ေနျခည္ႏုုႏုေလး မ်က္ႏွာေပၚ ျဖာဆင္းလာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အိပ္ရာႏုိးလာသည္...အား...ေခါင္းေတြ ကိုက္လိုက္တာ...ညက ကြ်န္ေတာ္ Jaejoong ကို ေသရည္ဆက္ခိုင္းျပီး ဘာျဖစ္သြားတာပါလိမ့္...ျပန္စဥ္းစားရင္း ညက ပံုရိပ္ေတြ ေခါင္းထဲ တျဖည္းျဖည္း ျပန္ေပၚလာသည္...Jaejoong ကို ဘယ္လို မ်က္ႏွာျပရမွန္းပင္ မသိေတာ့...ကြ်န္ေတာ့္ ေပါ့ဆမႈနဲ႔ ေဒါသေၾကာင့္ အျပစ္ကင္းစင္တဲ့ သူ႔ကို လက္စားေခ်မိသည္...ျပီးေတာ့ ညက ျဖစ္ရပ္...သူ႔ကို ဒဏ္ရာေတြ တစ္ခုျပီးတစ္ခု ေပးမိေနျပီလား...ကြ်န္ေတာ္ သူ႕အတြက္ တစ္ခုခုလုပ္ေပးမွ ျဖစ္ေတာ့မည္...ထိုစဥ္ ေဘးက လႈပ္ရွားမႈတစ္ခုကို ခံစားမိလိုက္ေတာ့...
''ၾကင္ယာေတာ္...''
''မင္းၾကီးေတာင္ ႏုိးေတာ္မူေနျပီ''
မ်က္လံုးေတြကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ပြတ္သပ္ရင္း အိပ္မႈန္စံုမႊား ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႕ပံုစံေလးက ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း...ခုမွ သတိထားမိတာ သူ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေတြ လိုလို...သူ ညက ငိုထားတာမ်ားလား...မင္း ကိုယ္ေတာ့္ကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စိတ္ပ်က္ေနျပီလဲဆိုတာ ဒီမ်က္ရည္ေတြနဲ႔ သက္ေသျပလိုက္ျပီေပါ့ေလ...အိပ္ရာေပၚမွာ ထိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားရင္း သူ႕ဆီက စုတ္သပ္သံေလး ထြက္လာသည္...
''အရမ္း နာေနလား''
''မနာပါဘူး မင္းၾကီး...အဆင္ေျပပါတယ္''
...သူတို႔က ၾကင္ယာေတာ္ေတြေလ...ဘယ္လိုလုပ္ မင္းကို နာလည္း နာတယ္လို႔ ေလွ်ာက္တင္မွာလဲ Yunho...အေျဖမလိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ေမးမိတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို ကြ်န္ေတာ္ အျပစ္တင္လိုက္မိသည္။
''မင္းၾကီး...ဒီေန႔ မြန္းတိမ္းေလာက္ ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳး မင္းၾကီးကို ျမိဳ႕ေတာ္ထဲ လိုက္ျပပါရေစေနာ္''
...မ်က္လံုးဝိုင္းဝိုင္းေလးေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနတဲ့သူ႔ကို ေခါင္းျငိမ့္ျပီးသာ အေျဖေပးမိေတာ့သည္...
xxxxxxxxxxxxxxxx
''Jaejoong''
''မွန္လွပါ မင္းၾကီး''
''ခုျမိဳ႕ေတာ္ထဲ သြားမွာဆို...ကိုယ္ေတာ္တို႔နဲ႔ လိုက္ပါမယ့္ လံုျခံဳေရးတပ္သားေတြက...''
ေလး ငါးေယာက္သာ ရွိေသာ တပ္သားေတြကို ၾကည့္ရင္း အနားကို အေျပးေရာက္လာေသာ Jaejoong ကိုေမးလိုက္မိသည္...
''တပ္သား ဒီေလာက္ပါရင္ လံုေလာက္ပါျပီ အရွင္''
''ေသခ်ာရဲ႕လား''
''ေသခ်ာပါတယ္ မင္းၾကီး...ေဝါယာဥ္ေပၚ ၾကြေတာ္မူပါ''
...သူတို႔ဆီမွာ ဘုရင္ေတြ တိုင္းခန္းလွည့္လည္ရင္ ဒီလိုပဲ မို႔လို႔ ျဖစ္မွာပါေလ...
