You have to fight

4. Volgen

Audrie Kenley

Ik word uitgeput wakker, ik heb de hele nacht liggen piekeren om de vreemde gast. Mijn gedachtes gingen alle kanten op. Van waarom hij mijn versierde tot wat hij in mij ziet. Waarschijnlijk heeft hij me een keer op televisie gezien, maar waarom vroeg hij dan hoe ik zo goed kon vechten. Ik kreun luid en spring onder de douche, hopend dat de warme stralen de gedachtes wegspoelen. 

'Here I am again, the same old situation

Why does the guy thing have to be so complicated?
I should've played it cool, instead I made a fool
Oh, the things I do

'Cause I'm young and I'm dumb
I do stupid things when it comes to love
And even if I always end up crying
Well, you can't blame a girl for trying

Oh, oh
Oh, oh
No, you can't blame a girl for trying

Oh-oh-oh-oh', zing ik luid. Na boksen vind ik het ook leuk om te zingen. Ik zing eigenlijk alleen maar in mijn vaders gezelschap, en niet omdat ik podiumangst heb, maar omdat mensen me alleen maar interessant vinden om mijn boksen en mijn feminisme.

Als ik aangekleed en al ben, ga ik naar buiten. Ik moet vandaag weer trainen en ik heb een paar interviews. Mijn gedachtes dwalen weer af naar de onbekende jongen, man. Hij zag er uit rond de 20. Knap was hij zeker, maar zijn gedrag was niet een pluspunt. Al mijn gedachtes gaan op stop al zie ik hem staan, in het echt. Mijn ogen worden groot, en mijn hart slaat een slag over. Iets in mijn hoofd schreeuwt om naar hem toe te gaan, maar ik negeer het. Ik loop snel door, maar ik kan het niet laten om nog snel om te kijken.

'Je begint dingen te zien Audrie,' mompel ik al staat hij er niet. Hij stond er toch echt, maar nu is hij verdwenen. Teleurstelling schiet door me heen, en ik ben bevreemd van mezelf. Ik heb al 17 de charmes van jongens weerstaan, en een vreemdeling kan me de vreemdste dingen laten voelen. Met een dubbel gevoel stap ik de sportschool in.

-

'En heb je nog love interest?', vraagt de interviewster enthousiast. Ik rol mijn ogen onopgemerkt, maar hou mijn glimlach op mijn gezicht. Wat er ook gebeurd in een interview, altijd lachen.

'Nee, boksen en mijn vader zijn mijn prioriteiten. Ik ga me waarschijnlijk pas zorgen maken over jongens op mijn dertigste,' zeg ik naar de waarheid. Iedereen weet wat er met mijn vader is, het is het grote verhaal. Ik krijg veel medelijden van andere, maar ik wil het niet.

'Dat is wel een statement, je weet toch nooit wat leven in petto heeft,' zegt ze lichtelijk arrogant. Ik irriteer me aan haar. Ik ben niet snel geïrriteerd aan mensen, maar aan haar wel. Ik weet niet of het door haar aura komt, of door dat ze random Engelse woorden door haar zinnen gooit, maar ze is irritant.

'Dat is zeker waar,' beaam ik. Ze knikt goedkeurend en keert zich naar de camera. Ik zone uit en negeer haar gekwebbel.

'Je irriteerde je aan haar, hè?', vroeg Troit al liep ik van het podium af. Ik knik langzaam en hij lacht. Meeste managers zouden kwaad worden, want het was blijkbaar zichtbaar de ik me irriteerde, maar Troit lacht altijd.

'Je bent klaar voor vandaag. Ik heb geen nieuws van je vader, enkel dat hij veel moet rusten,' verzucht hij. Ik knik treurig en hij geeft me een knuffel. Troit is als een tweede vader voor me.

'Maar je hebt geen love interest?' zegt hij met een geïmiteerde stem. Ik lach luid. Nog een voordeel aan Troit, hij en ik zitten op een lijn. Dat is waarschijnlijk omdat hij ook met mijn vader op een lijn zit en ik ook met mijn vader.

'Ik denk dat ik even langs mijn moeder ga,' zeg ik zachtjes. Hij knikt een geeft me een waterige glimlach. Ik maak me snel uit de voeten naar de begraafplaats. Zodra ik bij mijn moeders graf ben, begin te vloedgolf.

'I-ik m-m-ii-s-s je m-a-am,' zeg ik tussen het snikken door. Ik zak neer op het grind en huil uit. Op dit soort momenten heb ik haat aan mijn leven. Ik wil af en toe dat ik gewoon thuis zat, met mijn vader en moeder, misschien een vriend. Dat ik geen beroemde bokser ben, en de hele wereld me op mijn vingers tikt. Als de tranen gedroogd zijn, ben ik me bewust dat ik niet alleen ben. Ik draai me om, om de bron van de priemende ogen te vinden.

'Niet weer,' mompel ik al kruisen onze ogen. Hij volgt me overal. Hij was er in de sportschool, ik heb hem meerdere keren tussen de interviews door gezien, en nu hier. Ik heb er gemixte emoties over. Ik ben bang dat hij me volgt, maar ook kwaad. Ik ben nieuwsgierig waarom hij het doet, en verdrietig al realiseer ik me dat hij waarschijnlijk paparazzi is. Hij stuurt me een geruststellende glimlach en loopt weg. Ik sta langzaam op, twijfelend of ik hem moet volgen. Het zal waarschijnlijk een val zijn, hij heeft vast iets van me nodig.

'Tot snel mam,' fluister ik en slenter de begraafplaats af. Ik moet mijn gedachtes vrij maken, vrij van hem.

Chase Charmain

Mijn hart brak langzaam toen ik haar zag op de begraafplaats. Ik had naar haar toe willen lopen, haar willen troosten, maar ik weet dat ik dat niet kon doen. Mijn wolf had tegen me geschreeuwd, maar ik had hem simpel genegeerd. 

Toen ik bijgekomen was van haar klap, heb ik er werk van gemaakt. Ik heb haar opgezocht, en kwam er al snel achter dat ze een professionele bokser is, vandaar dat ze zo hard kon slaan. Verder was haar moeder overleden en lag haar vader in het ziekenhuis met een onbekende ziekte. Steken gingen door me heen, bij de gedachte van mijn mate haar leed. Tot mijn blijdschap was ik er ook achtergekomen dat ze single is. Dat scheelt heel wat leed.

Kitten, ik ga je helen. Ik beloof het.

^Het liedje dat Audrie zong en ook gelijk Audrie: Sabrina Carpenter^