Το Βιβλιο Του Οτι'Ναναι

Χμμμ.....

Γειααα σαααας πατατακιαααα!!
Τι μου κάνετε??
Ελπίζω να είστε οοοολοι καλά!
Έχουν περάσει έντεκα μέρες από το τελευταίο κεφάλαιο...
Όπως βλέπετε προσπαθώ να διορθώσω το ταιμινγκ μου...
Key word: προσπαθώ.....
Λοιπόν αποφάσισα να γράψω κεφάλαιο σήμερα γιατί μα την Παναγία κοντεύω να τρελαθώ.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής μου (από τότε που μπήκα στο γυμνάσιο δηλαδή....Τυχαίο? Δεν νομίζω...) το άγχος μου ανεβαίνει στα ύψη με το παραμικρό.
Στην κυριολεξία.
Το αστείο είναι ότι το γεγονός ότι έχω άγχος για τα πάντα με αγχώνει ακόμα περισσότερο.
Έχω άγχος για τα διαγωνίσματα.
Για το πώς εξελίσσομαι ως χαρακτήρας.
Για το τι βλέπουν οι άλλοι όταν με κοιτούν.
Για το πώς με κρίνει ο καθένας.
Για τα μαθήματα.
Για το ότι του χρόνου θα πάω λύκειο.
Για το ότι έβγαλα ταυτότητα και η φωτογραφία είναι σκατα.
Για το αν θα κάνω σωστά την υπογραφή μου όταν θα χρειαστεί να την βάλω κάπου.
Και για παααρα πολλά ακόμα θέματα.
Απλά....Στρεσσαρομαι πάρα πολύ και δεν ξέρω πως να το ξεπεράσω αυτό. Σκέφτομαι πάρα πολύ κάποια πράγματα τα οποία δεν πρόκειται ποτέ να κάνω πολύ απλά γιατί δεν έχω αρκετά κότσια (το να γράψω αρχιδια μου φάνηκε λίγο ανάρμοστο...).
Αναλύω τα πάντα και δεν προσέχω τι γίνεται γύρω μου. Δεν ακολουθώ τους ρυθμούς με τους οποίους κινούνται όλοι καθώς είμαι συνέχεια κολλημένη με τις σκέψεις μου. Δεν βγαίνω έξω, δεν πάω βόλτες, δεν κάνω τίποτα. Η ζωή μου έχει γίνει μία γαμημενη ρουτίνα χωρίς σταματημό. Σπίτι-σχολείο-ρομποτική-σπίτι και πάλι από την αρχή. Και το χειρότερο είναι πως και που μένω σπίτι, πάλι δεν κάνω κάτι σημαντικό. Αυτή τη στιγμή που γράφω, η μισή ντουλάπα μου είναι πάνω στο γραφείο. Είναι όλα χάλια κι όμως δεν κάνω τίποτα για να μειώσω λίγο το πρόβλημα. Τα ακουστικά μου πλέον είναι μόνιμα στα αυτιά μου και δεν βγαίνουν ποτέ.
Στο σχολείο διασπάται συνέχεια η προσοχή μου. Από ένα σημείο και μετά απλά μουτζουρώνω σε ένα τετράδιο ή απλά κοιτάω σε ένα συγκεκριμένο σημείο συνεχώς.
Και όσο συνεχίζω να τα σκέφτομαι όλα αυτά, αγχόνομαι ακόμα περισσότερο.
Είμαι κολλημένη σε έναν φαύλο κύκλο μέσα στο κεφάλι μου. 
Θέλω να ξεκολλήσω και δεν μπορώ.
Νιώθω λες και είμαι εντελώς άδεια.
Λες και κάποιος έσβησε ξαφνικά τους διακόπτες...
Και φυσικά δεν ήξερα πού να τα πω όλα αυτά. Δεν είναι ότι δεν έχω κάποιον να τα πω. Φοβάμαι πως δεν θα με καταλάβει κανείς. Και λόγο του ότι έχω αυτόν τον φόβο, αποφάσισα να τα βάλλω όλα εδώ.
Συγγνώμη που σας ζάλισα πατατάκια μου. Ξανά.
Τα λέμε....