaparken beni gösterip ne kadar başarılı olduğumu söylerdi ve Ali kin tutmaya başladı. Annesini uyarmıştım ama bir şeyin değiştiğini sanmıyorum. Hala beni bitirmeye çalışıyor.” Emirin söyledikleri beynimde dönüyordu.

“Daha önce de mi denedi?” Kafasını kaldırıp bana baktı. Konuşmasına gerek yoktu aslında. Anlamıştım çünkü. Nasıl bir his olduğunu iyi biliyordum.

Elimdeki defteri bir kenara bırakıp ona sarıldım. Kokusu baş döndürücüydü.. Sakinleştirici ve erkeksi. Yakınında olmak güç veriyordu sanki. “Kardeşler hata yaparlar Emir.. Umarım oda hata yaptığını anlar..”

Geri çekilip boğazımı temizledim. “Ben gitsem iyi olacak.” Ona karşı hislerimi belli etmek istemiyordum. Yandan bakan birine göre ilişkimiz varmış gibi görünse de aslında sadece birbirimizi iyim anlıyorduk.

O gün arabadan çıkıp gittiğimde pişman olmamıştım. Bu kez kabul etmemin sebebi ise Emirin arabadan inip arkamdan gelişiydi. İtiraf etmeliydim. Çok hoşuma gitmişti.

“Deniz..” Tam kapıdan çıkıyordum ki Emir seslendi. Dönüp ona baktım. Elleri ceplerinde bakışları üzerimdeydi. Kalbim duracaktı sanki. Küçük bir çocuk gibi bakıyordu. Doğrulup bana doğru geldi.

“Şey..hmm..bu akşam bir planın var mı?” Allah’ım nefesim kesilecekti sanki. Ama uzak durmak en iyisiydi.
“Evet. Ama zaten saat 9 da çıkacağım virüsü silip programı yenilemem gerekecek. Daha buralardayım.”

Neden oynuyorsun diye soracaksınız biliyorum. Neredeyse kapılıyordum bu adama. Bir baksanıza. Buz mavisi gözleri nefes kesiyor ve meydan okuyordu. Saçları kısa ve şekilliydi. Hafif çıkık elmacık kemikleri, erkeksi çenesi ve kaslı yapısı... Ve sadece yirmi altı yaşında olduğundan  bahsetmiş miydim?

O kadar genç ve o kadar kalp kırmış gibi duruyordu ki anlatamam.. Beni çıldırtan şey ise bana karşı fazla iyi davranmasıydı. Alışıyordum ve bu hiç iyi değildi.

“Hayır ondan bahsetmiyorum.” Bir adım daha atıp ellerimi tuttu. “Sana bir şey borçluyum.” Kalbim yerinde dört nala koşarken ben sadece kekeleyerek konuşabildim.

“Ne borcundan bahsediyorsun?” Gerçekten ne borcundan bahsediyordu? Hemen cevap vermezse beynim Error verecekti.

“Sana teşekkür edemedim.. yani yaptıkların için.” Hayır yapma bu kadar iyi olma.. İtiraf edeyim bilinç altım mutluydu ama kalbim kırılmaktan ve acı çekmekten korkuyordu. Sanırım bu durumda ne yapacağımı bilmiyordum.

“Teşekkür etmene gerek yok... “ Derin nefes al. Ver.! Al.! Ver.! “Yani... şey bir şey değil..”
Kaşlarını çatıp yüzümü inceledi. Anladı mı yoksa ? Olamaz..
“Sen iyi misin?”

“Kesinlikle.. Ben çıkıp Alp’i bulayım bir şey söyleyecekti bana..” Konu değiştirmenin en iyi yolu buydu sanırım. Alp Emirin en yakın arkadaşıydı. Yani arkadaşı bir şey söyleyecekse beni oyalamazdı.
Kafamı kaldırıp yüzüne baktım. Bembeyaz kesildi. Derin nefes alıp hızlıca verdi.

“Asıl sen iyi misin? Bembeyaz oldun.” Ağzını açmadı. Meraktan ölüyordum ve ne olduğuna dair hiç bir fikrim yoktu.

Emirden..

Bana sarıldığı andan beri beynim tersine dönmüştü. Teselli amaçlı da olsa hoştu. Hele kokusu burnuma geldiğinde kendime doğru çekip daha sıkı sarılmamak için kendimi zor tuttum.

Kahretsin.. ama şimdi Deniz kapıyla benim aramdaydı ve dolgun pembe dudaklarına yapışmamak için kendimi zor tutuyordum. Alp ne halt edecekti. Denizden etkilendiğini biliyordum.. Ama onunla birlikte olmasına izin veremezdim.

“Dışarı çıkalım mı? Burası biraz bastı..” Bal rengi gözleri iri yarı açıldı. Acaba bu defa ne düşünüyordu? Yanakları pembeleşti ve yüzüm hariç her yöne bakıyordu. “Benimle çıkarsan ısırmam merak etme..”

Başını kaldırıp bana baktı. Yüzümü inceliyor gibiydi ve o anda aklından ne geçtiğini çok merak ettim. “Ee.. çıkıyor muyuz?” Biraz duraksadı ama sonra başını evet der gibi salladı ve kapıyı çarparak odadan çıktık.