Pokémon: De reis door Kanto!

12. De Gewonde Pokémon!

WAT VOORAFGING
Nu is er weer een stukje lucht zonder wolken. Ik keek goed om me heen of Butterfree hier  ergens te bekennen was, maar dat was in een oogopslag niet zo. "Ik krijg... het steeds... moeilijker... met... ademen.." zei Luca tegen mij. "Nog even volhouden. Zie je dat wolkendek daar? Als we daardoor zijn, zijn we volgens mij boven alle wolken. Ik denk dat Butterfree daar is, omdat daar altijd een regenboog met zon is. We pakken haar en we vliegen weer terug." zei ik. We volgend door en ook ik begon moeite met ademhalen te krijgen. We bereikten het wolkendek. Toen we bovenkwamen, - het duurde dit keer minder lang dan eerst -, zag ik bijna geen wolken meer. Maar wat ik wel zag...

was weer een wolkendek, het was een wolkendek gelijk na degene waar we daarvoor al in vlogen. Toen we daaruit kwamen, was er geen een wolk meer te bekennen. Wel zag ik rechts van me een klein puntje die heel hard naar beneden viel. "Ieee!" hoorde ik heel zacht. "Haunter, vlieg zo snel als je kan die kant uit en gebruik je Schaduwklauw heel zachtjes om Butterfree op te pakken!" riep ik snel. "Haunterrr." Haunter maakte een duikvlucht en de Gastly waar Luca op zat vloog achter ons aan. Butterfree, - volgens mij was het Butterfree - viel ondertussen het eerste wolkendek door. "Haunter, sneller!" "Haunter!" riep hij en hij liet zich nu vallen in plaats van dat hij nog vloog. Het gevoel in mijn buik was echter niet uit te staan, maar ik wilde alles doen voor Butterfree. Vooral door het wolkendek was het niet zo prettig, maar toen we beneden kwamen zagen we Butterfree net weer verdwijnen door het volgende wolkendek. Sneller konden we alleen niet, en toen ik achter me keek liepen Gastly en Luca erg achter, omdat Gastly alsnog wel afhankelijk was van de rook waarmee hij vloog. Uiteindelijk verdwenen wij in het volgende wolkendek, die voor mijn gevoel erg lang duurde. Eronder verscheen onze fijne, eigen aardbol en Haunter begon weer te vliegen. Landen ging heel goed, want Haunter vloog op een klein afstandje boven de grond waardoor ik gelukkig veilig met beide benen op de grond kon landen. "Ssssss!" hoorde ik op een afstandje weg. Ik stond geruisloos stil. Intussen landden ook Luca met zijn Gastly. "Al een teken van Butterfree?" vroeg hij, terwijl hij afstapte. "SST!" riep ik. "Ekansssss!" hoorde ik weer, van dezelfde kant. Dat leek sprekend op een Ekans! Misschien kon ik hem vangen... dan kon ik oefenen voor FoksiaGym! Ik liep rustig de kant uit van waaruit het geluid kwam. Het klonk nog 3 keer. Het geluid leidde me naar een bosje. En inderdaad, na 30 seconden verscheen er een Ekans uit. "Sss!" deed ze. Ze wenkte met zijn kop, bleef ons aankijken en bewoog in de richting dieper het bos in. Wij bleven staan. Wat bedoelde ze er nou weer mee? Toen Ekans zag dat wij stil bleven staan, stopte ze, en kroop weer terug. Ze wenkte opnieuw, bleef ons aankijken en bewoog weer in de richting dieper het bos in. Ik keek Luca aan, die knikte naar de Ekans, doelend op hetgeen dat wij meelopen met Ekans. Ik knikte mee en we liepen achter Ekans aan.

EERDER DIE DAG.
POV BUTTERFREE
---
Vandaag zouden we met Tijn en Luca gaan trainen. Ik had er helemaal geen zin in, dus ik hoopte dat hij mij niet zou kiezen. Aangezien de volgende gym een gif gym was, wat ik Tijn had horen zeggen, gebruikte als hij slim was mij. En ja hoor, dit was ook waar. Ik kwam uit de bal en vloog gelijk hoog in de lucht, zodat ik niet irritant hoefde te doen. Die jongen die al een tijdje meereist met ons, ik weet zijn naam niet, koos voor een Psyduck. "Butterfree, doe Psychostraal!" riep Tijn. Met tegenzin deed ik Psychostraal, die best wel goed ging, maar die ruttemetut van een Psyduck ontwijkte het. Daarna zei die jongen: "Psyduck, Waterpistool!" Tijn probeerde volgens mij nog iets tegen mij te zeggen, maar de Waterpistool raakte me vol en ik was er helemaal klaar mee. Toen ik een beetje was bijgekomen van die Waterpistool, vloog ik heel hoog de lucht in. Ik zag Tijn paniekerig om zich heen kijken, en in-ene twijfelde ik even of ik nog naar beneden wilde vliegen. Maar ik wilde niet. Ik was er klaar mee. Ik keek nu niet meer naar beneden, maar recht naar boven, waar ik het eerste wolkendek al in vloog. [zo vloog ik nog 2 wolkendaken door, totdat er geen wolken meer waren] Ik begon wel te merken dat ik steeds moeilijker kon ademhalen, door de hoogte. Ik vloog nog even door, ik had een punt in het vizier waar ik wilde stoppen. Maar toen begon ik te denken, en dan? Ik hoorde rechts van me ineens een krakend geluid. Ik keek naar rechts, maar ik keek werkelijk onder me. Wacht. Ik vloog naar de zijkant! Nee, ik viel! Ik keek naar mijn vleugel. Hij was een beetje gescheurd. Door de hoogte, wat dom! Verder viel ik. Na het eerste wolkendek zag ik rechts van me veel rook en iets paars. Nee! Dat waren die jongen en Tijn! Ik probeerde eigenlijk sneller te vallen, maar dat ging niet. Zij probeerde nu ook te dalen, maar ik viel alweer door het volgende wolkendek, en het volgende, en toen kwam de grond in zicht. Nee! Ik ging vallen! Na 10 seconden boven de grond begon mijn vleugel weer aan te groeien. Het was nog steeds heel zwak, maar ik merkte dat ik 1 seconde boven de grond weer een beetje kon vliegen. Ik vloog, en ineens werd alles zwart.