Breath In, Breath Out (ft. Liam Payne & Luke Hemmings)

Hoofdstuk 4

De telefoon ging een paar keer over en er werd opgenomen. "Hey Grace." Begon mijn coach. "Hi." Zei ik. "Waar was je? Je hebt de wedstrijd gemist?" Zei hij geiriteerd. Ik beet op mijn lip. "Ik was.." Ik wist niets meer te zeggen. Een grote zucht ontsnapte uit mijn mond. "Het spijt me." Zei ik. "Grace.. het spijt mij ook maar dan zet ik je eruit. Dit was echt een belangrijke wedstrijd. Je moeder wist ook niet waar je was. Dus waar je ook was, het maakt al niet meer uit. Dit was belangrijk Grace. En als je er zo makkelijk over denkt ben ik er klaar mee, en dan zoek je maar een andere coach." Ik luisterde alleen maar naar wat hij te zeggen had. Ik had 1 belangrijke wedstrijd gemist en hij werd al boos. Ik weet het deze wedstrijd was belangrijk. Dat snapte ik heus wel. Maar ik kon er niets aan doen. Of wel? Ik drukte het gesprek weg. Een traan liep langs mijn gezicht als ik weer dacht aan vandaag. Ik hoorde beneden de voordeur open gaan. Mijn moeder kwam vast thuis het was inmiddels als half 12 geworden. Ik kroop in mijn koude bed en knipte het lampje ,dat op mijn nachtkastje stond, uit. Ik hoorde snelle voetstappen de trap oplopen, en kon horen aan de manier van lopen dat het mijn moeder was. Ze kwam mijn kamer binnen, "Grace?" Ik deed alsof ik sliep. Gelukkig trapte mijn moeder erin en drukte ze alleen maar even snel een kus op mijn voorhoofd. Toen ik zeker wist dat ze weg was sloeg ik de dekens van me af en ging recht op in bed zitten. Ik liet mijn gezicht in mijn handen vallen en begon te huilen. "Sorry dad, I failed." Fluisterde ik. Ik had een kans en heb hem verpest, het kwam te onverwachts. En nu ben ik mijn coach ook nog kwijt. Ik haat Liam. Vandaag was ik aan hem ontsnapt maar wat als ik hem weer tegen zou komen? Ik veegde de tranen van mijn gezicht en ging weer onder de dekens liggen. Slapen kon ik niet. Ik bleef maar denken aan vandaag en aan hoeveel ik Liam haat en hoe dom ik mezelf vind. Het was zo stom van me. Ik zou willen dat ik de tijd terug kon draaien. Dat ik gewoon door was gelopen en niet ingegaan was op het aanbod van Liam. 

"Gracie!" Hoorde ik Chloe door de menigte mensen roepen. Ik glimlachte. Het was inmiddels al weer maandag, ik heb gisteren de hele dag op bed gelegen. Mijn moeder heeft geen woord meer met me over de wedstrijd gesproken. En ik weet niet waarom. "Wat zie je wit." Zei Chloe toen ze naast me liep. Ik haalde alleen maar mijn schouders op. "Heb je gewonnen?" Vroeg ze. Ik bleef doorlopen en voor me uitstaren. We liepen het aardrijkskunde lokaal in en gingen naast elkaar zitten. Chloe ramelde aan mijn pols. "Grace, wat is er gebeurd?" Ik keek haar aan en beet op mijn lip. "Ik kan het niet vertellen." Zei ik. Ik kon het ook echt niet. Ik wilde er niet overpraten dat ik alles zo erg verpest had, of eigenlijk Liam. "Je kunt me alles vertellen hé?" Zei Chloe. Ik knikte. "Chloe en Grace, laatste waarschuwing niet kletsen!" De lerares keek ons boos aan en we hielden onze mond maar. Na aardrijkskunde wilde ik mijn wiskunde boeken uit mijn kluisje halen. Ik liep de hoek om waar mijn kluisje was, maar zag Liam staan. Ik zag het meteen dat hij het was. Ik draaide me snel om en liep weg. Dan maar geen boeken. Maar Liam had me gezien. Hij kwam achter me aan en pakte me bij mijn schouder en draaide me om. Ik keek recht in zijn ogen. "Wat wil je van me?" vroeg ik zo boos mogelijk. "Waar was je zaterdag?" "Ik was er toch." Zei ik. "Je weet waar ik het over heb!" Siste hij en hij drukte me tegen de muur. Ik duwde hem van me af. "Blijf met je poten van me af." Siste ik. "No." Zei hij. "Niet voordat je toegegeven hebt dat je weg gelopen bent." "Wat had je dan van me verwacht? Je dwingt me te vechten tegen iemand die 2 koppen groter is dan mij, vervolgens raak ik bewusteloos en dump je me in je auto. Je had op z'n minst kunnen verwachten dat ik weg zou lopen zodra ik weer een beetje helder was." Zijn greep verslapte en zijn houding werd weer zoals toen ik 'm ontmoette. Het was alsof hij 2 mensen in zich had. "Het spijt me." Zei hij. Ik keek weer in zijn ogen en draaide me om en liep naar het lokaal waar ik moest zijn. Ik zei tegen de leraar dat ik mijn boeken was vergeten en nam weer plaats naast Chloe. "Waar was je? Ik was je ineens kwijt." "Maak je niet druk, ik was naar m'n kluisje." Ze keek me wantrouwend aan maar geloofde me uiteindelijk. Ik volgde niets van de les, omdat ik de hele tijd moest denken aan Liam. Hoe hij ineens veranderde... Het was eng en ik wist niet wat ik ervan moest denken.