He is perfect

Hoofdstuk 44

De rest van de optredens hebben Niels en ik meegekeken via beeldschermen backstage.

Geloof me, ik zat daar niet rustig. Niels ook niet, dat merkte ik aan alles. Zojuist zijn we weer bij de make up geweest en is het nu tijd voor de bekendmaking.

Niels' en mijn handen zijn in elkaar verstrengeld, als we richting het podium lopen. Achter ons komen Laurens, Jane en Lana, zij zijn ook finalisten.

Op het podium staan Monique en Johnny al op ons te wachten. We gaan naast elkaar staan, met de armen op elkaars schouders. Ik blijf me concentreren op mijn ademhaling, want ik red het bijna niet meer!

Weer begint Johnny, aangevuld door Monique, aan zn lange verhaal. Ondertussen gaat er van alles door mn hoofd.

Schiet nou op. Zouden we? Nee toch.. Alsjeblieft, praat nou door. Ja, ik weet dat je ons goed vind. Verlos ons alsjeblieft.

"De winnaar of winnaars van 'Let's Battle 2017 is of zijn... Niels&Eva!"

Alsof het een sprookje is waar alles in goed komt. Alsof dit zo had moeten zijn. Alsof de perfectie mij als het lot had gevonden. Alsof ik droom, de droom die nooit stopt.

Ik ben samen met mijn perfecte vriendje de winnares van een zangshow en over een paar uur staat er een smak geld op mn rekening. Voor de hand liggend? Voor mij niet.

Dit gaat er door me heen als ik Niels zoen, lang en intens; op tv. "Eva.. we hebben gewonnen!" "Ik weet het!" breng ik voor het eerst uit.

"Niels en Eva, kom naast me staan!" Ik veeg wat confettisnippers van mn schouders, terwijl ik naast Johnny ga staan. "Wat gaat er door jullie heen?" "Veel!" antwoord ik, met een brede glimlach op mijn gezicht. Zoveel adrealine heb ik nog nooit door mijn lichaam gevoeld.

Eigenlijk voelt het als seks, alleen dan anders. Snap je? Nee je moet het meemaken om te weten hoe dit voelt.

Onder luid applaus lopen we het podium af, waar onze families staan te wachten. "Evaa! Ik ben zo trots!" roept Julia, terwijl ze naar me toe rent en me knuffelt. Alle felictaties neem ik dankbaar in ontvangst.

#

Laat in de avond, eigenlijk diep in de nacht, komt alles weer voorbij in mn gedachten. Mijn oren suizen, van de plotselinge stilte om me heen.

Echt ik ben ontzettend blij en opgelucht dat alles voorbij is en dat we hebben gewonnen. Maar toch, iets zit me dwars.

Die duizeligheid, die is niet weg. Zou ik nog steeds gespannen zijn? Maar voor wat dan? Voor iets wat nog gaat komen?

Nadat ik alles nog tig keer heb meegemaakt in mn hoofd, val ik in een onrustige slaap.