You have to fight

17. Mate

Audrie Kenleu

Het is tien dagen sinds ik Chase heb gezien. Ik zit nog net niet op het punt om de uren te gaan tellen, zo erg mis ik hem. Tot mijn verbazing is mijn vader wel een heel stuk beter geworden. Toen ik hem kwam bezoeken glom hij helemaal en dat heeft hij al niet meer gedaan sinds mijn moeders dood. Vandaag is het zoveelste interview, maar ik heb geen energie meer over. Ik mis Chase, ook al was hij een stalker, ik voelde me veilig met hem in mijn buurt.

'En nu de vraag waar iedereen nieuwsgierig naar is: hoe gaat het met je liefdesleven?' vraagt de presentator. De knipoog ontgaat niemand, gegiechel klinkt vanuit het publiek. Het nieuws over Chase en mij ging als een lopend vuurtje, alleen niemand weet dat het Chase is. Het is ergens bekent geworden dat ik op date ging met een jongen, Chase. 

'Ik hou dat liever privé,' is mijn standaard antwoord. Een geforceerde glimlach is op mijn gezicht geplakt, maar mijn ogen geven alles weg. De presentator kijkt teleurgesteld, maar laat het erbij. Na alles af te ronden snel ik me van het toneel af. Ik haat interviews, gewoonweg omdat ze altijd hetzelfde vragen. Eerst over mijn carrier, dan mijn vader, dan de goede doelen en het eindigt altijd met mijn liefdesleven. De laatste tijd steekt die vraag meer dan anders en ik weet helaas waarom.

'Hoe koppig jij bent af en toe, het is gewoon niet te geloven. Ik denk dat je een record heb verbroken,' ik weet niet zeker of Troit teleurgesteld is, of hij me belachelijk maakt. Ik rol met mijn ogen en loop snel voorbij hem. Ik ren naar de kleedkamer en trek de strakke kleding uit, haal de make-up van mijn gezicht en gooi mijn haar in een bun. Zodra ik in mijn vertrouwde kloffie ben stap ik de kleedkamer uit.

'Ga naar hem toe Audrie, het doet je serieus pijn!' ik gooi de deur snel dicht, niet meer van zijn woorden willen horen. Het doet me pijn en het is te zien. Ik heb geluk dat ik geen gevechten heb, want anders had ik ze zeker allemaal gewonnen. Buiten de training en interviews lig ik thuis op bed te Netflixen. Dat is geen verassing, maar dat ik het 24/7 doe wel. Ik ga altijd na de training hardlopen, naar mijn vader, koken of weet ik veel wat, maar nu niet. Het is alsof Chase mijn energie bij zich hield toen ik weg ging.

'Waarom stuur je niks,' mompel ik tegen mijn telefoon. Weer geen bericht van Chase, maar zelf durf ik niks te sturen. Veel te bang voor de afwijzing. Hij noemde me een vriend, niet meer niet minder. Als ik mijn straat binnenkom, zit er een waas voor mijn deur. Hoe dichterbij ik kom, hoe harder mijn hart begint te kloppen. Het is Chase, met een enorme bos rozen. Zodra hij mij ziet komt hij naar mij toe rennen, maar stopt op een veilige afstand.

'Hey...' het niveau van mijn sociaal-awkwardness is zojuist nog meer gestegen. Troit had gelijk, misschien heb ik wel een record gebroken. Chase kijkt me aan, glimmend. Hij is even knap als altijd: zijn blauwe ogen knallen, zijn grijns is oogverblindend, zijn haar heerlijk warrig. Het zicht in totaal is om van te smelten.

En dan heb je mij. Kleding die ik bijna al tien dagen lang draag, geen enkele make-up op, messy bun. In totaal, een ramp. Maar die blik in zijn ogen laat me iets anders geloven, alsof ik het knapste meisje ben, want natuurlijk niet zoals.

'Hey Kitten,' de bijnaam, waar hij zoveel gedachte in had gestoken, zorgt voor vlinders in mijn buik. Ik maak een beweging naar het huis, een teken dat ik dit liever binnen doe. Ik wil niet dat al mijn buren zien dat ik aan het janken ben over een gast. 

'Ik wil niet onbeleefd klinken, maar wat doe je hier?' mijn stem klinkt bot, iets wat ik probeerde te voorkomen. Chase sluit de deur achter zich en steekt de rozen naar me uit. Ik schud mijn hoofd en pak ze aan, de zoektocht naar een vaas beginnend. 

'Maar wat doe je hier?' herhaal ik mijn vraag, nieuwsgierig naar het antwoord. Ik open het zoveelste kastje, maar als ik omdraai staat Chase er al met een vaas. Hij is weer eens een redder in nood.

'Dankje,' mompel ik. Zodra de bloemen met water en al in de vaas staan, draai ik me naar hem om. Ik geef hem een veel betekende blik.

'Ik dacht dat ik wat dingen tussen ons verklaren, zoals het mate-gebeuren,' mompelt hij. Steek. In. Mijn. Hart. Hij gaat het dus nog duidelijker maken dat hij me niet als vriendin wilt, enkel als vriend, dat hij vindt dat ik me aanstel, ik er uit zie als bagger, ga zo maar door.

'Het... het zit in mijn cultuur dit allen. Het is moeilijk om uit te leggen, maar ik doe mijn best. Je hebt dus waar ik vandaan kom mates. Je kan het zien als... partners. Lot kiest een persoon voor je uit en met die persoon hoor je simpelweg te zijn. Als je hem of haar aanraakt, voel je tintelingen,' zijn vingers strijken over mijn arm, mij de wel bekende tintelingen geven. 'Het is magisch. Die persoon is het belangrijkste voor je, je hebt alles voor hem of haar over. '

'En ik ben dus jouw mate?' vraag ik. Hij geeft een knik als antwoord. Ik neem een teug zuurstof, mijn hersenen gaan wild, samen met mijn hart. Mijn hoofd vindt het belachelijk, mijn hart vindt het verklarend, ik zit in een tweestrijd.

'Dus je wil mij zeggen dat wij bij elkaar horen en lang en gelukkig zullen leven?' weer een knik. Ik ijsbeer door de kamer, mijn gedachtes de vrije gang laten. Het verklaard de gevoelens die ik naar Chase heb, ook de nood, maar iets zit me niet lekker.

'Oké, wat nu?'

'Nu ga ik de verloren tijd inhalen Kitten.'

ALVAST FIJNE VAKANTIE! De vragenbox voor mijn persoonlijke Q&A zullen tot na de meivakantie nog open zijn, dus stel zeker een vraag. Vergeet ook niet om te stemmen op mijn andere boek: Her Human Mate voor de Netties!

Love you

Nienke