တိုက္ဆိုင္မႈ တစ္ခုသာ မရွိခဲ့ပါက ...
ငါ့ အျမင္ အာရံုေတြသာ မေကာင္းခဲ့ပါက
ငါ့ႏွလံုးသားဟာ မုန္းတတ္ပါက
ငါ့မ်က္၀န္းေတြဟာ ထိုအရာကို မစြဲလန္းခဲ့ပါက...
|| ေန၍ ေလ၍ သာ လြမ္းေတာ့ေလ ||
"ေန ဘယ္ေတာ့မွ မင္း ေဆးရံု သြားမွာလဲ ?"
ခပ္ဆပ္ဆပ္ ထြက္လာတဲ့ ေမေမ အသံေၾကာင့္ ငါ မဲ့ျပံဳးျပံဳးလိုက္မိေလသလားေတာ့ မေျပာတတ္ပါေလ
"မင္းဆိုတဲ့ ကေလးဟာ ဘယ္ေသာ အခါမွမ်ား လူတစ္ေယာက္ စကားေျပာရင္ ျပန္ေျဖမွာလဲ အဲ့အက်င့္က မေကာင္းဘူး ေနခ၀ဏၰ"
ေမေမ ဟာ အျမဲ ထိုစကား ေျပာတတ္သည္ ဘယ္ႏွယ့္ေၾကာင့္မ်ား ငါ့အား စကားေျပာေစရန္ သူတို႔ေတြ ႀကိဳးစားေနၾကသလဲ မေျပာတတ္ေခ်
ေနခ၀ဏၰဘ၀မွာ ဘယ္ေသာ အခါမွ စကားကို လိုတာထက္ ပိုမေျပာတတ္ လိုအပ္မွ သာ ေျပာမည္ လိုအပ္မွသာ ေျဖၾကားမည္ လိုအပ္မွသာ ျပံဳးရယ္မည္ ။ မလိုအပ္ဘဲ လုပ္ရတဲ့ အပိုအလုပ္ေတြဟာ သိပ္ကို စက္ဆုပ္စရာ ေကာင္းပါဘိ။
စိတ္ရူပ္လွတဲ့ အဆံုး စာအုပ္ဖတ္ေနရာမွ ထကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ၀င္ၿပီး ေဆးရံု သြားဖို႔ ျပင္ဆင္ရေလေတာ့သည္။ ငါ့တြင္ ခြဲျခားထားေသာ ပံုရိပ္ေတြ ရွိသည္။ အိမ္တြင္ ရွိေသာ ေနခ၀ဏၰသည္ တေနကုန္ စကားတစ္ခြန္းပင္ ေျပာေလ့မရွိေသာ္လဲ ေနရာတိုင္းတြင္ တည္ၿငိမ္ေသာ္လဲ ေဆးရံုကို ေရာက္ေသာ အခါ၀ယ္ သိပ္ကို တည္ၾကည္ေလးစားရၿပီး စကားေျပာတိုင္း ေလးစားရေသာ လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ တည္ရွိေနခဲ့သည္။
ငါ့ဘ၀ ဇာတ္ေၾကာင္းကေတာ့ သိပ္စိတ္၀င္စားဖြယ္ အတိမရွိလွ။ ခ်မ္းသာေသာ ေစာ္ဘြားမ်ိဳးႏြယ္ တစ္ခုက ေမြးဖြားထားေသာ ေနာက္ဆံုးမ်ိဳးဆက္ ေမြးထဲကပင္ ႏို႔ခ်ိဳ တိုက္ဖို႔မဆိုလွ မ်က္ႏွာေတာင္ မၾကည့္ေသာ မိခင္သည္ ၇ရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ ၀ယ္ သူ၏ သံတမန္ အလုပ္ျဖင့္ တရုတ္ျပည္သို႔ သြားေရာက္ကာ ငါဆရာ၀န္ ေပါက္စ ဘ၀တြင္ အိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္။ သူ႔အလုပ္တာ၀န္ေတြကို ဦးစားေပးတတ္ေသာ ထိုအႏွီအမ်ိဳးသမီးအား စိတ္၀င္တစား လြမ္းေမာတသ ငိုေႂကြးတမ္းတဖို႔ရန္ေတာ့ ငါစိတ္မ၀င္စား။ ကေလးဘ၀ထဲက တည္ၾကည္ျပတ္သားတဲ့ ဖခင္ ရဲ႕ ထိန္းသိမ္းမႈ ေႏြးေထြးလွတဲ့ ဘိုးဘြားေတြရဲ႕ ေဖးမမႈျဖင့္ ႀကီးျပင္းခဲ့ေသာ္လည္း သံတမန္ အေမရဲ႕ ေသြးက ဘယ္ေလာက္ပိုမ်ားေနလဲေတာ့ မသိ ငါသည္လည္း ေႏြးေထြးမႈ ေဖာ္ေရြမႈ အျပံဳးတို႔ကို လိုအပ္မွသာ သံုးတတ္ေသာ သူျဖစ္ေနေလ၏။ ေဖေဖသည္ပင္ "ေန မင္းက မင္းအေမနဲ႔ သိပ္တူတယ္ ဒါမယ့္ ေဖေဖနဲ႔ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြ တူလို႔ေတာ့ သိပ္ကံေကာင္းသိပ္ေပ်ာ္တယ္ သား"
