Felidi 2: de terugkomst van Theodor

Het witte teleportatiestof

De brokstukken waren nog niet volledig opgeruimd. Thomas keek twijfelend naar de horizon tussen de grote hopen ijzer. De zon was rustig aan het wachten tot hij mocht ondergaan.

'Thomas, kom eens hier kijken.', hoorde hij Thijs achter hem roepen. Hij draaide zich zachtjes om, alsof hij geen zin nog had om verder te werken. Maar hij moest nu eenmaal. Alle leden die bijna afgestudeerd waren of volledig afgestudeerd moesten de brokstukken van Micio gaan opruimen om nog levenden te vinden. Stiekem was hij eigenlijk bang om een lijk te vinden.

'Wat is er Thijs?', vroeg Thomas op een nieuwsgierige manier.

'Ik heb teleportatiestof gevonden.', zei hij terwijl hij met zijn vinger een stukje stof van de grond raapte.

Het wit-kleurige stof lag opvallend te blinken in de avondzon. Vreemd want het was minstens een half jaar geleden dat iemand hier nog geweest was. Het stof zou al opgelost moeten zijn.

'Ik denk dat we dit eens naar het lab moeten sturen.', antwoordde Thomas terwijl hij het hoopje bestudeerde. Thijs knikte en nam een stukje om in een buisje te stoppen.

'Wanneer ben je afgestudeerd?', vroeg Thijs om het onderwerp te veranderen.

'Ik denk ten laatste volgende week of misschien zelfs morgen. Ik kan niet wachten tot ik mijn eigen leerling mag zoeken.', glimlachte hij trots, 'ik hoop eigenlijk op een meisje.'

'Ja, aan Tina heb je niet genoeg zeker?', grapte Thijs.

'Dat heb ik niet gezegd.', lachte Thomas.

'Weet je eigenlijk wel zeker dat je een leerling wilt? De mijne is nogal lastig om te trainen. Bovendien is ze de uitverkorene.', zei Thijs.

'Ik weet het zeker. Ik wil zelfs niet liever. Maar spijtig dat ik Tina niet mag opleiden.', antwoordde hij.

'Daar zorgt Ward wel voor. Ben je misschien jaloers?'

Maar Thomas antwoordde niet meer. Hij wist dat Thijs gelijk had, hij was inderdaad jaloers. Ward had het uiterlijk dat ieder meisje deed smelten. Bovendien was hij nog rijk ook. Twee jaar geleden had hij per ongeluk Felidi ontdekt omdat zijn vader geheugenverlies had. Hij wilde tot op de bodem uitzoeken waarom hij plots daaraan leed. Met grof geld had hij uiteindelijk iemand van Felidi kunnen omkopen. Maar toen het geheim bekend raakte kon hij niet anders dan agent worden.

'Dagdromer, we moeten naar het lab.', zei Thijs terwijl hij terug recht kroop. Zijn broek hing vol modder en zand.

'Ja, natuurlijk.', zei Thomas verward. Hij moest zich koest houden. Wanneer Tina merkte dat hij jaloers was, ging ze dat niet zo leuk vinden. Hij kende haar te goed. Hij wilde haar ook niet kwetsen, nu ze problemen had met haar ouders.

'Je weet toch dat het volgende week Valentijn is hé?', vroeg Lieze.

'Ik hou niet van Valentijn en alles wat klef is.', antwoordde Lucas glimlachend. Ze lag met haar hoofd op zijn borstkas terwijl ze een film keken. Eigenlijk volgde ze niet maar genoot ze van zijn gezelschap.

'Je mag best bij mij komen eten en blijven slapen.', zei hij lief. Ze wist dat hij zijn fout wilde rechtzetten.

'Afgesproken.', zei ze vrolijk.

'Weet je, het is al laat, misschien moet ik pizza bestellen en je naar huis brengen?', stelde hij voor.

Maar hij merkte nu pas dat ze in slaap was gevallen. Om haar niet te storen kroop hij zo stil mogelijk uit bed en wandelde naar de keuken. Sinds het voorval in Micio had hij onderdak gekregen in het studentenhuis. Lieze was toch terug bij haar vader en moeder gaan wonen. Alhoewel ze dat niet echt fijn vond. Haar moeder werd constant bewaakt en privacy bestond dan ook niet. Snel griste hij zijn mobieltje in zijn hand en drukte het nummer van de pizzeria in. Maar voor hij op de toets kon drukken, werd hij zelf gebeld. Tot zijn verbazing stond er Thomas op zijn scherm. Hij belde anders nooit, er moest waarschijnlijk iets vreselijk gebeurd zijn.