Denizin İkizleri|Kayıp Güvercin [PJO FANFICTION]

3. Bölüm "Birileri Abilik Taslıyor."

Multimedia, Aidan Rivera.

Andrea

Olmuyordu. Gerçekten olmuyordu. Bir türlü yapamıyordum. Uyuyamıyordum. Evet, hiçbir şekilde uyuyamıyordum. Percy de (yeni ağabeyimiz ve ben bunu kabullenmekte hala zorlanıyorum) Alex de uyumuşlardı. Ama yok, ben uyuyamıyordum. Acaba Alex'i mi uyandırsaydım?

Yatağımdan kalkıp ayakkabılarımı giymeden Alex'in yatağına tırmandım. Mışıl mışıl uyuyordu. Alex uyurken melek gibi görünürdü. Bense ağzım açık uyurdum. Bazen salya bile akıtıyordum. Sonuç olarak Uyuyan Güzel Alex'i uyandırmaya kıyamadım ve kendi yatağıma inip oturdum. Başucumdaki ayakkabılarımı ayağıma geçirdim. Ses çıkarmamaya çalışarak ayağa kalktım ve Percy'nin başında dikildim. Bir süre alnına dökülen siyah saçları ve birbirine bastırdığı dudaklarıyla abimi izledim. İçimden de olsa ondan abim diye bahsetmek bile bütün tüylerimi havaya dikiyordu. Birden ortaya çıkmıştı ve varlığıyla büyük farklar yaratıyordu.

Percy mırıldanarak sırtını bana dönünce sapık gibi onu izlediğimi fark edip kendimden utandım. Hemen ayaklarımı yatağıma yönelttim. Yatağıma oturdum ve ayakkabılarımı çıkarmak için eğildim. Sonra birden aklıma geldi. Kimse beni burada zorla tutmuyordu. İstersem bu kulübeden hatta kamptan bile ayrılabilirdim. Kamptan ayrılmayı henüz düşünmüyordum ama kulübeden çıkıp kampı gezebilirdim.

Elimden geldiğince sessiz olmaya çalışarak Poseidon kulübesinden çıktım. Ortaya, bütün kulübeleri görebileceğim ortak alana, geçtikten sonra kalbim hızla çarparken etrafa bakındım. Ne yapacaktım şimdi? Basketbol sahasında oynayabilirdim ama iki top sektirmeden sonra sıkılırdım. Babamın Poseidon olduğunu öğrendiğim için tuhaf hissetmeseydim kumsala giderdim. Gece gece antrenman yapmak da pek akıl karı gözükmüyordu. Bir kulübeye mi girseydim? Evet, bu eğlenceli olabilirdi. Yakalanabilirdim ama Percy uyanmamıştı, çok ses çıkarmazsam diğerleri de uyanmazlardı.

Gözüme kestirdiğim Hermes kulübesine doğru yürüyerek oraya ulaştım. Kapıyı açarken biraz ses çıkardım ama etrafıma bakındığımda herkesin uykularına devam ettiğini görünce rahatladım. Süzülürcesine içeri girdim. Sessizce kulübenin içinde dolaştım. Yatakların tepesinde dikilip uyuyan suratları inceledim. Küçük çocukların da olması beni biraz şaşırttı açıkçası. Hepsi o kadar savunmasızdı ki istediğim her şeyi yapabilirdim. Bu düşünceyle bir başka yatağa yaklaştığımda gördüğüm yüz beni şoka uğrattı. Tam da bir şeyler yapmak isteteceğim kişiydi kendisi. Maddie!

Buralarda bir yerde kalem olmalıydı, değil mi? Yataklar başlamadan önce gördüğüm çalışma masasına doğru ilerledim. Heyecandan ve acelecen biraz fazla ses çıkarmıştım ama herkes hala uyuyordu. Masanın üstündeki kalemlikten siyah bir tahta kalemi buldum. Yazıyor mu diye elimde test ettim ve evet, yazıyordu.

Kalemin kapağını açtım ve Maddie'nin yüzüne kocaman bir ben çizdim. Yüzünü kapayan saçlarını yumuşakça geriye atarak alnına zorla 'İÇİ BOŞTUR' yazdım. Kahkaha atmamak için kendimi zor tutarak birkaç şey daha karaladım. Maddie huysuzlanmaya başlayınca kalemi kapadım ve kulübeden ayrılmak üzere arkamı döndüm. Başkalarına da bir şeyler çiziktirebilirdim ama Maddie'den başka kimseyle bir sorunum yoktu. O yüzden bu gecelik bu kadar heyecan yeterdi.

Arkamı döndüğümde bir elfle burun buruna geldim. Ağzımdan kaçacak olan ufak çığlık elfin elini ağzıma bastırmasıyla kaybolmuştu. Ses çıkarmayacağımdan emin olmak için geçirdiği birkaç saniyenin ardından elini ağzımdan çekerek benden birkaç adım uzaklaştı. Elf değildi ama sivri burunlu, iri gözlü, hınzır gülümsemeli küçük suratıyla aynı elflere benziyordu. Kulaklarının hafifçe uzun olması da onu iyice elfe benzetiyordu.

Yakalanmanın verdiği utançla bakışlarımı etrafta gezdirdiğimde birkaç başın daha yumuşak yastıklarından kalkmış, beni izlediğini görünce üçüncü bir şok daha yaşadım. Bazıları sırıtarak baş parmaklarını kaldırdıklarını elleriyle beni onayladıklarını gösterince kahkahalarla gülesim geldi. Maddie burada da kendini sevdirmemişti.