The Wedding Crasher (CEO Series #1)

Chapter 20: Can I?

Chapter 20: Can I?

~*~

YLLKA'S POV

"Thank you for this night, Ivan. Nag-enjoy talaga ako. Maybe, we could do it again some other time!" masayang bulalas ko ng makalabas na kami ng Museum. Napaka-studious pala nitong si Ivan, alam na alam lahat ng itatanong ko. 'Yung tipong hindi niya lang mini-memorize dahil ilang beses na siyang nakatungtong dito. Lahat as in!--Alam niya! 

Ngumiti siya, ay! Ano ba 'yan! Nakakasilaw talaga siya ngumiti. "No problem. Anyway, gutom ka na ba?" tanong niya. Iiling na sana ako ngunit bigla may tumunog, or should I say may kumalampag... He chuckle. "Okay, let's go to." aniya at inalalayan ako papunta ng parking lot. 

Shemayy! Ba't naman kumalampag 'yung sikmura ko? NAKAKAHIYA! Aish! Pumasok na kami sa kotse niya, he open the shot gun seat's door and I hop in. Isinarado niya ang pinto at umikot sa driver's seat. I fasten my seatbelt, ganun din ang ginawa niya. Binuksan niya ang makina. 

Napasulyap ako sa car clock. Oh? 8:50 na pala? Parang hindi ko naman ata namalayan na isang oras mahigit kami duon. Napasulyap sa akin si Ivan. "Are you tired already?" mahinahon na tanong niya. 

Umiling ako. "No. Isang oras at mahigit na pala tayong nasa Museum? Ni hindi ko nga alam na isang oras na iyon!"

"Haha. Of course, we were enjoying the history kaya hindi natin namalayan pareho ang oras, but don't worry. The next stop will be in the restaurant..." tumigil siya at mabilis na sumulyap sa akin. "Lalo na't alam kong nagutom ka sa pagiikot-iikot natin." pagtutuloy niya at pilyong ngumiti. Agad namang nag-init ang magkabila kong pisngi sa sinabi niya. Shemayy talaga. Ang galing din kasi ng sikmura ko eh! Ayan tuloy, gumagana na naman ang kapilyahan nitong lalaki na 'to.

Inirapan ko nalang siya at sumandal sa bintana. Tinanaw ko ang mga magagandang city lights, ang mga matatayog na puno at ang mga berdeng dahon. Nakakaakit. Nakakagaan sa pakiramdam. Ito ang wala sa syudad, kung saan man ako dadalhin ni Ivan--hindi ko magawang mag-alinlangan kung bakit andito kami sa mapuno, na baka kung saan niya ako dalhin, pero ayos lang naman dahil may mga kasabay naman kaming mga sasakyan, at maayos ang kalsada. Tipong nasa ibang bansa na kami dahil sa ganda ng surroundings. Nilingon ko si Ivan na seryosong nag-d-rive. "Where are we?"

Bumaling siya sa akin, sandali lang bago bumalik ang atensiyon sa harap ng kalsada. "You'll know, later." tipid niyang sagot habang nakangiti. Nahawa na ako sa pagngiti niya at ngumiti nalang rin ako at tinanaw uli ang mga puno sa kalsada. 

I remember, noong araw na nang-gatecrash ako ng dapat ay wedding niya--I did said to myself that it was unintentional, right? I smile. Eh, 'di ba plano ko naman talagang i-crash ang wedding nina Kurt at hindi iyon unintentional. Sinasadya ko ang pang-g-gatecrash, it's my fault. I cross a line were I wasn't involved. Inaamin ko, sobrang pagsisisi ang tumatak sa isip ko nang makita ko ang reaction ni Francine. Of course! Who would want to ruin her wedding with the man he love? Wala. W-A-L-A. 

Pero...

Masama bang i-grab ko itong pagkakataon na'to para sumaya kasama ang lalaking nakapagpatibok ng puso kong nalugmok sa isang tao ng sobrang tagal na panahon? Masama bang angkinin ko si Ivan? I know, babae rin ako. Kung ako ang nasa kalagayan niya ngayon... I'm really really hurting. Dahil ako mismo ay naranasan ang makadama ng sakit, lalo na ung time kung saan mahal na mahal ko si Kurt. Alam ko ang pakiramdam. Sobrang sakit, dinaig ko pa ang hindi pumasa sa board exam. Para akong namatayan, namatayan ng buong pamilya. Dahil talagang kay Kurt ko lang itinuon ang lahat ng atensiyon ko. Maaari ngang sobrang tanga ko dahil hinayaan kong kainin ng emosyon ko ang buong pagkatao ko, pero ano pang magagawa ko? Tapos na eh, nangyari na. Naramdaman ko na. 

"Penny for your thoughts?" 

I turn to him, lumingon din siya kaya nagtama ang mga paningin namin. I smile, pero umiwas ako ng tingin. "Ivan... don't you think, I'm such a trouble? I trouble Francine--considering na parehas lang naman kaming nakaranas ng sakit, but still--I grab the chance to be with you, to give you a chance. Talagang sinagasaan ko ang pagmamahal niya sa'yo." walang pigil-pigil na sabi ko. I don't want to be sugarcoated, I want to speak up what I feel. Ayokong magpadala sa hiya, gusto kong magpakatotoo. Hindi na puwede ngayon ang patorpe-torpe ko. 

Ilang segundo ang lumipas at wala akong narinig na salita galing sa bibig niya. I sigh, fine. Kung tingin niya ay hindi siya dapat magbigay ng advice o kahit anong kontra--I'll respect it. After all, Francine is still important for him kaya mahirap kapag ganitong usapan. He loves Francine, but not the romantic one. He cared for her, dahil alam niya ang pakikibagay. At ayaw niyang husgahan si Francine. Ako rin naman, ayokong husgahan ang kapwa ko babae. But... She's suffering for too much, ayokong magpakakampante nalang at hayaan siyang nakalugmok. I want to decide, and I tried to open up this topic dahil involve siya. H-Hindi ko man masabi pero lumalalim na ang nararamdaman ko sa kaniya, while Francine's feelings is deepest than my feelings. 

Pipikit nalang sana ako when he sigh, that sigh is like saying he is frustrated. Hindi ako nag-abalang lingunin siya. Ayokong magpilit ng tao, we're in a democratic country, may choice ang bawat tao kung sasagot... o hindi. Kung ipaglalaban.. o pakakawalan nalang...

Ay shemayy, humuhugot ako! Aish! Ipinilig ko ang ulo ko feeling ko babaha ng mga hugot quotes sa utak ko, baka mamaya matorpe na naman ako. "Sa totoo lang... hindi ko ginusto ang pagkakaroon ni Francine ng romantic feelings sa akin. I'm not aware, I admit, I'm so naive. Tsk, I remain attached with her dahil alam kong gusto niya lang ng makakasundo na kapatid, Cass is always busy with the grades, napunta sa kaniya ang pressure dahil siya ang panganay. She wants to cope up with Francine but she don't have the freedom to share a little moment with her little sister dahil sa pressure. She's scared to make some mistakes, she wants to be a perfect daughter dahil ayaw niyang ma-disappoint sila Tita, Tito. And that's what I hate, kahit na bigay lahat ng luho ni Francine, she cannot find the enjoyment, she's waiting, she's good at waiting, that's what people cannot see it because she make the story opposite from the truth. But one day, she woke up knowing that she's waiting for no one. Hindi kayang ibigay ng mga magulang niya ang kunting-kunting hinihingi niyang pagmamahal, at pagmalalasakit. They're busy with their lives. Para bang nasa iisang bubong lang silang lahat pero may kaniya-kaniyang barrier sa sulok ng bahay nila. She cannot just step and feel their warmness. Parang dapat may limitasyon. Francine is young, but she knows well that she cannot have any love from her parents that would make her contented, sa Ate niya sana--kaya lang nadamay na sa limitasyon ang ate niya. They're detached to each other. And I enter the picture, dahil ang Daddy ni Francine... He care for her, but he's not a showy person. Hindi niya alam kong paano i-e-exclaim. Hinanap na ni Francine ang pagmamahal sa ibang tao. And I cursed myself for making her have that feelings. I'm useless, worthless.." 

Napalingon ako sa kaniya, pareho kami. His nose, namumula iyon. Lalo na ang mga mata niya. I saw his jaw clenched, he blinked more times. I look down, kumapara sa akin--she's really the one that need Love. Care. She felt all alone. 

"...But your question... No, you're not a trouble... Ikaw ang dahilan para maputol at malaman ni Francine ang totoo niyang nararamdaman. She was just being eat by her emotion. Maaaring talagang nasasaktan siya, but I know.. She's brave, she's smart. And she knows well how to place herself, that's what I like about her. And... it's nonsense if we'll split and I'll go to Francine's arms. Mas lalo ko lang ipinaglandakan sa kaniya na palagi siyang second option. Sa pamilya nila, sa kapatid niya, sa lahat ng tao na hindi naman siya kilala. And Francine surely won't need me now, lalo na't mukhang may umaaligid sa kaniya. It's no work if I'll go with her although I doesn't love her... at kung ikaw naman ang mahal ko. And I don't know if I can breath the air with that set-up. Can I?" 

Spell nganga? Y-L-L-K-A. Sheez kang Ivan Kobe Yang ka! Pinag-a-assume mo ako! Baka bukas paggising ko malaman ko nalang na mahal na pala kita!