Nadat ik Liam ontmoet had kwam ik hem steeds vaker tegen. En vandaag stond hij ineens bij mijn kluisje op school. "Wat doe je hier?" vroeg ik terwijl ik een paar boeken uit mijn kluisje haalde. Hij haalde nonchallant zijn schouders op. Ik deed mijn kluisje weer dicht en wilde weg lopen. "Grace wacht." Zei Liam ineens. Ik draaide me om en keek hem aan. "Doe je mee aan die wedstrijd morgen?" Ik keek hem fronsend aan en knikte. "Ik kom kijken, een vriend van me doet mee." Ik knikte alleen maar. "Dus wilde vragen of je misschien mee wilde rijden." Ik dacht even na. "Waarom ook niet." Ik moest anders met mijn coach meerijden en die ritten waren altijd saai. "Ik zie je morgen om 9 uur." Zei Liam met een scheve glimlach, en ik liep de hoek om, naar mijn les. "Hey Gracie!" Riep Chloe toen ik het lokaal binnen kwam. Ik glimlachte en ging naast haar zitten. Ik had nu wiskunde, een vak waar ik nooit iets van begrijp. Zuchtend pakte ik de boeken uit mijn tas en sloeg ze open. "En? Ga je winnen morgen denk je?" fluisterde Chloe. Ik kijk haar aan en haalde mijn schouders op. "Ik heb er hard voor getraind, ik hoop het." De dag kroop voorbij. En ik weet niet of dat kwam doordat morgen de wedstrijd was of gewoon omdat het een saaie dag was.
Na school slenderde ik naar de bushalte samen met Chloe. Liam stond in het bushokje en zijn ogen bleven weer op mij hangen. "Hey." Zei hij. "Hey." antwoorde ik. De bus kwam al snel aanrijden dus ik had geen gesprek meer met hem. Chloe en ik gingen achter in de bus zitten en Liam bleef bij het hokje staan. Ik gaf er weinig aandacht aan. "Ken jij hem?" vroeg Chloe. "Mwah, half." Zei ik en ik staarde voor me uit. "Waar ken je hem van?" "Sportschool." Zei ik zonder haar aan te kijken. De rest van de rit bleven we stil. We kwamen aan bij de halte vlak bij Chloe's huis en stapten uit. Chloe's moeder begroette ons en we verdwenen naar boven.
Om half 5 ging ik naar huis. Ik gaf Chloe nog een knuffel en Chloe wenste me succes voor morgen. En ik liep naar buiten, richting de bushalte. Ik stapte in de bus naar huis, en ging weer achterin zitten. Ik weet niet waarom, maar achterin was gewoon een soort van mijn plekje.
Als de bus aangekomen is bij de halte waar ik uit moest stappen, stapte ik de bus uit en liep de laatste meters naar huis. Ik liep de hal binnen en rook het eten al. Ik hing snel mijn jas op en schopte mijn schoenen uit. Ik liep de keuken binnen en begroette mijn moeder.
Na het eten hielp ik mijn moeder met afwassen en de keuken opruimen. "Hoe ga je eigenlijk morgen naar de wedstrijd?" "Ik krijg een lift." Zei ik en ik hield mijn ogen op het bord dat ik aan het afdrogen was. "Van wie?" Vroeg mijn moeder. "Liam." Zei ik. "Je hebt me nooit iets over hem vertelt.. Ken je hem van school?" Mijn moeder begon 'm bijna te flippen. "Mam rustig ik ken 'm van de sportschool. En hij komt morgen bij de wedstrijd kijken en vroeg of ik mee wilde rijden dat is alles." "Oke, oke." Zei mijn moeder. En ik zette het laatste bord in de kast en hing de handoek over de kachel. Ik liep de trap op en stapte onder de douche.
Eigenlijk als ik eerlijk was voelde ik mezelf dom. Want ik kende Liam alleen van een paar keer praten, en hij zag er niet echt uit als een lieverdje. Maar elke keer als ik hem zag voelde ik iets, wat ik nog nooit eerder had gevoeld. En ik kon er niet opkomen hoe het precies voelde of wat het was, maar het was iets. Zuchtend stapte ik uiteindelijk onder de douche vandaan en droogde me af. Ik liep met de handoek om mijn lichaam naar mijn kamer en deed een joggingsbroek en een sweater aan. Ik pakte mijn laptop van mijn bureau en ging ermee op m'n bed zitten.
Ongeveer rond 8 uur ging ik beneden nog een kop thee halen. Mijn moeder keek een saai programma dat niets voor mijn was. Ik nam het kopje damende thee mee naar mijn kamer en zette het op het nachtkastje naast mijn bed. Ik zat nog een hele tijd op mijn laptop en ongeveer rond 11 uur sloot ik 'm af en zette hem weer terug op mijn bureau. Ik liep naar beneden, zette mijn kopje in de afwas machine en wenste mijn moeder een goede nacht. Ik deed mijn pyama aan en liet mezelf tussen de koude dekens glijden.
Snel propte ik de laatste dingen in mijn sporttas en liep snel naar benden en deed mijn sneakers aan. De bel ging en ik deed open. "Hi." Zei ik tegen Liam. "Kom binnen. Ik zeg nog even tegen mijn moeder dat ik ga en dan kom ik." Ik liet Liam achter in de hal en liep de woonkamer binnen waar mijn moeder de krant aan het lezen was. "Ik ga mam." Ze keek op en zei gedag, drukte nog een kus op mijn wang en wenste me succes. De rede dat mijn moeder niet ging kijken bij de wedstrijd is omdat ze bang is mij te zien pijn leiden iets dat ze niet wil zien net zoals bij mijn vader. Mijn moeder heeft het eigenlijk nooit goed gevonden dat ik op boksen ging, eigenlijk heeft mijn coach haar vertelt dat ik talent had. Waardoor ze me niet kon stoppen, ze wist dat het in mijn bloed zou zitten. Net als mijn vader. Samen met Liam liep ik naar zijn zwarte Range Rover en ik stapte in en nam plaats op de bijrijders stoel. Achterin zaten 2 jongens, eentje had bruin krullend haar en helder groene ogen. Hij glimlachte naar me. "Ik ben Harry Styles." Zei hij, hij stak zijn hand uit, waardoor ik een paar tatoages onder zijn mouw vandaan zag komen. Ik schudde zijn hand en keek vol bewondering naar de plaatjes. "Grace Thompson." Zei ik. Naast Harry zat een jongen met zijn zwarte haar in een kuif, hij had bruine ogen die waren donkerder dan die van Liam. "Zayn Malik." Zei hij en ook hij stak zijn hand uit en ik stelde me nog een keer voor. "En wie van jullie doer er mee aan de wedstrijd?" vroeg ik terwijl ik de 2 jongens aankeek. "Ik." Zei Zayn. Ik glimlachte kort naar hem. Hij had een tanktop aan en ik kon al zijn tatoages zien. Dus even in het kort, ik zat met 3 jongens in een auto die er gevaarlijk uit zagen, en ik dacht dat het allemaal wel goed zou komen? Ik begon te twijfelen aan de jongens maar zolang ik maar aankwam bij de wedstrijd was het goed.
Liam stopte de auto en parkeerde hem voor een loods. Ik keek naar het gebouw, het zag er niet uit als een normaal wedstrijd gebouw. En ik wist dat ik het eerder gezien had maar waar? Ik beet op mijn lip en voelde de stress opkomen. 'Shit.' dacht ik. Ik stapte uit, ik hoorde vanaf hier het gejoel dat vanaf binnen kwam. Ik bleef naast de auto staan en wachtte tot Zayn en Harry ver genoeg waren. Liam bleef staan en draaide zich om "Kom je nog?" vroeg hij en hij kreeg een ondeugende glimlach op zijn gezicht. "Waarom zijn we niet waar we moeten zijn.." vroeg ik aarzelend. "Wat bedoel je?" vroeg hij. "Dit is niet waar ik moet zijn." Zei ik terwijl ik rustig probeerde te blijven. Ik voelde me echt gewoon zo stom. Ik wist dat dit een illegaal gevecht was. Deze plek, dat gejoel en mijn gevoel. Ik weet het, dit is wat ik altijd wilde. Maar nu nog niet ik ben hier nog niet klaar voor. De regels zijn minder streng en de mensen zijn hier sterker. Ik voelde me bang worden, maar een andere stem fluisterde dat ik sterk moest blijven anders kon ik het helemaal wel vergeten. "Je zei zelf dat je meedeed aan de wedstrijd." Zei hij uitdagend. "Niet deze!" Riep ik en ik voelde mezelf boos worden. "Maar.." Zei Liam terwijl hij een glimlach op zijn gezicht kreeg. "I hate you." Zei ik. "Wat ga je eraan doen naar huis lopen?" Hij had me. Hoe had ik zo dom kunnen zijn. "Nou kom op, mee komen. Je wedstrijd begint zo." "Wat? Ik sta hier niet eens ingeschreven." "Ik heb je ingeschreven." "Wat?!" Hij pakte mijn pols en sleurde me mee naar binnen. Ik wilde dit niet. MIjn coach kon elk moment bellen waar ik bleef, en dan wat moest ik dan zeggen? Hij gaat echt boos worden als ik zeg dat ik mee gedaan heb aan een illegaal gevecht. En mijn moeder flipt 'm dan trouwens ook. Ik probeerde me los te rukken maar het lukte me niet. Ik gaf het op en liet me meeslepen door Liam.
We gingen naar binnen via een achterdeur, we kwamen in een lange hal met allerlei deuren. Liam nam me mee en trok me in 1 van ruimtes. Ik plaatste mijn tas op 1 van de banken en ging zitten met mijn gezicht in mijn handen. "I fucking hate you, Liam." Fluisterde ik. Hij kwam naast me zitten. "Say that again?" Hij klonk anders dan toen ik hem ontmoette en al die andere keren dat ik met hem sprak, hij leek een ander persoon. Hij zei het sissend en het maakte me bang. Ik reageerde niet hij pakte mijn pols hard vast. "Dat dacht ik ook, nou omkleden, je moet over 10 minuten vechten." siste hij weer. Ik ging echt niet omkleden waar hij bij was. No way. Ik keek hem aan met een blik van 'ga weg' maar hij bleef staan. "Ik ga echt niet weg." Ik draaide mijn rug naar hem toe en kleede me snel om. Ik pakte mijn bokshandschoenen en Liam trok me mee naar de ring. Een felle spotlight scheen op me toen ik binnen kwam. En ineens werd alles me duidelijk dit was de plek waar mijn vader overleed. Tussen deze mensen stond ik, toen ik 9 was. En ineens zag ik mijn dood dichterbij komen.
JE LEEST
Breath In, Breath Out (ft. Liam Payne & Luke Hemmings)
Fanfiction"Who or what would you trust when everything else is uncertain."
