Το Βιβλιο Του Οτι'Ναναι

Δεν βλεπω Χριστο

Γεια σας πατατάκια! Τι κάνετε? Ελπίζω οοοολα να ειναι καλά.
Πάμε τώρα στον διόλου ευφάνταστο τίτλο του κεφαλαίου.
Εχθές λοιπόν, στον διαγωνισμό, από το πρωί κι όλας, το δεξί μου μάτι ήτανε τούμπανο. Ετσουζε λιγο, ήταν κατακόκκινο και γενικά σκατα. Φόραγα φακούς γιατί αλλιώς δεν θα έβλεπα τίποτα.
Γυρίζοντας σπίτι, μπήκα να κάνω μπάνιο, έβγαλα τους φακούς και φυσικά είχα τη στραβομαρα του πουστη.
Τέλος πάντων, το μάτι μου δεν είχε ξεκοκκινησει καθόλου και έτσι έπεσα για ύπνο γιατί ήμουν και σαν ζόμπι όρθιο...οχι ότι είμαι διαφορετική τις υπόλοιπες ώρες αλλα τέλος πάντων...
Σήμερα το πρωί, ξύπνησα στις 9:40, το απόλυτο σοκ γιατί σκ κι εγώ όρθια από τις δέκα παρά είναι αφύσικο. Το μάτι μου δεν άνοιγε καθόλου από μόνο του, fuck, ετσουζε του πουστη, fucking fuck, και φυσικά δεν εβλεπα τίποτα, fuckingly fucking fuck.
Έμεινα ξαπλωμένη με τον Βοιφο μέχρι τις 11:30 όσπου ήρθε η μαμά μου να δει τι κάνω. Εντόπισε το κακογαμημενο ματι μου και, αφού μου γκαριξε λίγο, πήγε, έφερε κάτι σταγόνες, μου εσταξε μερικές μέσα στο μάτι και μου έβαλε μία γάζα την οποία στερέωσε με δύο τραυμαπλαστ μιας και δεν είχε η γιαγιά μου λευκοπλαστη.
Μετά ο μπαμπάς μου μου είπε να βγάλω τη γαζα και να βάλω κομπρέσες με χαμομήλι. Τι είναι αυτό τώρα....
Βράζεις νερό, και μέσα σε μια κούπα ρίχνεις το νερό και ένα φακελάκι χαμομήλι. Αφού το κάνεις αυτό, βγάζεις το φακελάκι και βουτάς μέσα ένα κομμάτι βαμβάκι. Οταν το βαμβάκι παπαριασει εντελώς μέσα στο χαμομήλι, το βγάζεις, το στιβεις λίγο και έτσι όπως καίει, το βάζεις πάνω στο μάτι.
Και τώρα αφού σας έχω εξηγήσει τι έκανε το περασμένο εικοσαλεπτο, κάθομαι μπροστά στο τζάκι της γιαγιάς μου, ακούγοντας Ludovico Einaudi, Motionless In White και Fifth Harmony (ξέρω, μαλακία συνδιασμος...), ενω στεγνώνω τα δάκρυά μου, γιατί εκτός από ότι τσούζει το μάτι μου, δακρύζει κι όλας η μαλακια. 
Τεσπα, λέω να το κλείσω εδώ το κεφάλαιο πατατάκια. Κι άμα βαριεστε, μη διστάσετε να στείλετε κανένα μήνυμα.
Βοηθήστε τον αοματο.
See ya!
Όχι κάτσε μαλακια έγραψα πάλι! Τι ''σι για" ούτε μπροστά μου δεν βλέπω η ηλίθια!
Τα λέμε πατατάκια μου. Αν δηλαδή θα μπορώ να μιλήσω αύριο γιατί ο νταλικερης της εθνικής οδού είναι εδώ, μπαστακας. Ώρες ώρες νομιζω πως είμαι η μετενσάρκωση του Λουίς Αμστρονγκ.
Γειααα σαααας!!