I'll Never Forget You

Wakas

Kabanata 15

Her POV

Almost 1week rin ang paghahanda para sa kasal namin. Si Vladi na rin ang nagsabi na itutuloy talaga ang kasal namin, walang sakit ang hahadlang sa pag-iibigan namin. At ngayon, naglalakad na ako papuntang altar kasama si Lola. I'm wearing my white elegant long gown while my groom is waiting for me. Nakawhite na tuxedo siya. Ang gwapo talaga ang asawa ko. Pagdating ko sa gitna, sumabay sa magkabilang dulo ko sila Mommy and Daddy at si Lola naman ay naunang lumakad. Pagdating ko naman sa pinakaharap, nagbeso ako sa mommy ni Vladi at nagmano ako sa daddy niya, ganoon rin ang ginawa ni Vladi kay mommy and daddy. Si Vladi na ngayon ang kasama kong naglalakad papuntang altar.

"You're so gorgeous" he whispered nang Lumapit siya sa akin. The ceremony started.

"I, Vladimere Vinatanier, take you, Hyena Zenil Verceles, to be my wife. I promise to be true to you in good times and in bad times, sickness and in health. I will love you and honor you all the days of my life. I'm now willing to sacrifice everything or you. I promise to love you even when I'm already dead. I will do my best to live so that I won't leave you" tumulo ang luha ko pagkasabi niya.

"I, Hyena Zenil Verceles, take you, Vladimere Vintanier, to be my husband. I promise to be true to you in good times and in bad times, in sickness and in health. I will love you and honor you all the days of my life. I also promise that I will only love you and I will sacrifice everything for you. I promise, I will only love you" sabi ko at nakita kong tumulo ang luha sa kanyang mga mata.

"By the power vested in me. I may now pronounce you as Husband and Wife. You may now kiss the bride" tiaas niya muna ang belo ko tsaka siya ngumiti at hinalikan ako. Nakarinig pa ako ng malakas na hiyawan. Nang kumalas kami sa halikan na iyon, niyakap niya ako. At sa pagyakap niyang iyon, natumba siya sa mga kamay ko. Nagulat ako, no! hindi siya pwedeng mawala! Nakita nila ang naglulupasay na kamay ni Vladi sa akin kaya dumalo sila sa amin. Itinakbo namin siya sa hospital. Wala akong magawa kundi umiyak. Ipinasok agad siya sa operating room. After few minutes lumabas rin agad ang doctor. Nakaharap kaming lahat doon.

"Time of death 11:11am April09,2016" umiiling na sabi ng doctor habang tinitignan niya ang kanyang relo at isinulat naman ng nurse ang kanyang sinabi. Humandusay ako sa sahig. Hindi siya pwedeng mawala sa mismong kasal namin. Lord! Bakit? Hindi ba pwedeng next year? Next next year? O kaya wag muna sa ngayon kasi nag-uumpisa palang kami tinatapos mo na. I can't live without him. I might die too. Humagulgol ako sa sahig ng nakadamit palang ng damit kong pangkasal. Unang lumapit sa akin si kuya. Niyakap niya ako habang hinahagod ang likuran ko.

"He's my only love, now my life is empty. I might not be happy again. Bakit ngayon pa!? ano bang malaking kasalanan ko sa Diyos at ngayon pa niya kinuha ang nag-iisang taong minahal ko. Bakit!" malakas na hagulgol ko.

"Di ko kaya.. ayoko na..." sabi ko at unti-unting bumibigat ang talukap ng mga mata ko.

Napamulat ako, masakit ang ulo ko. Nakita kong nasa hospital ako. Ramdam ko pa rin ang hapdi ng mga mata ko. Wala na talaga siya.

Pinaglamayan siya for almost a week. Dumalo lahat ng mga kakilala namin including Frenny. Ibinurol rin siya pagkatapos.

Araw araw akong bumibisita sa kanyang puntod. Tapos na rin ang ipinatayong dreamhouse ko. Sabi ni Lola Lena, plano talagang ipatayo ni Vladi ang gusto kong bahay kaya daw niya hiningi ang design ko para sa dreamhouse ko. May goodnews pa rin naman kahit papaano. I am 2months pregnant. Yes, I'm pregnant, habang nakatira ako sa kanilang bahay at inaalagaan siya di maiiwasan ang may mangyari. Sayang dahil di man lang nasilayan ng anak namin ang kanyang ama. Pero araw-araw kong sasabihin sa anak namin na laging nasa tabi namin ang kanyang ama na nagbabantay. Ipapadama ko sa anak namin ang magkaroon ng Mommy and Daddy sa iisang tao lang, kakayanin kong maging ama at ina para sa anak namin. Sinabi naman nila mommy, daddy, at lola na tutulungan nila ako.

*After 5 years

"Mommy! Tara na po, daddy is waiting for us. Dali!"maligayang sabi ni Margaret Thalia V. Vintanier, our daughter.

"Okay, let's go baby" sabi ko at nagpunta kami sa sementeryo.

"Hi daddy! Sorry di kami nakabisita kahapon, tinurukan kasi ako ng i-in-, basta di ko alam tusok" nahihirapan na sabi ni Thalia.

"It's injection, anak" pagtatama ko sa kanya.

"Yun, injection pala. Ang sakit daddy, look oh" sabi ng bata na itinaas ang manggas ng kanyang damit at ipinakita ang may bulak at tape sa kanyang kanang braso na parang may nakikita talaga ng kinakausa niya. Nalungkot na naman ako, kung sana narito rin ag daddy niya, sana alam rin niya nararamdaman ng anak niya. Pumatak ng sunod-sunod and mga luha ko, nagsalita ang anak namin.

"Mommy, it's okay. Meron naman ako. Stop crying. Baka ako pa sisihin ni daddy kung bakit ka umiiyak" sabi ng anak namin habang pinupunasan ng maliit na kamay niya ang aing pisngi.

"I'll wipe your tears away, Mommy. Just like what Daddy did to you" sabi pa niya

"Vladi, mahal na mahal kita at mahal na mahal ka ni Thalia" tumayo ako at hinawakan ang kamay ni Thalia. "Dead or alive, our hearts are yours" sabi ko tsaka umalis na kami ni Thalia.

Your happiness doesn't come from other people. Your Happiness comes from you. It is your choice to be happy. Life are full of surprises, enjoy your surprises and go on with your own life. Chose to move on rather than staying in only one place