အမွန္တရားတစ္ခ်ိဳ႕သည္။ ခါးသည္။ လက္ခံႏိုင္ဖို႔ သိပ္ခဲယဥ္းသည္။ ခက္ခဲသေလာက္လဲ ပင္ပန္းသည္။
||ေန၍ ေလ၍ သာလြမ္းေတာ့ေလ||
ထိုေန႔သည္ ငါတို႔ေတြ အားလံုး ႀကိဳးစားခဲ့ရေသာ ေန႔တစ္ေန႔ဆိုရင္လဲ မမွားေခ်။ လြန္ခဲ့ေသာ ၁ရက္ေလာက္ကမွ ရုတ္ခ်ည္းျပန္လာေသာ တည္ၿငိမ္လြင္အား စိတ္ဆိုးခ်င္ေပမယ့္လဲ မဆိုးႏိုင္ခဲ့။ ညီ့အား သူ႔လက္ထဲ အပ္ထားရမည္မလို႔ ဘာစကားနဲ႔မွ စကားနာမထိုးႏိုင္ေသးေခ်။
ခြဲစိတ္ခန္း ဝတ္စံုသည္ ညီနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ပင္ ၾကည့္ရဆိုးသည္။ ခ်ိဳင့္က်ေနေသာ မ်က္ဝန္းေတြသည္ ေတာက္ပလြန္းေသာ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ ဆန္လြန္းလွသည္။ ေဆးရံုေကာ္ရစ္တာတစ္ေလၽွာက္ တြင္ ညီရဲ႕ မိဘေတြ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြ ေရာက္ေနေသာလည္း ညီကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေပးမေတြ႕။
""ညီ ကိုယ္ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္""
""မမခက္ေရာဟင္""
""ခက္က တရုတ္မွာတဲ့ ညီ ""
""ဖုန္း ဖုန္းဆက္လို႔ရႏိုင္မလား""
""ဟင့္အင္း မရဘူး ညီ""
""ကၽြန္ေတာ္ေလ စိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳးႀကီး ျဖစ္ေနတယ္ ဘာျဖစ္ေနမွန္းမသိဘူး""
""ဒါ စိတ္လူပ္ရွားတာေနမွာ ညီ မေၾကာက္ပါနဲ႔ အရာအားလံုး အဆင္ေျပသြားမွာပါ""
""အကယ္၍ အကယ္၍မ်ား ကၽြန္ေတာ္ သတိမရလာေတာ့ရင္ေလ ကိုေန ၁ႏွစ္ေက်ာ္လို႔မွ မရရင္ လက္လႊတ္ေပးပါ""
""ဘာေတြေျပာေနတာလဲ ညီ ကိုယ္ မႀကိဳက္ဘူးေနာ္ ""
""ကိုေန အစြဲအလမ္း ႀကီးတာ မေကာင္းဘူး""
""ကိုယ္သြားေတာ့မယ္ညီ အခ်ိန္က်ၿပီ""
နဖူးထက္ အနမ္းဖြဖြေႁခြကာ ေက်ာခိုင္းသြားေသာ သူအားၾကည့္ကာ ရင္ထဲစို႔နင့္လာရျပန္သည္။ ဒီေန႔ ဒီေန႔ေရာက္ဖို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အမ်ားႀကီး ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရသည္။ နာက်င္မႈေတြအမ်ားႀကီး ရွိရက္နဲ႔ ၿမိဳသိပ္ရင္း ၄ေယာက္လံုး ႀကိဴးစားခဲ့ရသည္။ဒီေန႔သည္ နာက်င္မႈေတြ အဆံုးသတ္မည့္ေန႔ျဖစ္သည္။
