Życie w kłamstwie

Rozdział dziewiąty

Emma

Rano obudziło mnie światło słońca, które wpadało do mojego pokoju przez okno. Czekałam na jakąkolwiek wiadomość od Dylana i nic nie napisał, co trochę mnie zdziwiło. Dobrze, że dzisiaj niedziela i mogę posprzątać ten syf w domu, zanim moi rodzice wrócą do domu. Mam kilka godzin, więc zaczynam działać.

*godzinę później*

Mój dom powoli zaczyna normalnie wyglądać, ale jeszcze został mi salon i kuchnia. Chciałam iść po odkurzacz do schowka, jednak dźwięk mojego telefonu mi w tym przeszkodził.

Dylan: Megan! Przepraszam, że dopiero teraz piszę, ale nie czułem się najlepiej. O czym chciałaś popisać?

Ja: Nic się nie stało. Po prostu nie mogłam zasnąć i nie miałam co robić.

Dylan: Zagrajmy w pytania, żebym mógł cię lepiej poznać,a przy okazji ty poznasz lepiej mnie.

Ja: To zaczynaj w takim razie :)

Dylan: Drugie imię? Kiedy masz urodziny? Masz rodzeństwo? Ulubiony rodzaj muzyki? Ulubiony film? Co lubisz robić? Co cię skłoniło do tego, żeby odpisać na mój list?

No to wpadłam...Szkoda, że nic nie wiem o Megan, no ale skoro chce tylko pisać, to mogę troszkę skłamać i napisać o sobie.

Ja: A więc moje drugie imię to Bella, urodziny mam 16 kwietnia, nie mam rodzeństwa, rock i hip hop, „Harry Potter", lubię chodzić na spacery i śpiewać. Skłoniło mnie to, że spojrzałeś na mnie inaczej jak wszyscy. No i Emma mi trochę poradziła. Te same pytania do ciebie ;)

Dylan: nie mam, 26 sierpnia, starsza siostra, rock, „Szybcy i wściekli", dużo rozmyślam i czytam. No a ostatnie pytanie było raczej do ciebie więc wiesz ;) a o jaką Emmę chodzi?

Ja: Z naszej szkoły, wczoraj była u niej impreza. Przyjaźnimy się, ale nikt o tym nie wie, no może poza tobą teraz. Tylko nikomu o tym nie wspominaj, proszę.

Dylan

Nie mogłem w to uwierzyć! Megan przyjaźni się z Emmą, a w szkole nic na to nie wskazywało. Tym bardziej muszę się do niej zbliżyć, ponieważ może właśnie ona mi coś więcej powie, bo nie wiem sam co myśleć. Mam teraz totalny mętlik w głowie.

Nie chciałem już nic odpisywać, od razu ubrałem się i poszedłem do Jacka.

—Siema stary, co ty tu robisz?

—Masz numer do tej Emmy z imprezy?

—Yyy... no nie mam ale mogę załatwić. A po co ci jej numer?

—Tak po prostu, chcę ją lepiej poznać.

—A co z Megan?

—Zaufaj mi, zdobądź jej numer jak najszybciej i od razu mi go wyślij.

—No dobra, jak chcesz. Wejdziesz na chwile?

—Właściwie to przyszedłem tylko po to, nie mam teraz czasu za bardzo.

—To do jutra w takim razie.

—No cześć.

Wyszedłem od Jacka i liczę na to, że szybko coś wykombinuje, żeby zdobyć numer Emmy. Nie mogę tego tak zostawić, gdy mam pewne podejrzenia.

Jack

NIE,NIE,NIE!

To nie tak miało wszystko wyglądać. Dylan mnie zaskoczył swoim wyznaniem, ale czego się nie robi dla kumpli. Problem jest jeden – Emma pisze ze swojego telefonu do Dylana, a on chce jej numer... Muszę jak najszybciej się z nią skontaktować.

—Emma, masz chwilę?

—No mam, a o co chodzi?

Nie powiem jej, że Dylan chce jej numer, bo na pewno się nie zgodzi...

—Bo ty masz dwa numery, prawda?

—No tak.

—Podasz mi swój drugi numer?

—A po co, skoro już masz ten?

— No wiesz, jakby coś mi się stało ze swoim to na wszelki wypadek, jakbym zgubił twój.

— No dobra, to wyślę ci smsem.

—Dzięki bardzo, to już nie przeszkadzam. Do jutra w szkole.

—No papa.

Dobrze, że się zgodziła. Z tymi dwoma numerami całkowicie mi się trafiło, bo nie wiedziałem o tym. Tylko ja nadal nie wiem, po co Dylanowi ten numer do Emmy...

###

Hej wszystkim! Zapraszam do dalszego czytania mojej książki:) Teraz rozdziały postaram się dodawać codziennie.

Do następnego xx