အခ်စ္သည္ရင္ခြင္ထက္ လာေရာက္ ခိုဝင္သာ အခါဝယ္ အလြမ္းသည္ ကပ္၍ ပါလာသလို နာက်င္မႈသည္လဲ အေဖာ္အျဖစ္ ပါလာခဲ့သည္။
||ေန၍ ေလ၍ သာ လြမ္းေတာ့ေလ ||
ထိုေန႔က ေဆးရံုသို႔ ဝင္ကာ ညေနေစာင္းမွ အိမ္ျပန္လာျဖစ္သည္။အလုပ္လဲသိပ္မရွိတာ ေၾကာင့္ ေစာေစာျပန္မည္ ေတြးေသာ္လည္း မျပန္ျဖစ္ခဲ့ေခ်။ ခပ္ေဝးေဝးက ပင္ အိမ္ကို လွမ္းျမင္ေနရေပသည္။ ေဘးအိမ္ကို တစ္ခ်က္ ၾကည့္ေတာ့လဲ ဘယ္သူမွ ရွိမေနေသးသေယာင္။..
အိမ္ထဲသို႔ ၀င္ခါနီးခဏ
"ကိုေန "
"ဟင္ ခက္ "
"မေတြ႕တာၾကာၿပီ"
"ဘယ္တုန္းက ျပန္ေရာက္လာလဲ ကိုကို႔ ေတာင္ အေၾကာင္းမၾကာဘူး"
"မနက္ကတင္ ျပန္ေရာက္တာ ကိုေန ထြက္သြားတာ ျမင္လိုက္တယ္ ဒါမယ့္ ပါးပါးက အလုပ္သြားမယ့္ သူကို မေႏွာင့္ယွက္နဲ႔ ဆိုလို႔"
"လာ ကေလး ကိုကို ညေနစာ ခ်က္ေကၽြးမယ္ "
"တကယ္ ေျပာတာလား?"
"ဘယ္တုန္းက ညာဖူးလဲ "
"ဟီး ဟုတ္တယ္ေနာ့"
ငါ့ဘဝ အေၾကာင္း ေျပာရာတြင္ တစ္ခုက်န္ေနခဲ့သည္။ ဒါကေတာ့ ထိုကေလးမ သူမသည္ မိဘမဲ့ေဂဟာတြင္ ကေလးေပါက္စနထဲက စြန္႔ပစ္ခံထားခဲ့ရသည္။ ထိုအခိုက္အတန္႔တြင္ ေမေမ၏ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ တရုတ္လင္မယားႏွစ္ေယာက္မွာ ကေလးမရသည့္အတြက္ သူတို႔ေမြးစားခဲ့ၾကသည္။ကံမေကာင္းစြာပင္ ေနာက္ေန႔တြင္ မိခင္ျဖစ္သူမွာ ေသဆံုးသြားခဲ့ေလသည္။ ဖခင္ျဖစ္သူ၏ တြယ္တာမႈအကုန္ရထားေသာ္လည္း ဘြားဘြားနဲ႔ဘိုးဘိုးမွာ ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ၿပီးေတာ့ အလုပ္ေတြ ပံုေနေသာ သူမ၏ အေဖကို ကိုယ္ခ်င္းစာကာ ေမြးကင္းစ ကေလးငယ္အား ငါ့အသက္ ၃ႏွစ္ခန္႔ထဲက ပင္ အိမ္၌ ေခၚကာ ငါ့အား ေစာင့္ေရွာက္ေစခဲ့သည္။
၃ႏွစ္အရြယ္ ငါသည္ မိခင္၏ ေႏြးေထြးမႈကို မရေသးေသာ္လည္း သူမအေပၚတြင္ေတာ့ ဖခင္ေမတၱာ မိခင္ေမတၱာ အကိုတစ္ေယာက္ ရဲ႕ေမတၱာအကုန္ ပံုအပ္ကာ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့သည္။ ကေလးထဲက ေစာင့္ေရွာက္လာတာမလို႔ သူမမွာ ငါရဲ႕ ထိန္းေက်ာင္းသြန္သင္ျပဳစုမႈေအာက္ ႀကီးျပင္းလာတာမလို႔ သိမ္ေမြ႕ၿပီး စိတ္ထားႏူးညံ့ကာ ျပတ္သားေပသည္။
သူမရဲ႕ ပါးပါးျဖစ္သူမွာ အလုပ္ပံုၾကားထဲ ေခါင္းစိုက္ထားရသူမလို႔ သူမသည္ ငါ့အား တြယ္တာလွသည္။ စကားေျပာတတ္စအရြယ္တုန္းက ေဖေဖလို႔ပင္ ေခၚခဲ့ဖူးသည္။ ေနာက္တြင္ေတာ့ ေဖေဖေလး ကိုေလး ကိုကို ကိုႀကီး အစံုပင္ ေခၚတတ္ေသာ္လည္း ကိုကို ဟု ေခၚလို႔ ေျပာထားသည့္အတြက္ ကိုကိုဟု ပင္ ေခၚခဲ့သည္။ ထိုကေလး၏ အမည္နာမကိုလဲ ငါကိုယ္တိုင္ပင္ ေပးခဲ့သည္။ " ခက္စိမ္းႏြယ္ " ဟုပင္။ သူမသည္ ငါ့ဘဝတြင္ အထီးက်န္မႈေတြကို အစားထိုးဝင္ေရာက္ကာ ေႏြးေထြးမႈ ေပးခဲ့ေသာ တစ္ေယာက္ထဲေသာ သူအျဖစ္ ငါ့အသက္ ၁၆ႏွစ္ တိုင္ေအာင္ တည္ရွိေနခဲ့သည္။
