Felidi 2: de terugkomst van Theodor

Het bezoek van Sirene

De deur sloeg met een slag open. Een lange vrouw met blonde haren wandelde trots binnen. Ze droeg een blauw kleed dat versierd was met schelpjes die rinkelden met elke stap die ze zette. Haar kleed lag gedrapeerd op de vloer en leek te golven. Net zoals de zee. 'Sarah, ik beveel je op deze vraag te antwoorden. Waar is Tigré?', vroeg Sirene. Maar Sarah kon niet antwoorden. Ze bleef verbaasd kijken naar de bijna onzichtbare vrouw. Ze leek op een blauwe geest.
'Ik vraag het je niet nog een keer.', beval de vrouw haar.
'Ik ken u helemaal niet. Maar wat bedoelt u met de godin Tigré? Niemand kan haar zien of horen.', antwoordde Sarah verbaasd.
'De uitverkorene kan haar zien of horen. Ik dacht dat u de uitverkorene was?', vroeg de vrouw verward.
'Mijn dochter is de uitverkorene.', zei Sarah zacht.
'Waar is uw dochter? Ik heb haar nodig. Ze moet mijn planeet redden. Een half jaar geleden heb ik een overeenkomst met Tigré gesloten. Haar uitverkorene van de planeet aarde zou samen met de andere uitverkorenen Neptunus redden.'
'Mijn dochter kan niet zomaar jou planeet redden! Ze is amper zeventien!', schreeuwde Sarah boos, 'u kan hier niet zomaar onverwacht binnenvallen en beweren dat u de godin van Neptunus bent!'
'Wilt u dat ik het bewijs?', vroeg Sirene met een bedeesde stem. Maar voor Sarah nog kon antwoorden toverde de vrouw een blauwe parel in haar handen. Hij was net zo groot als een voetbal. In de parel kon je zeemeerminnen zien zwemmen. Maar na enkele seconden begreep ze pas wat er aan de hand was. De zeewezens waren vastgeketend aan een grote rots in het midden van een plein. De tegels waren versierd met tekens van de zee zoals schelpen en zeewier. Het leek een beetje op de stad Atlantis.
'Geloof je mij nu?', vroeg de vrouw.
'Ik geloof je, maar mijn dochter is en blijft te jong.'
'Alle uitverkorenen zijn redelijk jong. Ik moet toegeven, uw dochter is de jongste. Maar er zijn er ook van amper twintig. Bovendien hebben we ze nog niet allemaal. We zoeken nog de uitverkorene van Venus en van Mercurius. Dus uw dochter heeft nog tijd om opgeleid te worden.', zei Sirene bijna smekend.
'Ik kan niets beloven.', zei Sarah. Eigenlijk had ze wel medelijden met de godin. Maar op één of andere manier wilde ze niet helpen. Waar waren alle godinnen toen ze hun hulp nodig hadden? Het had bijna niets gescheeld of haar dochter was vermoord door haar eigen schoonvader. Maar toen ze terug in de richting keek van de godin was ze al verdwenen. Ze wist wat ze wilde doen. Ze ging haar dochter niets vertellen over het bezoek. Het leven van haar dochter op het spel zetten voor een planeet die niet eens van hun is. Het zou een te groot offer zijn. Zachtjes ruimde ze de papieren van de vloer op. Thomas en Lucas moesten het zeker weten. Maar of ze Lucas vertrouwde was een ander verhaal.

'Mam? Is het goed als ik deze avond bij Lucas blijf eten? Het is tenslotte Valentijn', vroeg Lieze zo zacht mogelijk. Lucas was altijd een gevoelige plek geweest bij haar moeder. Hij was nu eenmaal niet opgevoed door 'normale' mensen. Na lang wachten kwam er nog steeds geen antwoord.
'Mam?', herhaalde ze weer, 'is alles in orde?'
'Sorry schat, ik moet steeds aan het bal van morgen denken.', loog ze.
'Oh, het bal van je terugkomst?', vroeg Lieze.
'Nee, wat anders?', grapte haar moeder terwijl ze verder in haar potten roerde. Lieze had door dat er iets mis was. Dat voelde ze aan. Haar moeder sprak nooit in korte zinnen. Maar misschien moest ze het even laten en genieten van Valentijn. Eigenlijk hoopte ze dat Lucas haar deze avond zou uitvragen voor het bal, maar hij hield niet echt van feestjes. Alhoewel, dit was niet echt een fuif maar een klassiek bal. De meisjes droegen jurken uit de 19de eeuw en dansten de 'tijgerdans' samen met hun geliefde onder de volle maan. Het was een dans die al duizenden jaren oud was, maar ze had geen idee hoe ze de rare dans moest uitvoeren. Plots hoorde ze de deurbel die van de voordeur kwam. Ze stond recht en opende voorzichtig de deur. Ze had nog steeds een trauma van Theodor die voor haar deur had gestaan toen ze tien jaar was. Tot haar verbazing stond Lucas vroeg voor haar deur. 'Je weet toch dat je hier pas om vier uur moest zijn om me op te halen?', vroeg Lieze verward.
'Ja, maar elke seconde zonder jou is een verspilde seconde.', glimlachte hij en hij drukte vluchtig een kus op haar zachte lippen. 'Ik heb een verassing voor je', zei hij vrolijk. Lieze haar ogen keken nieuwsgierig in de zijne. 'Ik hou wel van verassingen', zei ze. Hij begeleidde haar rustig naar buiten. Ze beschermde haar ogen tegen de hoge zon en nu pas merkte ze het grote ding op in haar voortuin. 'Is dat een luchtballon?', vroeg ze verbaasd. De reuze ballon was knalroze en amateuristisch beschilderd vol rode hartjes. 'Ja, ik heb hem zelf in elkaar gekunsteld. Maar wees niet bang, ik heb hem getest.', lachte hij. Maar Lieze kon geen woord meer uitbrengen. Ze mochten dan wel een half jaar samen zijn, dit had ze nooit verwacht. Ze wist zeker dat dit haar beste Valentijn ooit zou worden. Al haar vorige valentijnen hadden, oftewel geen wederzijdse gevoelens, oftewel waren het idioten die niet van Valentijn hielden. Eigenlijk had ze nog nooit een serieuze relatie gehad buiten Lucas. 'Ben je er nog?', probeerde Lucas haar wakker te schudden, 'je bent altijd een dagdromer geweest.'
Met een gebaar probeerde Lucas duidelijk te maken dat Lieze kon instappen. Bang maar nieuwsgierig stapte ze het zelfgemaakte mandje in. Lucas volgde haar en stak het vuur in de ballon aan. 'Ben je klaar?', vroeg Lucas. Lieze knikte en zachtjes voelde ze de grond onder het mandje verdwijnen. Eigenlijk was ze nog niet klaar. Ze moest de hele tijd aan haar moeder denken. Maar ook aan Lucas. Hij was normaal niet zo romantisch en hield niet van kleffe dingen.
'Lucas? Is alles goed? Want normaal kom je nooit zo vroeg om mij op te halen.', vroeg ze verward.
'Ja, waarom vraag je dat?', zei hij verbaasd.
'Nou...je houd niet echt van romantische dingen en dan maak je zoiets. Ook mijn moeder deed al zo vreemd.', zei ze. Ze wist dat ze de romantische sfeer aan het verpesten was, maar ze moest het zeker weten.
'Nee, ik ben honderd procent zeker', glimlachte hij terwijl hij uit het mandjes staarde. Hij leunde met zijn ellebogen over de zijkant. Hij mocht dan wel mooi zijn, maar liegen kon hij niet. Misschien moest ze het laten rusten. Ze genoot nog wat van het uitzicht en vanaf hier kon ze zelfs haar huis bekijken. Eigenlijk was het geweldig. Ze voelde hoe Lucas zijn arm in haar nek legde en haar dichter naar zich toe trok.
'Ga je morgen met mij mee naar het bal?', vroeg hij zacht terwijl hij zijn andere hand door zijn haar haalde.
'Echt? Graag!', zei ze gelukkig.
Lucas keek haar liefdevol aan. Ze snapte niet waarom ze hem niet vertrouwde. Ze moest gewoon genieten. Er was niets probeerde ze zichzelf aan te praten. Er was niets.