Love from the badboy

23

EVEN VOORAF BELANGRIJK:

Er kan in dit hoofdstuk mishandeling voorkomen dus als je er niet tegen kan, zou ik je aanraden de POV's van Thomas over te slaan. Have fun xx

POV Anna
Nadat ik met mijn zus heb gepraat heeft ze me enorm getroost en ben ik in slaap gevallen. Ik heb er over nagedacht om naar de politie te gaan hiermee, alleen ik ben zo bang dat er dan iets met Thomas gaat gebeuren. Ik wil hem gewoon echt niet kwijt. Als hij dood is, kan ik ook niet meer leven, mijn leven is niks zonder hem. Ja, ik heb hem gefriendzoned die avond maar alleen omdat ik niet wist wat ik moest doen. Ik vind hem nog steeds zo ontzettend leuk, er mag hem echt niks gebeuren. Maar toch, ik moet hier wel mee naar de politie, ik moet wel echt naar school maar ik kan me toch niet concentreren nu. Wat denken hun, ja hun weten nog niks en ik ben ook niet van plan om het tegen hun te vertellen. Alleen Amelie misschien, maar ook dat weet ik nog niet zeker. Het is misschien het best om het voor mezelf te houden maar dat hou ik gewoon niet vol. Mijn zus weet het nu en troost me wel als ik het echt niet meer aan kan. Ik hoop dat mijn moeder me ziek wil melden dus evenjes faken alsof ik ziek ben. 'MAMMMM' 'Ja, wat is er?' 'Ik voel me niet lekker, ik heb echt enorm hoofdpijn.' 'Och meissie toch, ik meld je wel ziek.' 'Dankje.' Als ze weg is kan ik het niet laten om toch eventjs sneaky te lachen maar die lach is snel verdwenen. Ik hoor de deur dichtgaan beneden en volgens mij is iedereen nu weg. Ik doe snel kleren aan en ren naar beneden, ik maak ontbijt en ren weer naar boven om mijn tanden te poetsen. Ik laat mijn haar gewoon los hangen en doe verder ook geen make-up op. Ik doe de deur op slot en stap op de fiets. Ik fiets naar het politiebureau en zet mijn fiets op slot. Ik loop naar binnen en trek een nummertje uit het apparaat (idk of het zo werkt, ik ben daar nog nooit geweest) ik wacht tot mijn nummer aan de beurt is en loop dan naar de balie. 'Haj, ik wil graag een rechercheur spreken.'

POV Thomas
Ik schrik wakker en weet niet waar ik ben. Ik denk terug aan gisteravond, ik wou mijn moeder gaan opzoeken maar dat liep dus niet goed af. Want ik zit hier in een donkere kelder met een betonnen muur naast me.

FLASHBACK:
' Hij drukt op een knop en er vallen betonnen muren naar beneden en die sluiten mijn moeders 'cel' helemaal in. 'NEEEEEEEEEEEEE' je hoort mijn moeders ijselijke gil keihard door de ruimte heen'

Dat was echt verschrikkelijk, ik zag mijn moeder na ongeveer 10 jaar weer terug en dan opeens is ze weer weg. Ik snap nog steeds niet waarom hij mij heeft meegenomen. Hij zegt wel omdat mijn moeder dat wou en mij miste, maar daarom ga je toch niet iemand ontvoeren?Dan heeft die gast echt wel een beetje een raar hoofd, met zijn aardappelverslaving. Over de duivel gesproken, de kelderdeur gaat open. 'Zo, is de familie van der Berg wakker en klaar om te eten. Hier is jullie heerlijke ontbijt.' Hij loopt naar de ingesloten cel van mijn moeder en schuift het eten door een luikje. Dan schuift hij een bord naar me toe en het lijkt net kots wat er opligt. 'Wat is dit?' hij grijnst weer zo dom. 'Dit, mijn lieve schat, is heel gezond. Het is een mix van yoghurt met meelwormen, lekker veel proteine.'Gad-ver-dam-me. Dit ga ik dus echt niet eten. 'Ohja, ik heb gister trouwens je vriendinnetje aan de telefoon gehad. 'Vriendinnetje? Ik heb geen vriendin.' 'Wat was haar naam ook alweer, ene Anna?' 'Als jij haar iets aandoet ben je dood.' 'Ha, hoe wil je me vermoorden, je zit vast aan een stoel.' Hij begint keihard te lachen. Hij loopt naar mijn cel en doet hem open, hij loopt naar me toe en kijkt me recht in mijn ogen aan. 'Het is jammer dat je zo mooie ogen hebt.' 'Hoezo?' 'Omdat ze als je hier uit komt niet meer mooi zijn.' Hij slaat vol met zijn vuist in mijn gezicht en ik voel het bloed langs mijn gezicht. Maar daar laat hij het niet bij. Ik krijg nog een klap tegen mijn kaak en een trap in mijn zij. Als ik kremeer van de pijn loopt hij lachend weg. Ik heb normaal niet snel pijn en huil niet snel, maar nu. Ik kan het gewoon niet meer aan op dit moment. Hij mag Anna echt niks aan doen. Dan heb ik liever dat hij mij vermoord....

POV Anna
Ik zit nu in een soort verhoorkamertje en het ziet er best wel eng uit. Ik ben hier net heen gebracht door een stagaire volgens mij, of een agent in opleiding zou ook kunnen. In ieder geval niet door een echte agent. Het was echt zo'n typisch nerdje waarvan je denkt dat hij wiskunde gaat studeren ofzo, maar dat is niet het ergste. Hij knipoogte, geweldig dit. Normaal zou ik er wel wat van zeggen, maar ik ben op dit moment echt te verdrietig voor. Anders had die gast een knietje kunnen verwachten. Ik heb koffie gekregen terwijl ik dat helemaal niet lekker vindt. Ik heb er gewoon letterlijk 10 suikerklontjes in gepleurd. Dan moet het vast wel beter zijn. Na nog 10 minuten wachten en op mijn mobiel kijken naar de appjes van Amelie, die echt heel erg bezorgd is over waarom ik niet op school ben, komt er eindelijk een politieagente binnen lopen. 'Hai, ik ben Thyra, rechercheur hier.' 'Anna.' Ik schud haar hand en ga weer zitten. 'Dus wat is er aan de hand?' 'Een vriend van mij is ontvoerd....'

POV Thyra (jaja, die komt ook nog, een keer iets anders 😉)
Ik zit achter mijn computer te werken aan een zaak over een man die voor een trein gesprongen is. Dan zie ik een melding.
"Nieuwe cliënt" Ik klik erop en zie een foto staan van een jong meisje. Ik loop naar de verhoorkamer en zie haar daar heel verdrietig en moedeloos zitten. Zo te zien vindt zij haar koffie ook niet lekker, want er zijn zoveel suikerklontjes weg. Ik loop naar binnen en ze kijkt bang. Ik steek mijn hand naar haar uit. 'Hai, ik ben Thyra, de rechercheur hier.' 'Anna' Aan haar reactie te horen is ze echt helemaal van slag. Maar als ze haar verhaal begint te vertellen ben ik helemaal stil.

POV Matthijs (AKA de ontvoerder)
Ik zit boven op mijn bank, die natuurlijk versierd is met aardappels. Ik zit een programma te kijken op tv over hoe je mensen die je hebt ontvoerd kan onderhouden. Oftewel, mishandelen dus. Even wat over mij voor jullie. Ik ben Matthijs, 35 jaar en geobsedeed door aardappels zoals jullie wel hebben gemerkt. Ik heb een hond Jack, het is een pitbull. Ik ben de vriend van de moeder van Thomas en daarom is Thomas hier, voor een gezellige familiereünie. Hoelang ik hem ga houden weet ik nog niet. Maar hij gaat me anders toch verlinken dus misschien of voor altijd of vermoorden, als ik hem voor altijd hou ga ik denk ik echt gek worden dus dan maar vermoorden na een tijdje. Ik heb dat Anna meisje ook even opgezocht. Ze is 16 en zit bij Thomas op school. Maar waarom ze Thomas zo vaak gebeld heeft snap ik nog steeds niet echt.

POV Anna
Ze kijkt me met een medelevende blik aan. Ik begin bijna weer te huilen maar ik praat snel verder. 'Zijn naam is Thomas van den Berg en hij zit bij mij op school. We zijn vrienden, hij is 17. We zouden deze vrijdagavond een filmavond houden bij hem thuis, waar we allemaal heel erg veel zin in hadden. Maar gisteravond reageerde hij al niet op mijn berichtjes of als ik hem belde. Na een tijdje proberen werd er wel opgenomen maar niet door Thomas, door ene Matthijs. Hij zei dat hij het nieuwe vriendje was van Thomas en dat hij hem had ontvoerd.' Thyra heeft de hele tijd meegeschreven, ze stelt me nog wel een paar vragen. 'En wanneer was hij niet meer te bereiken?' 'Sinds maandagavond.' 'En hebben jullie maandag op school nog wel normaal contact gehad?' 'Ja, we hebben gewoon net als normaal elke pauze gekletst met onze vrienden.' 'Weet jij nog iets van die Matthijs?' 'Nee, ik ken geen Matthijs.' 'Heb je iets raars gezien bij school maandag?' 'uhm nee, volgens mij niet. Oh wacht.' Ze kijkt me gelijk aan. 'Er stond een donkerblauw busje met aardappels erop voor school geparkeerd.' 'Aardappels?' 'Ja, ik heb het ook niet verzonnen.'