Romeo & Juliet [Werewolf Story]

26

26.

Juliet

" Blijf nog maar even rustig liggen." Mijn moeder duwde me zacht terug op het bed. Mijn hoofd raakte het kussen weer. Zij was de eerste die ik gezien had. Tot mijn eigen spijt. Ik had gehoopt op Romeo. Dat hij eindelijk terug bij me was. Dat hij de reden was waarom ik me beter voelde. Mijn ogen zochten hem in de kamer. "Waar is hij?" Aan mijn moeders gezicht merkte ik dat ze meteen wist over wie ze het had. Het duurde wel lang voor ze eindelijk antwoord gaf. "Hij is er niet." Ja, dat zag ik ook wel.

Ik zette me opnieuw wat rechter, ook al probeerde ze me opnieuw tegen te houden. "Ik wil hem zien. Kan je hem roepen?" vroeg ik, in de veronderstelling dat hij gewoon even naar buiten was. Ik wou hem zo snel mogelijk zien. Ik kon niet geloven dat mijn vader eindelijk toegelaten had dat hij naar hier kwam! Mijn vader zag me toch liever dan ik gedacht had. Natuurlijk was hij van gedachten veranderd. Waarom had ik daar ooit aan getwijfeld?

Mijn moeder friemelde wat zenuwachtig aan haar mouw. Ze keek ook overal, behalve naar mij. "Mam, wat is er aan de hand?" Haar reactie op mijn vraag beval me niet. Ze deed opeens zo vreemd. De reden was me een vraag.

"Wel ... " begon ze langzaam. Het leek alsof ze tijd aan het kopen was. "Mam?! " Mijn ademhaling ging wat sneller. Ik voelde me wel al beter, maar toch was ik nog slap. Ik had nog hoofdpijn en voelde me nog wat duizelig. Toch hoorde je me niet klagen. Het was al een hele verbetering.

"Ik heb Romeo naar hier gehaald." ging ze traag verder. "Hij is heel even bij jou geweest, tot ... "Ze moest haar zin niet afmaken. Ik sloeg mijn benen al over de rand van het bed. "Wat is er met hem gebeurd? Wat heeft papa met hem gedaan?" Aan de manier waarop ze sprak wist ik meteen dat papa iets gedaan had. Het was alleen nog de vraag wat. Ik hoopte met heel mijn hart dat het niets ergs was.

"Hij heeft hem meteen naar de kerkers gebracht." Mijn mond bleef heel even open staan. Ik had het verkeerd gehoord, toch? Mijn hele lichaam begon te schudden van paniek. Er liepen al een paar tranen over mijn wangen. Romeo had zichzelf in gevaar gebracht om mij te helpen.

Zonder nog iets tegen mijn moeder te zeggen, stormde ik naar buiten. Mijn hoofd bonsde van de pijn. Ik moest de muur aanraken omdat ik te duizelig was. Eigenlijk zou ik beter in mijn bed blijven liggen. Alleen had ik daar geen tijd voor nu.

"Papa!" Ik schreeuwde zo luid ik kon. Zo stormde ik naar zijn bureau. Alle aanwezigen keken geschrokken toe hoe ik binnen kwam. Mijn vader was de eerste die reageerde. Hij kwam meteen naar me toe, met een glimlach, en pakte mijn handen vast.

"Ik ben zo blij dat je wakker bent. Je weet niet hoe bezorgd ik was om ... " Mijn hand gaf hem een mep, tegen zijn wang. Waar die woede opeens vandaan kwam wist ik niet.

Ik kon niet begrijpen hoe hij zo blij was nu. Romeo was de enige die me geholpen had. Door hem was ik nu weer gezond. Zonder hem zou ik nu misschien dood zijn. Waarom wou mijn vader dat niet begrijpen? Waarom hield hij Romeo bij me weg?

Mijn vaders ogen spuwden vuur. Zijn hand pakte meteen mijn arm vast. "Hoe durf je!" siste hij. "Je zou me dankbaar moeten zijn dat hij nog niet dood is!" Ik snoof door zijn reactie. "Iedereen weet dat we nu niet meer kunnen gescheiden worden." zei ik, doelend op mijn mark.

"Dat zou ik toch niet durven zeggen." zei hij. "Nog een paar dagen en we hebben een manier om daar iets aan te doen. Dan heb ik eindelijk mijn dochter terug. Dan ben je niet meer ziek." Tegen het einde van zijn uitleg sprak hij weer zoals altijd. Mijn oude vader was heel even terug.

Ik keek hem met open mond aan. "Dat ... Hoe durf je dat zelfs te zeggen?!" De tranen stroomden terug over mijn wangen als ik eraan dacht dat we misschien ooit gescheiden zouden worden. Dat wou ik helemaal niet!

"Ik zal altijd van hem houden papa! Met of zonder matebond!" Mijn vader gaf me een duw, voor hij me losliet. "Breng haar naar haar kamer!" Het was pas toen twee paar handen mijn armen vast pakten dat ik besefte wat hij deed. "En zorg ervoor dat ze niet kan ontsnappen! Hetzelfde geldt voor mijn mate!"

Daarna werd ik terug naar mijn kamer gebracht. Mijn moeder was daar nog steeds. Waarschijnlijk bang om de confrontatie te zien. Zodra de deur werd dicht gedaan, wist ze wat er gebeurd was. We zaten ik de val. Van hieruit konden we niks doen. En dat maakte me bang.

A/N: Juliet is er eindelijk achter gekomen :s

Vote/Comment/Follow