Sometimes Love Hurts...

2 Κεφάλαιο

Ενας μηνας ξεκινάει και ολα πηγαινουν σκατα. Στην αρχή πίστευα πως όλα πήγαν να φτιάξουν αλλα τελικα χειροτερεύουν. Εκει που βοηθουσα μια ηλίθια με το φαγητο της ξαφνικά έρχεται ο Χάρβεϊ την παίρνει αγκαλιά και την φιλαει στο στομα. Με το που το βλεπω ...εχασα την γη κάτω από τα ποδια μου εκεινη την ωρα δεν εβρισκα την κολλητή μου και έπρεπε επειγόντως να το πω σε καποιον για θα γινομουν σαν ενα ηφαίστειο...θα εσκαγα και θα εφαιρνα μεγαλη καταστροφη...ηθελα να παρω το κεφαλι του και να το σπασω ...αλλα πριν το κανω αυτο θα ηθελα πρωτα να τον σπασω στο ξύλο. Παρολο που εγιναν ολα αυτα βρηκα την Φοίβη μια αλλη πολυ καλη μου φιλη και ξεσπασα σε αυτην. Προσπαθησε να με ηρεμήσει αλλα δεν μπορουσα .
Οχι μονο εγινε αυτο ,αλλα ο ζακ τελικα αποδείχτηκε πολυ μεγαλος μαλακας. Πιστευω πως τωρα του αρεσει η τζεσικα. Ειναι μια κοπελα η οποια το παιζει πολυ ψωναρα συναιχεια κανει νάζια και μου σπαει τα νευρα . Οποτε εγω δεν εχω τωρα καποιον τον οποιο μπορω να διεκδικήσω αρα αυτο το μηνα η ζωη μου δεν θα εχει καθολου ενδιαφερον εκτος απο το να βλεπω τους αλλους να ειναι χαρούμενοι. Την επομενη μερα πηγα στο σχολειο και καθώς η ωρες πέρναγαν αργα και βασανιστηκα ακουω την κολλητη μου.

"Ο Χάρβεϊ έρχεται προς τα εδω"μου λεει καθως εχει γουρλωσει τα ματια της και αρχησε να απομακρύνετε για να με αφησει μονη με το Χάρβεϊ.
"Γεια"με χαιρετάει και εχει ενα στραβω χαμόγελο τον οποιο τον κανει πολυ ελκυστικό.
"Τι θες?"τον ρωταω με ενα ψυχρό τροπο εφοσον δεν μπορω να ξεπερασω ολα αυτα που μου εχει κανει.

"Ηθελα να σε ρωτησω αμα μπορεις να με βοηθήσεις με της άσκησης"μου λεει λιγο αποτομα. Λογικα καταλαβε οτι εχω νευρα.

"Καλα"του λεω ενώ ο θυμος στην φωνη μου δεν μπορει να κρυφτεί.

Η ωρα παιρναει καθως σκεφτομαι οτι πρεπει να τον αντιμετωπίσω για αλλη μια φορα αλλα σαν να μην έφτανε αυτο θα ήμαστε και μόνοι. Ενας θεος θα ξερει πως θα αντεξω να μην του εξομολογησω τα αισθηματα μου για αυτον. Ετοιμάζομαι γρηγορα διοτι έπρεπε να παω στο υποτιθέμενο 'Ραντεβού' μας. Τον περιμενα περιπου μιση ωρα σε ενα παγκάκι και εκανε πολυ κρυο εφοσον ηταν ακομα Οκτώβριος με αποτελεσμα να εχω παγωσει και να τον βριζω απο μεσα μου. Επειτελους εκανε την εμφάνιση του.
"Σορρυ που σε έστησα" ηταν το μονο που ειπε και εγω δεν πιστευα πως κρατήθηκα να μην τον χτυπησω .
"Δεν περιμενα και κατι αλλο απο εσενα"του απανταω με εναν τόνω ειρωνείας και ενα χαμογελα ζωγραφιζεται στα χείλη του. Αυτα τα τοσο ωραια χειλη τα οποια θελω τοσο να φιλησω με κανουν να ξεχασω τον θυμο μου. Η ωρα περασε και ειχαμε τελειωσει της άσκησης.
"Εχω παγωσει"σπαει την σιωπει που επικρατουσε.
"Και εγω" του λεω προσπαθοντας να μην γελασω
"Σηκω να παμε σε ενα παγκάκι που να εχει περισσότερο ηλιο" με σηκωνει και πηγαμε και κατσαμε στο κιόσκι.
Αρχισαμε να μιλάμε και δεν ξερω πως εφτασε εκει το θεμα αλλα μηλαγαμε για τα χερια.
"Εμενα τα δικα μου δεν ξερω γιατι αλλα ειναι απαλα"λεει και μου φανηκε παραξενω για εναν αντρα να εχει απαλα χερια
"Να, κατσε να σου δειξω" έρχεται στο μερος μου περνάει το χερι του στο μαγουλο μου αρχισε να με χαϊδεύει και εγω να εχω χαθει στα πρασινα του ματια που τοσο πολυ μου αρεσει να τα κοιταω.Η καρδια μου χτυπαγε γρηγορα ενω παραλληλα η ανασα μου ειχε κοπή. Οσο και να ηθελα να συνεχιστεί η λογικη μεσα μου ηξερε οτι δεν θα γινοταν τιποτα μεταξυ μας και θα ηταν αδικο να εχω αισθηματα για αυτον και με αυτον τον τροπο να γινονται πιο δυνατα ενω εκεινος να μην νοιωθει τιποτα για εμενα και να νομιζει οτι αυτο δεν θα με επηρεάσει. Εβαλα ολοι την δυναμη που ειχα και του τραβηξα το χερι απο το προσωπο μου.
"Κατσε να σου δειξω και το αλλο χερι να δεις" λέει κανοντας το ακομα πιο δυσκολο για εμενα ωστε να μην μπορω να αντισταθω παρ'όλα αυτα ελέγχω το εαυτο μου και απομακρυνομαι απο το αγγιγμα του.
"Καταλαβα" του λεω νοιώθοντας αβολα για ολο αυτο που εγινε.
Η ωρα στο φροντιστήριο περασε αρκετα γρηγορα εφοσον εγω ολη την ωρα σκεφτομουν ποσο δυσκολα ειναι για τους ανθρωπους να αγαπανε. Δεν ηθελα να πιστευω οτι τον αγαπω αλλα νοιωθω έντονα συναισθηματα για αυτον και δεν θα μπορουσα να σκευτω κατι αλλο εκτος απο το οτι για ολο αυτο φταίει η αγαπη. Η αγαπη παρολο που ειναι ενα τοζο ωραιο συναισθημα μπορει να σε καταστρεψει μεσα σε λιγα δευτερόλεπτα. Ακομα και αν δεν φταις εσυ για κατι η αγαπη ποναει χωρις να τον θες. Δεν ξερω αν εχετε αγαπησει ποτε τοσο ωστε να σας πωναει αλλα πιστεψτεμε. Ποναει. Ποναει αρκετα πολυ. Και θα μπορουσα να πω οτι αξιζει για μερικά ατομα να τους αγαπας τοσο πολυ και να πονας για αυτούς.
"Τι εχεις" με ρωταει η φοιβη γιατι παμε μαζι και με εβγαλε απο τις πολυ βαθιές σκεψεις μου.
"Τιποτα" τις λεω και αυτη δεν φαίνεται να με πιστευη και τοσο πολυ.

--------------------------------------------------------------------------
Η εβδομαδα δεν περασε και τοσο ωραια εφοσον η Ερικα μου κραταει μουτρα και δεν ξερω ομως αρχιζω να πιστευω πως φταιει ο ζακ για ολο αυτο .Πιστευω πως αρεσει και στην Ερικα αλλα οποτε την ρωταω αυτη με διαψεύδει. Εχω παρει την αποφασει οτι τον γουσταρει γιατι οποτε μιλαω για αυτον μετα αυτην δεν μου μιλαει. Με εχει κουρασει ολοι αυτη η καταστάσει που επικρατει μεταξη μας αλλα δεν μπορω να κανω κατι. Αφου δεν παραδέχεται οτι τον γουσταρει δεν μπορω να κανω πισω για να τον αφησω για αυτη. Το οτι μου δινει ενδιαφέρον και δεν δινει σε αυτη δεν φταιω εγω για αυτο. Δικια του αποφασει ειναι για το πια θα του αρεσει και οχι δικια μας.
"Χτυπησε κουδουνι παω μεσα εσυ τι μαθημα εχεις?" Με ρωταει η φοιβη που μου εχει σταθει παρα πολυ αυτες τις μερες και μπορω να πω οτι με εχει βοηθησει να βαλω μια ταξη στο κεφαλι μου.
"Γυμναστικη"της λεω και χωριζομαστε για να παμε και οι δυο στο μαθημα μας.
Δυστυχώς διαπιστωνω πως ειναι και το λυκειο μαζι μας και κανουν προπόνηση για το βόλεϊ που θα πανε σχολικούς. Καθησα σε μια ακρη γιατι απο την ταξη μου δεν εχω καμια φιλη. Για την ακρίβεια μιλάμε αλλα δεν κανουμε τοση παρεα αφου με παρατανε συνέχεια. Παρατηρουσα τα παιδια και προς μεγαλη μου εκπληξη βλεπω τον ζακ με κοιταζει και τοτε κανει ενα τελειο καρφί.
"Σε αγαπαω" φωναζει δυνατα και με διχνει. Δεν εχω διαπιστώσει ακομα τι εγινε μολις τωρα αλλα χωρις να το καταλαβω εχει σχηματιστεί ενα μικρο χαμογελο στα χείλη δεν ηξερα πως επρεπε να αντιδράσω.
Σηκώνομαι και τρεχω γρηγορα εξω οταν ακουω το κουδουνι να ηχεί στα αυτια μου.
Προσπαθω να βρω την φοιβη αλλα ματαια.
"Λιζα" με φωναζει η φοιβη και τρεχω πανω της για να την αγκαλιασω.
"Προς τι αυτη η χαρα?" Με ρωταει υποψιαζοντας πως κατι καταλαβε. Τις εξειγω ολα οσα εγιναν και αυτη εχει μείνει και στα χειλη της εχει καλοσχηματιστει ενα τελειο 'Ο'

Αυτο το Κεφάλαιο μου αρεσε ελπιζω να σας αρεσε οπως μου αρεσε και σε εμενα (στην φωτογραφία ειναι ο Χάρβεϊ)
Love ya😻😻