Pokémon: De reis door Kanto!

19. De Wederontmoeting met Gary!

Daar zat hij, aan het pad een beetje te zitten. Ik ging naast hem zitten. "Wat zit je dwars." zei ik rustig. "Niets." zei hij kwaad en hij stond op. "Heb ik iets gedaan?" vroeg ik vragend. "Nee. Ik heb... ik doe... ach, laat het toch ook maar zitten. We gaan nu gewoon naar BliksemStad." zei hij. "Heb je nog iets aan dat huisje gezien dat ik moet weten?" zei hij. Hij kroop nu iets meer terug in zijn element. "Nee, niets bijzonders. Gewoon een elektriciteit-huisje denk ik." zei ik snel. Ik nam me voor na BliksemGym Luca te vertellen over het huisje en de sleutel te vinden. Ik pakte Dex en stelde nu BliksemGym in. Hij leidde me dit keer niet naar het huisje. "We zijn er over een halfuurtje." zei ik en we liepen verder.

We liepen door een pad met links van ons bos en rechts van ons een watertje. Er stond een bordje. 'BliksemRivier' "Moet je kijken! Dan moeten we nu wel erg dichtbij zijn." zei ik en Luca keek ook naar het bordje en knikte. Daarna wees hij vooruit. Daar stond een grote poort en ik zag 2 silhouetten staan: waarschijnlijk portiers. We kwamen dichterbij en daarna zag ik dat de portiers geweren bij zich hadden. Ik tikte Luca snel aan en wees onopvallend naar de geweren. Zijn ogen werden groter maar daarna ook weer normaal.
Voor de poort keek ik 1 van de 2 portiers aan en ik zei: "Wij komen strijden voor de DonderBadge!" De portiers keken elkaar aan en bulderde van het lachen. Toen ze uitgelachen waren, gierden ze: "Jullie... jullie willen... jullie denken Mirvat te kunnen verslaan?" Mirvat was waarschijnlijk de Gym-leider. Ik keek Luca aan. "Ja, dat denken wij." zei hij vastbesloten en de portiers keken nu serieus. "Oké, veel succes!" zei de rechter en hij opende zijn poort. De linker bleef staan. We keken hem aan en begonnen te lopen in de richting van de open poort. "A!" schreeuwde de linker portier. "Je mag BliksemStad pas betreden als allebei de poorten zijn geopend." Ik en Luca keken elkaar aan. "Waar wacht je dan nog op?" floepte ik eruit. De portier had daar vrij weinig op te zeggen en opende zijn portier. We liepen nu door en kwamen in een bruisende stad die ik op mijn reis nog nooit had gezien. Wolkenkrabbers, drukke wegen, al die lampjes. Lampjes. Ik keek op mijn horloge: 13:30. Het was middag, maar het was hier donker. "Luuc, er is denk ik iets mis met de tijd. Misschien is er een tijdsverschil met de stad hiervoor?" riep ik, om boven het geluid van het verkeer uit te komen. Luca keek naar de lucht. "Nee, Tijn, ik denk niet dat het daaraan ligt." Hij knikte naar de lucht. Ik keek en meteen viel me een wolk op. Die bewoog en bewoog.. en daarna schrok ik van een bliksemflits die insloeg op een gebouw in de verte. Een erg hoog gebouw, en terwijl de bliksemflits insloeg, zag ik de vorm van het gebouw: een bliksemflits. Er was alleen niets mis met het gebouw: de bliksemflits bleek geen impact te hebben gehad op het gebouw. Ik tikte Luca aan en zei: "Ik denk dat dat de gym is." Luca knikte vrijwel meteen. "Dit is wat ik bedoelde. Het is gewoon de sfeer hier: het is echt BliksemStad!" Het was even stil. "Ik heb trouwens ook gelezen over de gym van BliksemStad. Maar ik wist niet dat we dit zouden aantreffen!" vervolgde hij. "Ik voel me hier helemaal niet fijn. Laten we zo snel mogelijk naar de gym gaan." zei ik. Luca knikte en we begonnen te rennen.

Het begon te regenen. We renden nog harder en deden onze capuchons op. Luca stapte in een plas en we werden allebei nat door het gore regenwater. "Gatver." zei ik zacht en ik rende door. Ik keek voor me en zag allemaal lichtjes op gebouwen: het deed me denken aan Tokio, zo veel lichtjes. Het leek wel overdag. Boven de gebouwen uit zag ik de bliksemflitsen inslaan op de gym, we kwamen dichterbij. "Laten we daar even schuilen." zei Luca en rende in de richting van een aantal mensen die onder de overkapping van een bioscoop stonden. Ik luisterde naar de mensen, ze spraken een vreemde taal. "Qatt ma rajt dawn in-nies qabel." zei iemand. "Le, imma jidher qisu l-ħarrieġa tal-Pokémon." antwoordde iemand. Het woord 'pokémon' herkende ik in haar spraak. Waarschijnlijk hadden ze het tegen ons. Opeens begon Luca te praten. "Veru, aħna jħarrġu Pokémon! Għandek aktar informazzjoni għalina dwar il-mexxej tal-ġinnasju?" zei hij. Ik draaide me om en keek hem raar aan. Wat voor taal was dit? En nog belangrijker: hoe kon Luca deze spreken? De mensen keken hem aan en keken elkaar aan. Daarna begonnen ze te lachen. "Int ġej hawn ... ... biex tħabbat il-ġinnasju?" zei de een, lachend. Luca knikte. Hoe kon hij dit begrijpen? Ik werd er gefrustreerd van, maar liet ze hun conversatie voeren. "Iva, għaliex?" vroeg Luca. Ik realiseerde dat mijn Pokédex ook een vertaalfunctie had. Ik pakte het en drukte op de luidspreker. Ik had ingesteld Taal Herkennen - Nederlands. "Int qatt ma tirnexxi. Persuna waħda qabel irnexxielha tegħlebha. Jisimni Gary u għamel il-paġna ta 'quddiem." Dex ratelde wat, en om niet op te vallen bedekte ik de luidspreker met mijn vinger. Dex was klaar met de vertaling. "Dat gaat jullie nooit lukken. Één iemand is het eerder gelukt haar te verslaan. Zijn naam is Gary en heeft hiermee de voorpagina gehaald." was de vertaling. Het eerste wat me opviel was 'haar'. Het was dus een meisje/vrouw. En daarna de kern van de zin: nog maar 1 iemand heeft het gehaald van haar te winnen. Zijn naam was... Gary?! Gary?! Toch niet die Gary... ik keek naar Luca en probeerde zijn aandacht te trekken. Maar zijn gezicht verstijfde en hij kon even niet meer praten. "Int kollha okay?" vroeg iemand. Ik keek naar Dex. "Gaat het wel goed met je?" Luca raakte uit zijn trance en begon verder te praten. "Yeah, grazie. U grazzi wkoll għall-informazzjoni." zei hij en hij keerde zich om. Het was gelukkig droog, dus we konden verder. De man riep na: "Xorti tajba! u tara amulet tagħha, jista 'jaffettwa d-duel!" Luca stond stil en keek raar. "Wat is er?" vroeg ik. "Wacht. Stil. Wij gaan nu ergens heen waar niemand ons ziet en hoort en jij gaat me haarfijn uitleggen wat hier allemaal gebeurde." bedacht ik me en ik liep naar het dichtstbijzijnde steegje. Hij strompelde achter me aan en ik begon met de ondervraging. "Wat voor taal was dit en hoe heb je het leren spreken en waarom spreken ze het hier." zei ik. Het was even stil. "Dat zijn wel heel..." begon hij. Ik wist wat hij wilde zeggen en waarop hij doelde: de vragen ontwijken om welke reden dan ook. "Nou en. Beantwoord." gebood ik. "Het is Maltees." zei hij. "Ze spreken het op Malta, en ik heb geen idee waarom ze het hier spreken. Ik herkende het gelijk en wist dat ik deze taal kon spreken." zei hij. "Hoe kan je het spreken dan." zei ik snel. Het was stil. "Luca!" schreeuwde ik zachtjes. "Oké!..." antwoordde hij. "Ik heb het geleerd van... van mijn opa." Ik staarde hem stilletjes aan. "Geleerd van je opa. Waarom leer je Maltees van je opa?" vroeg ik geïrriteerd. Stilte. "Gewoon, hij sprak dat en wilde het mij leren. Kunnen we nu alsjeblieft verdergaan?" zei hij ongeïnteresseerd en veranderde van standpositie. Ik liep hard langs hem en liep verder in de richting van de gym.