Romeo & Juliet [Werewolf Story]

2.

2.

Romeo

Ik baande me een weg door het volk. Haar ogen stonden op mijn netvlies gebrand. Het liefste van al was ik meteen achter haar gelopen. Haar tegengehouden. Gevraagd wie ze was. Om de één of andere reden had ik dat niet gedaan. En daar had ik enorm veel spijt van. Ik had nu wel een doel voor deze avond. Ik zou haar vinden en niet meer laten gaan.

Opeens klonk er applaus. Het haalde me meteen uit mijn gedachten. De mensen duwden me meer naar voor. Dichter en dichter naar de trap, tot ik op de derde rij stond. Ik had een perfect zicht op de trap. Bovenaan stonden een man en een vrouw. De man herkende ik van daarnet. Hij was de vader van mijn mate. Eigenlijk was ik daar niet 100 procent zeker van. Hij was wel bij haar geweest.

" Mag ik jullie applaus vragen voor de gastheer en gastvrouw van deze avond " Opnieuw barste er een applaus los. Het koppel stapte de trap af, zwaaiend naar iedereen. En dan kwam iemand bekender naar beneden. Mijn mate. Ze glimlachte breed en wachte tot de speaker haar ook had aangekondigd. Wacht even ... aangekondigd?!

Mijn gedachten leken nu pas te bevatten dat ze een belangrijk iemand was in deze roedel. Of beter gezegd, de alfa dochter. Mijn hart klopte even wat sneller en een trots gevoel vormde zich in mijn buik. Ze was een sterke vrouw. Een vrouw met een plan. Ik zou alfa worden. Ookal was ik daar niet voor opgeleid. Daar maakte ik me wel niet echt zorgen over. Met haar aan mijn zijde kon ik alles aan.

Ik voelde wel zenuwen voor iets anders. Ik was maar de derde in lijn. Ik was geen toekomstige alfa. Was ik wel genoeg voor haar? Was ze blij? En dan was er nog haar roedel. Die leefden niet op goede voet. Niet dat ik me dat echt aantrok. Zij was van mij. Ik van haar. Daar zou niemand iets aan kunnen veranderen!

Juliet

Mijn ademhaling ging sneller. Ik had moeite om mezelf te kalmeren. Ik had net mijn mate gezien. Hij had op een paar meter afstand gestaan! Alleen had mijn vader ervoor gezorgd dat ik niet naar hem toe kon gaan. Ik hoopte dat ik hem nog kon zien. Dat ik hem kon ontmoeten. Dat ik kon weten wie hij was.

Ik glimlachte breed toen ik aangekondigd werd. Daarna stapte ik de trap af. Mijn ogen zochten naar twee bekende, mannelijke ogen. Ik probeerde ze te zoeken. Tot ik hem zag staan op de derde lijn. Hij stak boven de anderen uit. Duidelijk alfa bloed in zich. Mijn hart begon sneller te kloppen. Mijn buik gevuld met vlinders. Mijn wangen rood gekleurd.

Zijn ogen bekeken me kort, voor ze op mijn gezicht belandden. Daarna volgde er een brede glimlach om zijn gezicht. Mijn wangen kleurden nog roder toen hij knipoogde. Ik pakte de trapleuning stevig vast om niet te struikelen. Uiteindelijk geraakte ik toch zonder problemen beneden. Mijn ogen waren nog steeds op hem gericht. Zijn mond vormde één woord. Mate. Daarna draaide hij zich om en verdween uit mijn zicht. Dat ene woord zei genoeg. Hij zou terugkomen. Hij zou me straks komen zoeken. Ik hoopte dat ik klaar was voor dat moment.

Het moment waar ik al zo lang op wachtte. Gelukkig werd ik al snel uit mijn gedachten gehaald. Wel niet om de reden die ik gehoopt had. Lize had haar hand op mijn arm gelegd. Ze leunde wat naar voor, zodat ze me iets kon zeggen. Ondertussen was er redelijk wat kabaal en muziek in de kamer. " Waarom deed je zo raar, daarnet? " Ze leunde terug wat naar achter, om mijn reactie te peilen. Om te zien of ze iets kon zien aan mijn gezichtsuitdrukking. Heel even dacht ik erover na om te liegen tegen haar. Om te zeggen dat er niets aan de hand was. Alleen kende Lize mij veel te goed. Ze zou meteen merken dat ik niet de waarheid zei.

" Ik heb mijn mate gezien daarnet " zei ik in haar oor, nadat ik wat naar voor had geleund. Zelfs boven de muziek hoorde ik haar enthousiast geluidje. " Ik ben zó blij voor je. Wie is het? " Ze begon meteen rond te kijken, alsof hij echt in de buurt was. Dat was hij niet. Ja, ik had zelf ook al rondgekeken om te zien waar hij naartoe was. Hij zou zelf naar me toe komen. Dat was toch hetgeen ik had opgemaakt uit ons korte ' momentje ' van daarnet. Ik kon me ook vergissen natuurlijk.

  Ik rolde met mijn ogen, om haar reactie. " Ik weet het zelf nog niet " bekend ik dan. " Ik heb hem maar kort gezien. " Ik kon het toch niet laten om nog eens even te kijken of hij niet in de buurt was. " Als je hem ziet, moet je op mij niet letten. " zei ze. Ze glimlachte breed. " Je doet maar wat jullie twee willen. " Opnieuw rolde ik met mijn ogen. Zij zou publiek zijn, dat was wel zeker. Alleen wou ik voor de eerste ontmoeting met mijn mate, liever alleen zijn met hem. Voor het geval ik mezelf toch belachelijk zou maken. Die kans zat er zeker in. En dan wou ik liever niet dat iemand me bezig zag.  

A/N: Nieuw hoofdstuk :D

Laat zeker weten wat jullie ervan vinden :D

Het staat al op #110 in de weerwolvenlijst :D Na amper 2 hoofdstukken! Dankjulliewel

Vote/Comment/Follow