Romeo & Juliet [Werewolf Story]

13.

13. 

Juliet 

Van mijn moeder had ik al afscheid genomen. Nu was het alleen nog wachten op Romeo. Nog even en ik zou voor de rest van mijn leven bij hem zijn. Dat ik daarvoor mijn ouders,vrienden en roedel moest achterlaten, was gewoon een opoffering. Iedereen moest opofferingen maken in zijn leven en deze was blijkbaar die van mij. Ik stond helemaal achter mijn keuze. Ik zou me niet bedenken, daar was ik van overtuigd. Dit was gewoon een keuze die ik moest maken, om ervoor te zorgen dat ik eindelijk aan mijn toekomst kon starten. Samen met Romeo.

Mijn tas stond al een paar uur op het balkon. Het was al lang donker buiten en ik stond ongeduldig te trappelen tot hij er eindelijk zou zijn. Waarom duurde het zo lang? Had hij zich bedacht? Nee, toch?! Hoe langer het duurde, hoe meer ik begon te panikeren. Ik mocht er echt niet aan denken dat hij zich bedacht had. 

" Juliet? " Ik hoorde iemand mijn naam fluisteren. Net luid genoeg zodat ik het zou horen tot op het balkon. Ik herkende de stem ook meteen. " Waar ben je? " vroeg ik zachtjes. Ik leunde wat over de reling van het balkon en probeerde naar beneden te kijken. Aangezien het licht aan was in mijn kamer, kon ik een deel zien. Behalve het gedeelte net onder het balkon.

" Gooi je tas naar beneden. " fluisterde Romeo. Als ik wat beter keek, zag ik hem staan. Hij was helemaal omringd door de duisternis. Ik pakte mijn tas, die al klaarstond, en gooide zich voorzichtig naar beneden. Daarna deed ik het licht uit en probeerde voorzichtig naar beneden te gaan. 

Ik voelde een hand bij mijn enkel. Romeo pakte hem vast, terwijl zijn andere hand rond mijn middel terecht kwam. Zo probeerde hij me te helpen. Zodra ik op de grond stond, pakte ik hem stevig vast. " Nog even geduld, Juliet. Nog even en we kunnen zoveel knuffelen als je wilt. " Hij drukte haastig een kus op mijn lippen, voor hij zich omdraaide en mijn tas pakte. 

Het liefste van al was ik nog even blijven staan. Nog even zijn armen om me heen. Nog even zijn lippen op die van mij. Alleen hadden we daar nu geen tijd voor. We moesten ons haasten, voor iemand ons zag. Dan zou het allemaal voor niets geweest zijn. 

Romeo pakte mijn hand en begon dan te rennen. Mijn tas had hij in zijn andere hand. Zijn tempo was snel. Ik had moeite om hem bij te houden, dus probeerde ik wat te versnellen. " Als je liever verder gaat als wolf ... Ik hou je niet tegen. " zei hij, zodra hij opmerkte dat ik wat problemen had. Hij bleef meteen staan. Mijn ademhaling ging snel. Ik hijgde even, voor ik toch in mijn wolf veranderde. 

Zodra ik mijn ogen opende zag ik een andere wolf naast me staan. Romeo had mijn tas in zijn muil. Zodra ik knikte, renden we verder. Ik wist niet waar we heen gingen. Romeo zou voor alles zorgen. Eigenlijk had ik verwacht dat we naar zijn roedel gingen gaan, maar toen we dieper en verder het bos ingingen, voelde ik toch wat zenuwen in mijn onderbuik. Waar bracht hij me in godsnaam naartoe?

Ik wou net stoppen met rennen, om hem duidelijk te maken dat ik me echt wel vragen stelde, toen ik een hut opmerkte. We renden net door de bomen door.

Het lag aan een klein meertje. Het was maar dan groot genoeg voor ons twee. Dé perfecte verstopplaats. Romeo was al terug veranderd in zijn mensen vorm en lachte. " Je hebt het duidelijk goedgekeurd. " Hij stond al op het trapje, om naar binnen te gaan. Hij gooide een t-shirt naar me. Hij had er duidelijk rekening mee gehouden dat we misschien moesten veranderen in onze wolf.

Ik veranderde terug in mijn mensen vorm en deed het t-shirt aan. Het kwam tot bij mijn knieën. Waarschijnlijk één van Romeo zelf. Hij had enkel een korte broek aan. " Het is de hut van mijn ouders, maar ik ga ze tijdje lenen. " Hij liet me eerst naar binnen gaan en mijn mond opende zich vanzelf.

Romeo liet me begaan. Hij was al naar een andere kant van de hut gelopen, om het vuur nog wat aan te stoken. Ondertussen ging ik op verkenning in de hut. Nergens vond ik iets dat ik niet mooi vond. Alles was perfect. Knus. Mooi. Prachtig. 

" Er is wel maar één bed " Ik gaf Romeo een mep, zodra hij in mijn oor fluisterde. Ik had hem helemaal niet horen stappen. Natuurlijk lachte hij me meteen uit. " Je slaapt dus ofwel naast me in bed, ofwel slaap je op de zetel. " Hij woelde door mijn haar, en stapte daarna de kamer in. Mijn tas legde hij op het bed en daarna draaide hij zich om. " Wat kies je? " 

Ik voelde mijn wangen onmiddellijk rood worden. Ik had nog nooit naast iemand geslapen, laat staan een man. Was het wel een goed idee om naast hem te slapen? Hij stapte naar voor en pakte mijn gezicht vast. " Ik ga je niets aandoen, Juliet. " zei hij, toen hij opmerkte dat ik me wat ongemakkelijk voelde. " Het ergste dat kan gebeuren is dat ik je teveel knuffel vannacht, maar zo erg is dat nu ook weer niet toch? " 

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vonden :D

Enkele foto's zodat jullie een goed beeld hebben van de hut :)

Vote/Comment/Follow