De kus veranderd al snel in een zoen zoals die er vroeger ook altijd was. Eva haar handen zijn verplaats naar zijn haar en plukken aan zijn wat grijzer geworden haren. Wolfs handen strelen van haar rug naar haar buik toe waar ze een weg vinden onder haar shirt zachtjes word ze naar achter geduwd op de bank Wolfs hangt boven haar en kneed zachtjes in haar borsten. Zachtjes kreunt Eva wat hun beide terug brengt naar de werkelijkheid. 'Sorry ik eh' verbreken ze gelijk het contact Wolfs is alweer rechtop gaan zitten en doet de opengemaakte knoopjes van zijn blouse dicht. 'Ja eh mij ook sorry' trekt Eva haar shirt weer recht. 'Zullen we maar even bij Finn gaan kijken voordat hij dadelijk boven iets stuk maakt' staat Eva gelijk op. Ze kent haar zoon goed genoeg om te weten dat als hij boos is met dingen gaat gooien. 'Ja eh je hebt gelijk' staat ook Wolfs snel op de ongemakkelijkheid tussen beide is duidelijk te voelen. Hoe hadden ze zich zo kunnen laten gaan. Beiden lopen ze achter elkaar aan de trap op. Zacht gesnik horen ze uit Finn zijn kamer komen en Eva opent zachtjes de kamer van haar zoontje. De deken over zich heen getrokken ligt hij in zijn bedje. 'Finn kom eens onder de deken uit' zijn beide ouders op de rand van het bed gaan zitten. Langzaam zien ze het hoofdje van Finn boven de deken uitkomen en hij kruipt tegen zijn moeder aan. 'wij houden ook heel veel van jou dat moet je niet vergeten jij bent toch papa's aapje' streelt Wolfs door zijn haar. 'Zullen we anders dit weekend naar de echte aapjes gaan met zijn drieën. Moet je mama wel lief aankijken of ze mee wilt'. 'Naar diertuin' kijkt hij zijn moeder smekend aan. 'Tuurlijk' glimlacht Eva naar haar zoontje. 'Dadelijk mama papa slapen' kijkt hij nog een keer smekend op. 'Je mag wel bij mama slapen maar papa gaat zo naar huis toe he'
JE LEEST
Stay strong 2
Fanfiction(Dit is een vervolg op Stay Strong) Het is 4 jaar later en nog steeds zijn wolfs en Eva samen. Samen voeden ze eva haar zoontje Finn op, maar de frustraties naar elkaar lopen steeds verder op waardoor ruzies vaak uit de hand lopen en ze steeds verde...