I'll Never Forget You

Chapter4

Kabanata4

Her POV

Nagising ako sa malambot na higaan. I recognized it. I'm in my room. Unti-unti kong inalala ang mga nangyari kagabi. At ngayon ko lang naisip. Nakakahiya! Ako pa? Ako pa talaga! Ano nalang iisipin niya? Napakalaking kahihiyan!

Tumayo nalang ako at tsaka nagpunta sa banyo para maligo. I'm going to our company right now. Well, nagkapagtapos ako ng arkitekto. Pero ang negosyo ng pamilya ko ay Hotel&Resto. Kaya habang nasa Spain ako noon nag aral na rin ako ng pagluluto pero desserts ang gamay ko kaya I preffered making pastries. At ngayon kailangan kong maghanap ng mataas na kompanya upang makapagtrabaho. My parents introduced me to their business partners but most of them wants me to marry their sons. I hate arranged marriage, yung tipong ipapakasal ka lang nila dahil sa pera.

Pagkatapos kong maligo at makapagpalit ng isang high-waisted pants and croptop paired with a shoes ay bumaba na ako. Sakto nag uumpisa ng kumain sa dining room sila Lola at Kuya.

"Goodmorning Kuya, Lola" i greeted them with a smile plastered on my face.

"Aba, aba! Maganda ang gising ng prinsesa" pang-aasar ni Kuya.

"Well siguro dahil sa nangyari kagabi" singit ni lola. Pinandilatan ko siya ng mata. Tila sinasabing wag magsasalita kung ano man ang nangyare pagkatapos ng dinner kagabi.

"Ano bang nangyari?" Takang tanong ni kuya.

"Ah-eh. I--" bago pa makapagsalita si lola inunahan ko na siya.

"Oo! Inilabas yung chocolate fountain kagabi! Kuya ang sarap grabe" sabi ko habang umuupo at nagsimula ng kumain.

"Diba Lola?" Tanong ko kay Lola

Tumango tango lang si lola. Ayoko kasing malaman ni kuya na nakatulog ako sa bisig ng lalaking yun. Magagalit lang saken yun.

*Flashback

Nang malaman kong nakaalis na si Vladi papuntang Korea abot lupa ang panghihinayang ko. Araw-araw ang balde-baldeng luha ko. Halos di ako nakapasok for almost a month. I broke down. At ang kuya ko ang nag-alalay saken. He's always there for me. He attends me everytime I needed him.

"Kuya ang sakit, ikamamatay ko yata ito" sumbong ko kay kuya habang umiiyak. Nasa kwarto akong umiiyak nang pumasok siya.

"Ganyan talaga. Wala namang nagmamahal ng hindi nasasaktan. Baliw ka lang talaga, di mo inamin yang nararamdaman mo eh. You shouldn't kept that feeling of yours" he said habang hinahagod ang likod ko.

Mas lumakas ang buhos ng luha ko. Lagi ganyan ang eksena namin ng kuya. But one day mukhang naaasiwa na siyang nakakakita saken na lagi nalang umiiyak.

"You know what? You should stop crying. Tutal nasaktan ka naman na, ipapamukha ko nalang sayo para minsanan na ang sakit na nararamdaman mo. Tanga ka eh, oo tanga ka Yena. Tanga ka na nga, pinanindigan mo pa. Gusto mo naman pala siya bakit di ka pa umamin? Ngayong umalis na siya mukha kang ibon na nawalan na ng ganang lumipad at mamuhay sa mundong ito. Stop it! You should learn how to move on. I hate seeing you always crying while saying that you'll die in si much pain. Ipakita mo naman na ikaw si Hyena Zenil Vintanier, yung matapang na babae na ayaw patalo sa iba kahit inaatake na ng asthma." Mahabang litanya sa akin ng magaling kong kuya.

"I don't want you being with that person again kahit na wala na dito sa bansa, malay natin isang araw bigla nalang siyang magpaparamdam at ikaw na naman si Tanga babalik na naman sa kanya. Naku Yena! Tama na ang pagiging tanga, nakakarami ka na eh" dagdag pa niya.

"Mahal mo talaga ako kuya kahit na Tanga ako" iyan na lang ang tanging nasabi ko sabay yakap sa kanya.

At dahil doon, nagising ako sa katotohanan na tama si kuya. I'm not Yena with nothing. Kailangan kong bumangon sa pagkakalugmok na dulot ng lalaking yun. That life goes on sa mga taong gustong magpatangay sa daloy ng buhay.

*End of Flashback

"I should go now. Gagawa pa ako ng cake sa Resto." Pamamaalam ko kila Lola at Kuya.

Imbes na magpachill at relax lang ako sa bahay maghahanap nalang ako ng mapagkakaabalahan. Gusto ko sanang makabonding si lola kaso I need this one. Maghahanap na rin kasi ako ng company na tumatanggap ng architect. Sayang naman ang napag-aralan ko kung di rin naman ako makakapagtrabaho ng tinapos kong kurso.

Sumakay na ako sa aking kotse papunta sa kompanya. Yes, i have my own car. At first ayaw ni Kuya kasi babae ako at di daw dapat magdrive pero wala siyang nagawa kasi nga what Yena wants Yena gets by hook or by crook even by stunts.

Pagdating ko sa kompanya nagpaalam kaagad ako kay Dad na pupunta ako sa Resto. Dun ako magpapalipas ng oras. I told him that I want to make some desserts and he agreed.

I beeped Frennylope Meister. My first and definitely the lingest time running bestfriend. Sinabi ko na nasa Pilipinas na ako. She replied immediately. Pupunta daw siya sa Resto namin so we decided to meet up. After how many years na di kami nagkita marami akong di na alam tungkol sa estado ng pamumuhay niya. Well ang latest lang na alam ko ay single pa rin siya.

While texting Frenny alam kong may nakakasabay akong lumalakad but I don't mind kung sino at di ko na rin tinignan kung sino man. Pero nagtama ang braso namin dahil sabay din kami sa pagpasok sa elevator. At pagtingin ko napanganga nalang ako. It's him! Vladimere Villamayor.

"Aren't you coming in Ms. Vintanier. Ikaw kung tutunganga ka nalang jan" sabi niya na nagpagising saken sa katotohanan. I glared at him before finally entering the elevator. Damn this man. Gumwapo lang. Hmmp!

Habang nasa loob ng elevator katabi ang isang lalaking suplado nag iisip ako kung ano ang gagawin ko mamaya na dessert. Napahaching ako. Ewan ko, involunteer movement naman ang pagbahing. Ayoko pa naman ng bumabahing kasi once na bumahing ako sisipunin agad ako at kapag sinisipon ako wala akong maamoy at malasahan. Pano nalang yung desserts na gagawin ko? This can't be. Nahihilo pa ako. I just close my eyes for a moment and when I heard the elevator opened minulat ko ang aking mga mata. Unang hakbang ko palang palabas ng elevator natapilok agad ako at nawalan ng balance dahil siguro sa nahihilo ako. Someone grabbed me in my waist, preventing my fall. Wala namang ibang tao dun sa elevator kung hindi siya eh. Nang nag angat ako ng tingin sa kanya nakita ko ang pag aalala sa mga mata niya. I looked at his eyes down to his lips. Ang mga mapupula niyang labi na mukhang malambot. Nang bumalik ang mga tingin ko sa kanyang mga mata at ibinalik ko ulit sa kanyang labi, I saw his lips curve drawing a smirk. Tumayo agad ako ng matuwid.

Ghad! Yena nagawa mo pa talagang pagmasdan siya

Inayos ko pa ang aking croptop na medyo tumaas. Muntikan tuloy nakita ang aking bra. How clumsy I am.

"Are you okay Ms. Vintanier?" Tanong niya habang may naglalaro pa ring ngiti sa kanyang labi.

"I'm a little bit dizzy. I can manage. Thanks" i said habang inaayos ang aking tayo. Gusto niya pa sana akong samahan sa kung saan man ako pupunta pero mas binilisan ko nalang ang lakad ko para malaman niyang ayoko siyang umaaligid pag meron ako.

I don't need your help. I can do it on my own. Kinaya ko ngang mag isa nung iwan mo pa ako. What more ngayon na nahihilo lang naman ako.