He is perfect

Hoofdstuk 21

Zoals ik de ouders van Niels heb ontmoet, moet hij natuurlijk ook met de mijne kennis maken. Vandaag is het zover en ik heb er zoveel zin in!
Trots, dat ben ik vooral, want wie had dat gedacht?

We zitten met zn alle in de tuin koffie te drinken, als Niels de hoek om komt. Zijn aquablauwe shirt met v-hals en korte, lichte spijkerbroek staat hem perfect. "Hallo allemaal!" Met een tevreden lachje kijk ik toe hoe hij iedereen een hand geeft.

"En wie zijn jullie?" Hij loopt naar Jesse en Maarten, mijn broertjes van 5 en 13. Maarten heeft het Syndroom van Down en speelt daarom nog gewoon met Jesse. "Ik ben Jesse." Ook Maarten geeft hem een hand.

"Ik ben Niels, de vriend van jullie zus." De glimlach van mijn gezicht is niet weg te slaan. Ik wil nooit meer een ander vriendje dan Niels!

Na het gezin, ben ik aan de beurt. Niels lijkt zich niet te storen aan de andere en geeft mij gewoon een volle zoen. Als Niels het niet ziet, steek ik mijn tong uit naar Patrick en Arno, die me grijnzend aan kijken.

"Drink je koffie, Niels?" vraagt mijn moeder. "Ja, zwart graag." Papa schuift een stoel bij en ik zoek een plekje naast Niels. Er worden wat vragen over en weer gesteld, maar ik luister pas als het gaat over zingen. "Ik hoorde dat jullie het irritant vinden als Eva zingt," vraagt Niels, met zijn welbekende lach op zijn gezicht.

Patrick en Arno gaan wat verzitten en mompelen wat. "Maar ze zingt echt heel veel. Echt heel veel," reageert Arno als eerst. "Leuk toch!" lacht Niels. "Misschien gaan Niels en ik wel mee doen met een zangshow," voeg ik eraan toe.

"Serieus?" vragend kijkt Patrick me aan. "Ik beloof jou dat je ons voor die tijd samen in de studio hebt horen zingen." Nadat ik dat gezegd heb, gaat het gesprek verder over de studio van Jim.

Ondertussen volg ik de mimiek van Niels. Zijn lach, zijn ogen, zijn mond als hij praat. Zijn serieuze blik als hij luistert. Elk stukje is perfect.

Ik schrik als hij opeens mijn kant op kijkt. "Je wilde toch een rondleiding geven?" Direct sta ik op, pak zijn hand en neem hem mee naar binnen. "Dit is de keuken en dit de woonkamer..."

#

"En dit is dus mijn kamer!" "Mooie gitaar heb je!" zegt hij meteen. Ik pak hem uit de standaard en geef hem aan Niels. Die gaat ermee op bed zitten en begint een beetje te tokkelen. Gek is dat, telkens als Niels speelt, komt er zo'n rust over hem heen, dan kan ik alleen maar nog verliefder op hem worden. Is dat een woord? Vast wel.

"Zullen we even naar het dorp gaan?" Niels knikt en staat op. "Eerst verdien jij een kusje." "Ohwja?" vraag ik ontdeugend. Vervolgens geniet ik van zijn lippen die zachtjes op de mijne drukken. "Ik ben blij met je Eva, niey vergeten hè! En je hebt een leuke familie." Tevreden glimlach ik naar hem en geef hem nog een klein kusje.

Op de fiets gaan we naar het dorp. Het is bijna zomervakantie en dat betekend dat heerlijk weer. Ook al is dat in Nederland niet altijd de defentie van de zomer; vandaag in iedergeval wel.

"Eef, zou jij echt mee willen doen aan een zingwedstrijd?" "Ja, dat lijkt me echt heel cool," antwoord ik hem. "Ben je dan niet bang dat je afgekraakt gaat worden?" Iets te fel kijk ik hem aan. "Denk jij dat dan?" "Nee, ik vind jou geweldig zingen en we vormen een perfect duo, maar of ze bij zo'n show daarover denken.."

"Als we een kans krijgen, moeten we die pakken. Ik ben een levensgenieter en wil dus uit het leven halen wat erin halen, het liefst met jou." Met die woorden stappen we de viswinkel in waar ik elke zaterdag werk.

Leen kijkt me grijnzend aan en Jan beweegt met zijn wenkbrouwen op en neer. "Zo zo, dus dat is mijn concurrent," begint Jan. Niels kijkt me met een schuin oog aan. "Jajoh, zij doen altijd net alsof Jan een oogje op me heeft, maar wees niet bang hij heeft al een vriendin," leg ik snel uit. Leen en Jan schieten in de lach.

"Mogen we twee bakjes kibbeling?" vraag ik aan Jan. Die gaat gelijk zijn werk doen. "Dus door jou komt het dat ze zo vaak vrij neemt?" zegt Leen op een serieuze toon. "Eh ja, ze wil denk ik liever bij mij zijn dan tussen de vissen," geeft Niels slim antwoord. Uitdagend kijk ik Leen aan, die blijkbaar even niet weet wat hij moet zeggen.

Jan geeft ons de kibbeling en ik betaal. Daarna lopen we over het dorp weer terug naar de fietsen.