Λιζα's pov
Πραγματικά δεν το πιστεύω. Για να έρχονται στο σχολείο χέρι χέρι λογικά θα τα έχουν φτιάξει. Τραβάω γρήγορα την Ερικα περιμένοντας εξηγήσεις.
"Ποτέ στο καλό σκοπευες να μου το πεις?" Της φωνάζω.
"Ηρέμησε. Έγινε αργά και σαν να μην έφτανε αυτό η μητέρα μου μας έπεισε να φιλιομαστε. Άρχιζε να μου φωνάζει αλλά της εξήγησα οτι είμαι ερωτευμένη μαζί του. Και αφού μετά κατάλαβε πως ο ζακ με κάνει χαρούμενη, τώρα χαίρεται για εμενα" μου εξηγεί η ερικα ενώ με καθησυχάζει.
"Τουλάχιστον να μου έστελνες ενα μήνυμα." Της λέω αυτή τη φορά με ήρεμη φωνή.
"Συγγνώμη. Νόμιζα ότι θα κοιμάσαι και δεν ήθελα να σε ξυπνήσω."
"Δεν πειράζει."
Σηκωνόμαστε και πάμε να κάτσουμε μαζί με τα αγόρια μας γιατί τους έχουμε αφήσει μόνους τους και μπορεί ήδη να έχουν πλακωθει. Με το που φτάνουμε μια μεγάλη έκπληξη μας περίμενε. Ο Ζακ και ο Χάρβεϊ έλεγαν αστεία και γελαγαν μαζί. Κοιταχτήκαμε μαζί με την ερικα και αρχίσαμε να γελάμε και εμεις μαζί τους.
"Πως και είστε τόσο χαρούμενη?" Τους ρωτάω και περιμένω την απάντηση τους.
"Τίποτα. Εδώ ο Ζακ μου λέει κάτι πετυχημένα αστεία." Μου λέει ο Χάρβεϊ ενώ έχει γίνει κόκκινος από τα γέλια.
"Αααα... κατάλαβα. Δεν θέλετε να πάμε στην τάξη γιατί χτύπησε για μέσα?" Τους ρωτάω γιατί, το κουδούνι έχει χτυπήσει εδω και πόση ώρα για μέσα και πρώτη ώρα έχουμε έναν μαλακα και δεν μπορώ να τον ακούω πρωινιατικα να φωνάζει.
Σηκωνόμαστε όλοι μαζί και πηγαίνουμε προς την τάξη. Δυστυχώς ή ευτυχώς η πόρτα είχε κλείσει οπότε θα έχουμε πάρει ήδη απουσία. Το μόνο που είχαμε να κάνουμε ήταν να πάμε έξω. Κάτσαμε στο κιόσκι και τα ζευγαράκια ήμασταν αγκαλιά. Ο Χάρβεϊ με γαργαλαγε ενώ ο ζακ και η ερικα φασονονταν. Ήταν πολύ ωραίο το θέαμα. Δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ κάτι τόσο ωραίο. Εγω και η κολλητή μου να έχουμε για αγόρια αυτά τα οποία ήμασταν ερωτευμενες. Ειναι κάτι το οποίο δεν θα μπορούσα να φανταστώ. Μερικές φορές νομίζω πως ονειρεύομαι. Κλείνω τα μάτια μου και τα ξανά ανοίγω για να σιγουρευτώ οτι δεν ονειρεύομαι.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~
Πηγα σπίτι μου και ετοιμάστηκα γιατι είχα ραντεβού με την Φοίβη. Έβαλα ενα μαύρο τζιν με σκισιματα και ενα κόκκινο πουλόβερ. Έπιασα τα μαλλιά μου έναν ψηλό κότσο και έφυγα απο το σπίτι. Οταν έφτασα στην καφετέρια η Φοίβη δεν ηταν εκεί. Τι να περιμένεις. Έχω συνηθίσει να έρχομαι πιο νωρίς.
VOCÊ ESTÁ LENDO
Sometimes Love Hurts...
Ficção Adolescente"Συγγνώμη. Δεν θα σε ξανά αφήσω να περιμένεις. Και να ξέρεις πως έτσι και τον ξαναδώ μπροστά μου, αυτά που του έκανα σήμερα δεν θα ειναι τίποτα με εκείνα που θα του κάνω. Άμα σε ακουμπήσει να ξέρεις απο τώρα πως θα το σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια...
