He is perfect

Hoofdstuk 10

"Je ziet er perfect uit!" Wat onzeker kijk ik van mijn spiegelbeeld naar Julia, die naast mijn spiegelbeeld staat. Ik draag een zwarte broek met daarboven een grijze trui met de zin:
'Worry is a waste of time'. Mijn blinde haar hangt krullend over mn schouders.

"Nu eerst de schooldag overleven." "Komt vast goed, voor je het weet is hij bij je. We moeten nu wel opschieten, want de bus is er zo." Ik knik naar mijn eigen spiegelbeeld.

Julia had vannacht bij mij geslapen om mij vanmorgen mentaal te steunen. Dat had ik wel nodig, want vanmiddag is het zo ver, mijn date met Niels. Nog net ben ik de week doorgekomen, mede doordat we af en toe in het echt hebben gepraat. Wel kort, want het is nog best ongemakkelijk, zo in het begin.

In de bus droom ik weer weg. ..."Toch Eef?" "Hè?" Wazig kijk ik Julia aan, die blijkbaar wat tegen me zei. "Niks, laat maar," wuift ze weg. "Nee zeg," gebied ik haar. Ik heb er een hekel aan als mensen zeggen, 'laat maar'. "Dat je me alles gaat vertellen vanavond."

"Ja tuurlijk! Ik ga het je vertellen alsof je er bij bent. Maar trouwens, misschien ben ik vanavond niet eens thuis." Ik schiet bijna in de lach om Julia's verbaasde en verschrikte gezicht. "Ja je weet nooit wat Niels van plan is." Julia's gezicht ontspant zich. "Als je het maar veilig doet," grijnst ze. "Promise," knik ik.

#

De minuten tikken langzaam naar drie uur. Het lijkt wel uren te duren, voordat de bel gaat. Maar als hij gaat, ben ik als eerste bij de deur. "Eva! Wacht!" Ongeduldig sta ik stil en draai me om.

"Je hebt onze wijze raad nog nodig!" begint Linda. "Ja, want als het niks is moet je gewoon naar huis gaan," vervolgt Wiliam. "En als hij je iets aan wilt doen, moet je hem in zn noten trappen, dat doet meestal het meest pijn," eindigt Leendert de preek.

Hoofdschuddend kijk ik hen. "Nou bedankt voor de wijze raad, maar het gaat echt goed komen. En ja.. anders weet ik heus wel zijn zwakke plekken." Snel geef ik iedereen een knuffel en ga dan eindelijk naar de hoofdingang waar Niels op me zou wachten.

En inderdaad staat hij daar, tegen de muur leunend. Van een afstand scan ik hem even. Zijn haar zit een beetje wild. Hij draagt een wit T-shirt met een zwart jack en een zwarte broek. Hmm, niet verkeerd. Met een zucht 'spreek' ik mezelf moed in en loop dan op hem af.

Al snel heeft hij me in de gaten, want hij duwt zich van de muur af en kijkt naar me, tot ik bij hem ben. "Hey!" Zijn stem klinkt vertrouwd, alsof ik hem al jaren ken.

"Hey!" Ik glimlach naar hem, wat hij beantwoord met de meeste mooie glimlach ooit. Dé perfecte glimlach.

Hij laat me voorgaan door de draaideuren en daarna lopen we naast elkaar naar de bus. We kletsen wat over onze schooldag. Wat hij ook zegt, ik geniet gewoon van zijn stem.

Het zou toch wel wederzijds zijn? Ik bedoel.. hij is míjn pérfecte jongen..