Karanlık Sürü (Paralellik Serisi 1)

Karanlık Sürü 8

Bir bebeğin elinden oyuncağını alır iseniz üzülür ve ağlamaya başlar . Eğer bir insanın elinden oyuncağını alır iseniz darılır ve üzülmek ile yetinir . Ama bir insanın elinden sevdiği,değer verdiği birini alırsanız,işte o zaman hayatınızda ki en büyük hatayı yapmış olursunuz .

Bunları kendimi ele alarak söylüyorum . Stiles benim en iyi arkadaşımdı,kardeşim di . Gerektiğinde sırdaş gerektiğinde ise yoldaş olurdu,taşıdığım yük bana ağır gelir ise bunu anlar ve yükümü paylaşarak hafifletir idi .

Gerçek bir dost öyle yapardı . Daima yanında olurdu dostunun . Benim gibi yapmazdı,kaçıp gitmezdi . Kendime yüklenmek için hiçte güzel bir zaman olmasa bile kararlılığımı arttırmak için bunu yapmalıydım . Hem sonuçta yalan söylemiyordum .

Şu anda yürüyorum . Sağıma bakınca Stiles ile ilk tanıştığımız anı görüyorum . Soluma bakıyorum ve Stiles ile ilk kavga ettiğimiz anı görüyorum . Lydia'ya kör kütük aşık olduğu zamanların ilklerinde sınıfta idik,Lydia onu aşağılamıştı ve o da koşarak oradan ayrılmıştı tabi bende ardından .

Onu bulduğumda temizlik odasına saklanmış,ağlıyordu . Onu teselli etmeye çalıştım ama beni tersledi ve gözyaşlarını silip gitti . Sanırım eve gitmiş olmalı ki onu o gün bir daha sınıfta görmedim .

O günden sonra 2 hafta boyunca konuşmadık . Eğer Stiles'ı birazcık bile tanıyor isem ilk hafta Lydia yüzünden üzülmüştür ve ikinci haftada ise yaptığı şey kafasına dank etmiştir ve benim için üzülmüştür . Sonuç olarak geldi ve benden özür diledi .

Tekrar önüme baktım ve yürümeye devam ettim ve Stiles'ın ilk defa Lacross'a seçildiği anı gördüm . Mutluydu . Gülümsedim .

Güçlü birşeyler olmalıydı,güçlü bir anı . Aramaya devam ettim . Önümde bir motelin bahçesi belirdi . Sonra da dört genç .

Biri baştan aşağı ıslak ve elinde bir fişek tutuyor,diğer genç ise onun elinden fişeği almaya çalışıyor .

Bunlar biziz . Ortadaki ıslanmış ve elinde fişek tutan benim ve Stiles'da fişeği elimden almaya çalışıyor . Allison ve Lydia ise şoktan henüz kurtulamamışlardı .

Stiles beni kurtarmıştı . Yine . Ona borçluydum . Onu bulmam gerektiği kesinleşmişti artık . Ve sanırım bu anı,kapı açmam için yeteri kadar güçlüydü . Bu anıya tutunmam gerekiyor .

Kapattım gözlerimi rüyalara ve açtım gözlerimi gerçekliğe . Kendi zihnimde çıktığım yolculuk son bulur iken amacım da zafere ulaşmak için kestirme bir yol bulmuştu .

Stiles ile yaşadığım,iyi ya da kötü bütün anılar gözlerimde canlanır iken,zihnimde sadece tek bir anı kol geziyordu;moteldeki o gece hiçbirimiz için unutulabilir düzeyde değil idi . Zaten kim derdi ki senin sonun olabilecek bir olay daha sonra hayatını kurtaracak,bu hem Stiles hem de benim için geçerli

Sonuçta Stiles'ın kurtulmuş olması benim için de bir kurtuluştur . Gözlerimi açtığımda bana bakan bir çift kehribar sarısı ile karşılaştım . Rebekah beklenti ile bana bakıyordu,ben de o beklenti hissini içinde fazla yaşatmasın diye henüz söze dökmediği sorularını yanıtlamaya başladım .

"Sanırım yeteri kadar güçlü bir anı bulmuş olabilirim ."

"Harika!Şimdi tek yapman gereken o anıya odaklanmak . Stiles'ı geri getirmek için yapabileceğin tek şeyin bu olduğunu unutma ve daha fazla odaklan . Bunu yapabilirsin Scott! Sana inanıyorum,hem de sonuna kadar ."

Pekala,sanırım bunu yapabilirim . Tek yapmam gereken onu,yani Stiles'ı hatırlamak . Bu tıpkı yazı yazmak gibi . Onu silebilirsin ama yok edemezsin,sonuçta izi kalıyor ve benim de yapmam gereken şey tam olarak bu . O izin üzerinden tekrar geçip,ona tekrar hayat vermek .