Felidi 2: de terugkomst van Theodor

Een partijtje theedrinken

Lieze opende zachtjes haar ogen. Ze knipperde tegen het felle licht. Na een tijdje kon ze helder zien, maar het enige wat ze zag was een tafel, stoelen en twee mensen. Ze kroop recht en waggelde naar de tafel. Het leek op een partijtje theedrinken. Een wel bekend stel zat thee te drinken aan de antieke tafel. 'Lieze, kom je er even bij zitten?', vroeg Robijn. Het was lang geleden dat ze het duo nog gezien had. Eigenlijk zou ze hen vaker moeten bezoeken. Want Robijn was nu eenmaal een verre overgrootmoeder van haar en Smaragd bleek eigenlijk de verre overgrootvader van Lucas te zijn. Ze vergat vaak dat Lucas vanaf nu ook een uitverkorene was. Alhoewel dat vreemd was. Want hij zou moeten afstammen van de god van Venus.

'Wil je ook een kopje?', vroeg Robijn vriendelijk.

'Nee, dank je. Maar wat doe ik hier? Is dit de hemel?'

'Haha, nee grapjas. Dit is de wereld van de goden. Maar je hebt gelijk. Dit is een beetje de hemel. Je bent hier nadat Sirene je aangevallen had.'

'Maar hoe kom ik terug?'

'Zie je die wand daar? Met dat schilderij? Het is een geheime doorgang voor stervelingen die 'speciaal' zijn. Je hebt eigenlijk meerdere levens. Al vanaf je geboorte kun je meerdere keren sterven omdat je de uitverkorene bent. Hoeveel is niet bekend. Het is net als een katten leven. Begrijp je?', antwoordde Smaragd.

Lieze knikte en keek verward naar het schilderij. Een witte wolk versierde het doek, maar het zei haar niets. Alsof ze gehypnotiseerd was, liep ze naar de wand. Ze wilde met haar hand de wand strelen, maar haar vingers verdwenen in het niets. Uit paniek trok ze haar vingers terug. Het deed haar denken aan haar eerste ontmoeting met Tigré. 'Ga maar.', moedigde Robijn haar aan. Lieze stapte achteruit en twijfelde even. 'Weet je? Ik zal je helpen.', zei Smaragd die medelijden kreeg. Uit zijn zak haalde hij een zakje met een ketting eraan. Hij liep op haar af en hing het halssnoer rond haar nek.

'Gebruik het direct als je terug bent op Neptunus.', zei Smaragd terwijl hij knikte.

'Bedankt.', zei Lieze op een vreemde manier. Ze speelde wat met de ketting. Ze aarzelde even en sprong door de muur. Ze voelde zich duizelig worden. Haar maag kromp in elkaar en ze wilde overgeven. Maar dit leek niet echt het juiste moment. Ze voelde het water weer rond haar. Maar er was iets veranderd. Ze bewoog met haar benen, maar ze leken gevoelloos. Uiteindelijk opende ze haar ogen en keek rond. Het leek alsof de wereld gepauzeerd was. Weer probeerde ze voorruit te zwemmen. Nu pas merkte ze dat haar benen waren samengesmolten tot een staart. Hij was feloranje en er liepen zwarte strepen kriskras door elkaar. Het eindigde in twee vinnen die belegd waren met zwarte en oranje parels. Haar handen gleden naar haar nek. Ze had de ketting nog aan. Ze trok het zakje los en strooide het uit in het water. Glinsters verspreidden zich in het rond. Zachtjes begon iedereen weer te bewegen. Alsof ze uit hun slaap waren gehaald. Lucas schudde met zijn hoofd en keek Lieze vreemd aan. Ze lachte terug om hem gerust te stellen. Maar ook Sirene leek even verward. Na enkele seconden vormde ze een nieuwe bol en ging in de aanval. Lieze zwom weg. Wat moest ze doen? Ze zwom angstig naar de oppervlakte. Sirene haalde haar met gemak in. Nu voelde ze iets wat ze nog nooit had gevoeld. Een heleboel herinneringen vlogen door haar gedachten. Van toen ze klein was tot nu. Was dit haar einde? Maar ze begreep wat er gebeurd was. De ring lichtte op en schoot een straal af op Sirene. Ze probeer het nog te ontwijken maar het raakte haar hand. Ze vloog even achteruit maar ze leek er geen last van te hebben. Dan was er tenminste toch nog een positief puntje aan dit gebeuren. De ring bleek dus positief te zijn. Ze maakte gebruik van dit moment en zwom verder naar de oppervlakte. Boven haar klotsten de golven hevig. Lieze voelde dat de zee steeds heviger werd met de minuut. Tot het plots stil viel. Ook Sirene voelde dat er iets mis was. Een gedaante verscheen boven de golven. Maar Lieze kon alleen zwarte vormen zien. Ze besloot zich boven de golven te begeven en tot haar opluchting herkende ze Sirene en Sophia op de golven. Ook Thijs en Thomas waren van de partij. 'Lieze! Neem de Malinde!', schreeuwde Tigré. Lieze zocht haastig naar het ding. Maar het was nergens te bespeuren. Nu wist ze waar ze het had achtergelaten. Het stak nog in de spleet van de grot. Zonder twijfelen zwom ze naar de spleet. Onderweg probeerde ze de bliksemschichten van Sirene te ontwijken. Enkele schoten nipt langs haar. Zo vlug als ze kon zwom ze maar toch kwam Sirene steeds dichterbij. Ze bereikte net de grot en zocht haastig het kleine stokje. Tussen de wandspleet lag het ding te glinsteren. Ze kon er net bij en trok het ding uit de spleet. Tigré stond al klaar. Haar hand lichtte op en schoot een vlam naar de toverstok. In haar handen lichtte het ding op toen de vlam het raakte. Dit was haar moment. Ze hief het ding in de lucht en de stralen werden zo hevig dat ook Tigré zelf stopte. Toen het licht verdwenen was, leek ook Sirene spoorloos. Op de plek waar ze had gestaan, zwom een klein blauw visje. Lieze zwom bang op het kleine diertje af, maar het leek geen bang te hebben. Ze nam het zakje waarin de stof had gezeten en ving het beestje. Tigré zweefde op haar af met Sophia aan haar zijde. Thomas en Thijs aarzelden maar kwamen toch even piepen. Ook Lucas en Arend verlieten hun schuilplaats om het zakje te aanschouwen. Niemand leek te geloven dat een machtige godin in een visje was veranderd. Maar het was beter dan een godin die niet meer leefde en een heelal dat niet meer bestond. Tigré gaf Lieze een bemoedigend schouderklopje. Maar iets zei dat het nog niet voorbij was...