Pokémon: De reis door Kanto!

11. Waar is Butterfree?

Met de Flower Badge op zak liepen we in de richting van FoksiaStad. Volgens Bart was het een donker, somber stadje met een Giftype gym. Ik had niet echt pokémon die effectief waren op Gif, maar Butterfree kon dan het beste het werk doen. Voor dat, moest ik haar nog wel even trainen. "Denk je dat hier een trainingsveld in de buurt is?" vroeg ik aan Luca. "Tussen elke steden ligt er wel één, geloof ik, toch?" antwoordde hij. Ik mompelde wat. "Dex? Is hier een trainingsveld in de buurt?" vroeg ik aan mijn altijd trouwe Pokédex. Hij ratelde zoals altijd wat en zei toen: "Op 5 kilometer van jouw locatie is een stationnetje waar je kunt rusten, (video)bellen en trainen." Yes! Ik bedacht me ook dat ik gelijk even met professor Oak kon videobellen. Even laten weten hoe het ging. Even controleren hoe het met de andere jongens was, die door mijn stommiteiten mijn starters hadden afgepakt, hoewel ik denk dat ik een blijere jongen ben met Pikachu dan met Squirtle, Bulbasaur of Charmander, als starter dan, omdat ik het erg knap van mezelf vind dat ik ze alsnog zelf heb kunnen vinden in het wild. Even kijken hoe het was met mijn voorraad Pokémon Voer, ook al kon Luca daar goed voor zorgen bij zíjn trainer-professor. "Tijn? TIJN!" hoorde ik opeens. Ik keek op en zag Luca ver achter me zag. "Ik vroeg je of je even wilde wachten!" riep hij. Ik zat teveel in mijn fantasie... "Sorry, ik kom naar je toe!" riep ik terug en ik rende terug. "Ik moet even mijn Pokédex zoeken. Ik heb hem al lang niet gezien en ik ben benieuwd of ik hem nog heb." zei Luca toen ik hem meer naderde. Ik keek naar de lucht. "Ik hoop voor je dat je hem niet kwijt bent." Na 10 seconden zoeken stak hij zijn hand in de lucht met zijn Pokédex erin. "Yes! Ik heb hem nog. Laat ik hem voortaan altijd in mijn zak bewaren. Dan kan ik hem altijd pakken als ik hem nodig heb." zei hij. "Dat doe ik ook." antwoordde ik. "Laten we nu doorlopen. Het stationnetje is nog maar 2 kilometer hiervandaan."

Toen we op het stationnetje aankwamen, hing er een prikbord met allemaal briefjes die met punaises erop hingen. We liepen ernaartoe, en we zagen op één briefje staan: "Ella Illinois, laatst gezien op 24-02-16." We stonden te staren en opeens zei Luca: "Dit is een soort gastenboek!" en hij wees naar een bakje met lege briefjes en dergelijke pennen ernaast. "OOH! Maar dan is Ella hier geweest!" zei ik. "Dat kan kloppen," vervolgde Luca, "want zij moest hierlangs zijn gekomen voordat wij haar tegenkwamen!" Ik knikte instemmend en we liepen door. Rechts van ons waren verscheidene hokjes waarin je dus kon (video)bellen. Links lag het, naar mijn idee enorme, trainingsveld. En recht voor ons waren bankjes waarop je kon rusten. Ook was er een huis waar, dat stond op de borden, je je voorraad pokémon voer kon aanvullen. Ook was het een Pokémon Center. "Moet jij nog wat pokémon healen?" vroeg Luca aan mij. "Nee." antwoordde ik en we liepen naar het trainingsveld. Ik had me voorgenomen om Butterfree en Poliwag te trainen. Te beginnen met Butterfree, want Luca begon met zijn Psyduck en het zou zonde zijn dat ik nu ook een watertype in zou zetten. Dat zou weinig effect leveren. Dus ik pakte de pokéball van Butterfree. Hij voelde in eerste instantie erg licht aan, maar dat is altijd zo, omdat Butterfree een vlinder is. "Butterfree, ik kies jou!" "Ieee!" Luca pakte één van zijn drie pokéballs en riep: "Psyduck, ik kies jou!" "Psyaiaiai!" "Butterfree, doe Psychostraal!" riep ik. "Psyduck, ontwijk snel!" zei Luca. Butterfree deed Psychostraal, maar Psyduck was te snel. "Nu! Waterpistool!" riep Luca. "Butterfree, kijk uit!" zei ik. Psyduck deed Psychostraal, Butterfree probeerde te ontwijken, maar was net te laat. Ze werd geraakt en vloog heel hoog de lucht in. "Butterfree! Kom terug!" riep ik. Ik zag haar nog steeds als een klein puntje, vervolgens verdween ze in de wolken. "Butterfree!" riep ik, heel hard. Maar geen antwoord. Ik rende maar wat rond. "Tijn! We moeten hem gaan zoeken." begon Luca. "Weet ik." antwoordde ik. Opeens kreeg ik een heel goed idee. "We moeten een Vliegtype pokémon gebruiken om dezelfde weg als Butterfree te volgen." zei ik. Ik dacht na. De enige pokémon die ik heb die een beetje kan vliegen, is Gastly. Luca had die ook, dus konden we samen gaan vliegen. "Pak je Gastly." zei ik, nog steeds kijkend naar het punt waar Butterfree in de wolken verdween, zodat ik niet kwijt zou raken waar we moesten zoeken. "Gastly, kom snel en vlieg de lucht in!" riep ik. "Gastly. Gastly!" antwoordde hij instemmend. Ik ging op hem zitten en hij schudde me er weer af. "Gastly!" zei hij. "Gastly, dit is belangrijk. Werk even mee! Dit is voor Buttefree!" zei ik, en weer stapte ik onhandig op hem. Hij schudde me er weer af. Luca zat er al lang op. Zijn Gastly was een stuk minder irritant. "Gastly! Kijk naar je soortgenoot. Neem een voorbeeld aan hem." riep ik en ik stapte weer op hem. En weer schudde hij me eraf. Daarna verscheen er een blauwe gloed om hem heen. Daarom dus! Hij evolueert! De rook verdween en er kwamen reusachtige, loshangende klauwen. De kleur zwart veranderde naar paars, de gloed verdween, en mijn Gastly was veranderd in een grote, paarse kat. Ik pakte mijn Pokédex erbij. "Haunter, de gaspokémon. Haunter is een pokémon van het type Geest, Gif. In de duisterste duisternis, waar niets te zien is, loert Haunter in doodse stilte op zijn volgende prooi. Haunter kan dezelfde aanvallen beoefenen als Gastly." "Haunterrrr. Haaunntteeerrrr." "Hé, Haunter!" zei ik zachtjes. Ik liep naar hem toe en aaide over zijn bol. "Kan jij vliegen?" vervolgde ik. Haunter toverde een glimlach op zijn gezicht en zei: "HAUNTER!" Hij vloog hoog de lucht in, waarbij ik dacht, nee, niet jij ook, maar kwam daarna in spiraalvorm terug. "Mooi zo. Ben je bereid om ons hoog in de lucht te vliegen, om te kijken waar mijn andere pokémon Butterfree is?" vroeg ik hem. Er verscheen dezelfde glimlach als net, en dat was volgens mij een ja, want deze keer werd ik er niet afgegooid. Toen ik eenmaal zat, vloog Haunter de lucht in, waar Gastly met Luca erop nog aan het wachten waren. We vlogen naast hen en we vlogen nog meer naar boven. Gastly en Haunter spraken een babbel met elkaar wat ik en Luca niet zo goed konden verstaan, en Luca zei tegen mij: "Haunter is echt cool!" Ik knikte, omdat ik dat wist. Ik keek naar beneden en schommelde wat, omdat ik schrok. Ik was totaal vergeten dat ik hoogtevrees had. Ik keek snel weer boven me, waar de wolken steeds dichterbij kwamen. Ik wist niet waar we heen moesten! We vlogen maar gewoon door. "Gastly!" "Haunter. Haunterrr!" hoorden we voor ons. Toen we de wolken bereikten, zag ik helemaal niets meer om me heen. Ik probeerde te praten, en volgens mij deed ik dat ook, maar door de wolken vliegen maakt blijkbaar veel geluid dus ik hoorde mezelf nauwelijks. Het duurde heel lang voordat we boven het dikke pak wolken kwamen, maar toen we eenmaal boven kwamen, zag ik heel erg ver boven mij nog een wolkendek, en toen ik onder me keek het wolkendek waar we net doorheen vlogen. Nu is er weer een stukje lucht zonder wolken. Ik keek goed om me heen of Butterfree hier  ergens te bekennen was, maar dat was in een oogopslag niet zo. "Ik krijg... het steeds... moeilijker... met... ademen.." zei Luca tegen mij. "Nog even volhouden. Zie je dat wolkendek daar? Als we daardoor zijn, zijn we volgens mij boven alle wolken. Ik denk dat Butterfree daar is, omdat daar altijd een regenboog met zon is. We pakken haar en we vliegen weer terug." zei ik. We volgend door en ook ik begon moeite met ademhalen te krijgen. We bereikten het wolkendek. Toen we bovenkwamen, - het duurde dit keer minder lang dan eerst -, zag ik inderdaad geen wolken meer. Maar wat ik wel zag...

---
Hee! Sorry dat ik heel lang niet heb geüpload. Ik was druk met school, maar nu ga ik weer mijn best doen vaak te schrijven. Omdat ik lang afwezig was, is er nu een cliffhanger! ~mystic