''သားသား လာေတာ့ အခမ္းအနားက စေတာ့မွာ''
မုန္႔စားဖို႔ ဟန္ျပင္ေနတဲ့ သားသားကို ကြ်န္ေတာ္ ေကာက္ေပြ႕ခ်ီလိုက္ေတာ့ သားသားက မေက်နပ္ဟန္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို ႏႈတ္ခမ္းစူျပေလသည္...ကိုယ့္ရင္ေသြးမို႔လို႔လားေတာ့ မသိ ထိုႏႈတ္ခမ္းစူေနတဲ့ ဟန္ပန္ေလးကပင္ ခ်စ္ဖို႔ ေကာင္းေနသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ သားသားရဲ႕ပါးႏွစ္ဖက္ကို အားရပါးရေမႊးေမႊးေပးလိုက္ေတာ့ သားသားဆီက တခိခိရယ္သံေလး ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္...
''မယ္ေတာ္ကလည္း...သားသား မုန္႔စားခ်င္ေသးတာကို''
''ဘာာာ...မယ္ေတာ္...သားသားကလည္း...ခမည္းေတာ္ပါ မယ္ေတာ္ မေခၚရဘူးေလ...ေနာ္''
မ်က္လံုးေလး ေပကလပ္ေပကလပ္နဲ႔ ေခါင္းျငိမ့္ေနတဲ့ သားသားကို ကြ်န္ေတာ္ ၾကည္ႏူးစြာ ျပံဳးျပေနမိေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ လူတစ္ေယာက္ကို ေကာင္းေကာင္းေမတၱာပို႔ေနမိသည္...ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ ခင္ပြန္းၾကီး Jung Yunho ကိုေပါ့...သားသားကို မယ္ေတာ္လို႔ ေခၚဖို႔ သင္ေပးတာ သူပဲျဖစ္ရမည္...
''ဒီသားအမိ ႏွစ္ေယာက္ ဘာလို႔ၾကာေနတာလဲ...မွဴးမတ္ေတြ စံုေနျပီေလ''
ေဟာေဟာ...သူ႕ကို ေမတၱာပို႔ေနတုန္းပဲ ရွိေသး ကြ်န္ေတာ္တို႔ရွိရာကို ခပ္မွန္မွန္လမ္းေလွ်ာက္လာသည့္ သူ႔ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္...ေခၚျပန္ေတာ့လည္းၾကည့္သားအမိတဲ့...ခုေတာ့ သူ႔ကို ရန္ေတြ႕လို႔ မျဖစ္ေသး...အခမ္းအနားက ရွိေသးသည္...ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတြက္မဟုတ္ေပမယ့္ သားသားအတြက္ အေရးၾကီးသည့္ အခမ္းအနားတစ္ခု ျဖစ္သည့္ သားသားကို အိမ္ေရွ႕စံတင္ေျမွာက္ပဲြေလ...သားသား အသက္က ခုမွ ငါးႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိေသးေပမယ့္ Yunho က ခ်စ္ျမတ္ႏိုးလြန္းေသာေၾကာင့္သာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ အိမ္ေရွ႕စံအျဖစ္ တင္ေျမွာက္ခဲ့တာေလ...
''သားသားက မုန္႔စားခ်င္ေနေသးလို႕ မနည္းေခၚလာရတာ''
''သားေတာ္ရယ္ ခဏေနရင္ မင္းဥယ်ာဥ္ထဲမွာ စားဖြယ္ရာအမ်ားၾကီး တည္ခင္းမွာ...ခုခဏေလး သည္းခံလိုက္ရင္ သားသားစားခ်င္သေလာက္ စားလို႔ရျပီ''
''တကယ္လား ခမည္းေတာ္''
Yunho ေခါင္းျငိမ့္ျပလိုက္သည့္ တခဏမွာပဲ သားသားက ေရးးခနဲေအာ္ျပီး သူလက္ဆဲြေခၚသြားရာေနာက္ကို ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴပါ သြားေတာ့သည္...ေတာ္ေတာ္လိုက္လည္း လိုက္တဲ့ သားအဖ...ကြ်န္ေတာ္ကပဲ လူဆိုးၾကီးကို ျဖစ္လို႔...
