အိမ္မက္ ဆိုလၽွင္ ႏိုးထႏိုင္မည့္ အခြင့္အေရးရွိေနေသးသည္။ သို႔ေပမယ့္ ကိုေန ေရာက္ေနေသာ အိမ္မက္မွာ ဘယ္ေသာ အခါမွ ျပန္ႏိုးထလာႏိုင္မည္ မဟုတ္မွန္ ကၽြန္မေရာ ကိုေနေရာ သိသည္။ ကိုေနသည္ ေနမခကို သိပ္ခ်စ္သည္။ သူ၁၈ႏွစ္မျပည့္ခင္ ညကပင္ သူေနမခကို မေသခင္ေတာ့ ေတြ႕ခ်င္ေသးသည္ဟု ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ ထိုေန႔ကို ေမ့မယ္ ဆိုလၽွင္ ကၽြန္မဟာ ေတာ္ေတာ္ပင္ မေကာင္းတဲ့မိန္းကေလးျဖစ္သြားမလား မသိႏိုင္ပါေလ။
ထိုေန႔ညက ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ သူရဲ႕မ်က္ရည္ေတြကို ျမင္ခဲ့ရၿပီး ေနာက္ရက္ေတြထိ မပ်က္ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရသည္။
မွန္တာေျပာရမည္ ဆိုလၽွင္ ကၽြန္မ ဘ၀တြင္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမၽွ ထိုအႏွီလူသားေလး ေနမခသိကၡာအား ျမင္ေတြ႕ခဲ့ဖူးျခင္း အလ်င္းမရွိပါေလ။ သို႔ေပမယ့္ ကိုေနကခ်စ္သည္ ေျပာသည့္ေန႔ထဲက ကၽြန္မလဲ ထိုကေလးငယ္အား ခ်စ္သည္။ ကိုေန႔ရဲ႕ လက္တြဲေဖာ္ ျဖစ္ႏိုင္ေကာင္းသည္ဟု သတ္မွတ္ကာ ညစဥ္ညတိုင္း ကိုေန႔ကို ရွီခိုးၿပီး အိမ္ျပန္ခါနီးတိုင္း ဆုေတာင္းတတ္သည္။ ကိုေနရဲ႕ညစဥ္ညတိုင္း က်တတ္တဲ့မ်က္ရည္ေတြ မက်လာေအာင္ ထိုကေလးငယ္ အျမန္ေရာက္လာပါေစလို႔
ဆုေတာင္းသည္ ျပည့္ဖို႔သိပ္ခက္ခဲသည္။
ကိုေနေရာ ကၽြန္မေရာ ၁၀ႏွစ္တိုင္ေအာင္ အိမ္မက္ထဲမွ ရုန္းမထြက္ႏိုင္ခဲ့ၾကပင္။ ကိုေနသည္လဲ ညတိုင္း ေနမခအေၾကာင္းေျပာကာ ၀မ္းနည္းတတ္သလို ကၽြန္မသည္လည္း ကိုေနငိုတိုင္း မ်က္ရည္သုတ္ေပးရတဲ့သူအျဖစ္ တည္ရွိေနခဲ့ရသည္။ ကၽြန္မဘ၀တြင္ ပါးပါးၿပီးရင္ အေရးႀကီးဆံုးသူမွာ ကိုေနပင္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မ ကေလးထဲက သူရဲ႕ထိန္းေက်ာင္းမႈျဖင့္ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရတဲ့အတြက္ ကၽြန္မအတြက္ အေဖတစ္ေယာက္ဆိုလဲ မမွားႏိုင္ပါေလ။ သူပဲ ႏို႔ဗူး တိုက္ကာ ႀကီးျပင္းေစခဲ့တာပင္။
ကိုေနက အျပင္နဲ႔အတြင္းမွာ သိပ္ကြာျခားသည္ ။ အျပင္ဘက္တြင္ မည္မၽွပင္ ခက္ထန္ျပတ္သားေနပါေစ။အတြင္းစိတ္သည္ ဒြိဟျဖစ္တတ္စျမဲပင္။ကိုေန ဆရာ၀န္ျဖစ္ေသာေန႔တြင္ အန္တီေမသည္ သံတမန္အလုပ္မွ အၿငိမ္းစားယူခဲ့ေလသည္။ ကၽြန္မ အန္တီေမ့ကို အားက်၍ သံတမန္ လုပ္ခ်င္သည္ ဟု ေျပာတဲ့ေန႔ကဆို ကိုေနက ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ကၽြန္မကို စိတ္ဆိုးဖူးသည္။ပန္းခ်ီေက်ာင္းကိုေရြးခ်ယ္မည္ဟု ေျပာေသာ္လည္း သူစိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနေသးသည္။ေနာက္ဆံုး သူျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အတိုင္းသူ႔ေျခရာနင္းတဲ့သေဘာအတိုင္း သူဝါသနာပါရာ ႏွလံုးဘက္ဆိုင္ရာကို ယူကာ ဆရာ၀န္ပင္ ျဖစ္ေစခဲ့သည္။
