Felidi 2: de terugkomst van Theodor

Proloog

De bungalow liet een eenzame stilte achter. Iedereen keek naar elkander maar zei geen woord. Niemand wist ook wat hij of zij moest zeggen. Iedereen wachtte gewoon op de komst van Tigré. De spanning was dan ook te snijden in de kamer. Uiteindelijk kon Lieze de stilte niet meer verdragen.

'Hoe zijn jullie Tigré tegengekomen?', vroeg ze aan Thomas die op de barkruk naast haar zat.

'De stof om onder water te ademen, was uitgewerkt. We dobberden aan de oppervlakte maar we werden steeds vermoeider. Eigenlijk dachten we dat we gingen sterven. Tot Sirene en Sophia op de golven voorbij kwamen.', zuchtte Thomas. Hij leek ook blij dat dit avontuur voorbij was.

'Ik weet niet wat jullie allemaal hier gaan doen, maar ik ga toch even een luchtje scheppen.', zei Lieze. Ze had nood aan frisse lucht en wilde even haar gedachten verzetten. Ze hoopte dat het Tigré lukte om haar moeder te gaan halen. Nu begrepen Thijs en Thomas waarom Theodor kon transformeren van plaats naar plaats. Hij wekte vuurvliegjes op met haar moeder. Wat eigenlijk een walgelijke gedachte was. 'Ik ga met je mee.', zei Thomas terwijl hij haar naar de uitgang volgde. Maar Lieze antwoordde niet. Ze was te vermoeid. Ze besloot de dijk af te wandelen en Thomas leek het goed te vinden. Maar hij wilde toch liever wat praten dan gewoon rond te wandelen.

'Over die kus...', begon Thomas maar midden in zijn zin haakte hij af.

'Thomas...die kus...we zijn niet gemaakt om een koppel te zijn. Ik heb Lucas en jij zou het eigenlijk weer beter moeten maken met Tina.'

'Maar Tina is weg. Ze heeft een ander.', snikte hij.

'Relaties op onze leeftijd duren nooit lang en als je haar terug wilt, moet je voor haar vechten. Het enige wat je nu doet is bij de pakken blijven zitten.'

'Ik weet het, maar hoe?'

'Dat zul je zelf moeten uitvissen.', zei Lieze. Eigenlijk had ze medelijden met hem. De wind blies in haar gezicht en haar haar waaide voor haar ogen. Toen ze het weg wilde halen, herkende ze in de verte een jongen. Arend zat met een heleboel giechelende meisjes op een bankje. Lieze probeerde haar lach in te houden. Iedereen leek hem opeens een held te vinden. Des te beter voor hem. Dan kon hij misschien zijn oude leven en liefde vergeten. Ze arriveerden aan het kasteel en Lieze bedacht zich dat ze het boek daar had laten liggen. 'Thomas, ik moet even weg.', zei ze in paniek. Wat als iemand hem had meegenomen? Ze rende het gebouw binnen en zocht haastig naar haar kamer. Onderweg zag ze een meisje hinkelen op haar benen. Ze leek gewond. Maar toen ze dichter kwam, zag ze dat het Zara was. Een van de uitverkorenen die in het complot zat. Wie er nog in zat, was onbekend. Maar er liepen enkele onderzoeken naar. Lieze probeerde haar te negeren. Ze sloeg af naar rechts en zocht naar de juiste deur. Onderweg kwamen verschillende herinneringen naar boven. Ze zag weer hoe Zara haar naar haar kamer had begeleid. Hoe had ze haar nu kunnen geloven? Ze wiste de gedachte en opende de deur. Vlug rende ze naar de kast en opende die voorzichtig. Net zoals ze dacht, het boek was verdwenen. Meteen kreeg ze het warm. Hoe had ze het boek nu kunnen achterlaten. Ze legde haar hoofd tegen de kast en probeerde te snikken. Maar er kwamen geen tranen. Hoe moest ze dat gaan uitleggen? Over de Malinde hoefde ze zich geen zorgen meer te maken, want die had Tigré. Maar het rode boek was haar verantwoordelijkheid. Ze besloot terug te gaan naar de bungalow. Ze rende haastig naar het kleine huisje in de hoop dat Tigré er al was. Door de opening, waar de deur was geweest, zag ze de godin staan. Haar moeder zat zwaar vermoeid op de sofa. Ze leek net een spook vanaf hier. Trillend wandelde ze naar binnen. Haar moeder keek haar verdrietig en teleurgesteld aan. Ze was niet zeker dat het door de vermoeidheid kwam die ze uitstraalde of dat het echt zo was. Maar het enige wat ze zelf deed, was haar omhelzen en snikken. Lucas wandelde net uit de slaapkamer. Hij had wat geslapen na de gebeurtenis. Hij bekeek het tafereel en automatisch kwam hij mee omhelzen en uiteindelijk veranderde de kleine knuffel in een heuse groepsknuffel. Niemand zei iets maar iedereen was opgelucht en dacht hetzelfde. Dit was niet het einde.