Fixing You

Kinikita

Chapter 26

Kinikita

"Sir, napadala ko na po iyong white tulips kay Ma'am Christen," Mark said.

I held up my gaze to look at him. I licked my lips as I loosen up from tense mood. Maaga akong pumasok dahil marami akong kailangan tapusin ngayong araw at limang meeting ang nakaschedule sa akin ngayon. All of them need my presence, hindi pwedeng hindi ko puntahan baka paalisin ako ng kuya ko dito sa kumpanya.

Hinilot ko ang aking sentido nang maramdaman ang pitik ng sakit na dumaloy sa aking ugat. Damn, hindi ako pwedeng magkasakit ngayon!

"Kakapadala mo lang or kanina pa? Binalik na naman ba niya ulit?"

I saw the ghost smile on Mark's lips. Kumunot ang noo ko. Is my secretary making fun of me? Does he think that this is funny? Well, this isn't!

"Kanina ko pa po pinadala nung dumating ka. At hindi pa po binabalik ng Ma'am Christen ang mga bulaklak..."

Napabuntong hininga ako. I glanced at my watch and calculated that 6 hours has passed since I got here. Ala siyete y media ako nagsimulang magtrabaho.

Narinig ko ang pagtikhim ni Mark kaya nabalik ang tingin ko sa kanya. The message he delivered is everything for me, the only good thing that happened today, really.

Tatlong linggo ko nang pinapadalhan si Christen ng mga bulaklak sa kanyang trabaho na law firm ng daddy ni Ofia. But she keeps sending all of them back to this building's address. Araw araw, walang humpay akong nagpapadala sa kanya ng mga bulaklak pero wala din siyang patawad na ibalik lahat ng iyon sa akin.

Ever since I texted her that I will make her mine again, I never stopped showing her that I am really serious with what I said. Kasama na doon ang pagpapadala ko ng flowers sa kanyang opisina araw araw at kapag weekends ay sa kanyang condo unit naman. I also go to her workplace to check if she have a ride dahil pag wala ay ihahatid ko siya kaso ang problema, lagi siyang may dalang kotse.

Natandaan ko rin na tuwing Wednesday ang coding ng kanyang sasakyan pero tuwing Wednesday ay ibang kotse ang dala niya. Instead of that red Mazda, she bring a black Civic to work.

Gustong gusto ko siyang lapitan at pilitin na ako ang maghahatid sa kanya but I am sticking to my words. I am giving her space and time to think. Ayoko munang magpakita sa kanya so I settled on watching her from afar.

It hurts but at the same time my heart rejoices. Wala kasi akong narinig na pag alma mula sa kanya. She never texted me anything or some words to make me stop from sending her flowers. Iyon nga lang, binababalik niya ang mga bulaklak.

Pero okay na iyon sa akin. Noon kasi ay halos bawat text niya sa akin ay may kasamang masasakit na salita para lang layuan ko siya, those were the bad old days that I don't want to remember.

I don't blame her for her actions back then. I understand her. Gago naman talaga ang pag-iwan ko sa kanya sa Signayan, alam ko iyon.

But here I am, still hoping to revive the love we lost together. Lahat ng sugat ay naghihilom, that's one of the surest thing I know. May it be physically or emotionally. Panahon lang talaga ang makakapagsabi ng paggaling ng isang sugat. It's been years, kung hindi man ako para sa kanya bakit mahal ko pa siya?

Kung hindi man kami para sa isa't isa, bakit pa kami pinagtagpo ulit ng tadhana?

I am not gonna give her up againt his time, I am not gonna give up on her again. The Zeke before is a coward boy, I am not the same person I was four years ago. I am brave now, much braver, much tougher to fight for what I really want, for what I really love this time.