Romeo & Juliet [Werewolf Story]

3.

3. 

Juliet 

Het leek alsof ik me op niets anders meer kon concentreren. Hij was alles waar ik aan kon denken. Aan zijn bruine ogen. Zijn bruine haar. Zijn zwarte masker. De vlinders in mijn buik fladderden rustig rond. Mijn ogen bekeken alle mensen rondom mij. Om te zien of hij ergens in de buurt was. Lize rolde een paar keer met haar ogen. Alsof ze zo wou zeggen dat ik me nu echt wel als een verliefde puber aan het gedragen was. Ergens begreep ik mijn gedrag niet. Ik had hem nog niet gesproken. Ik kende hem niet. En toch voelde ik een soort klik tussen ons.

" Je prins op het witte paard laat wel lang op zich wachten " lachte Lize opeens in mijn oor. Ik gaf haar een zacht duwtje. Door haar werd ik nog zenuwachtiger! Misschien wachtte hij wel op het juiste moment, om een moment dat ik alleen was. Met Liza naast me zou dat moment nooit komen. " Ik ga even naar het toilet " mompelde ik tegen haar. Vooral om even van haar af te zijn. Deze drukke zaal werkte me ook op mijn zenuwen. Het leek alsof ik geen adem kon nemen. Daarom besloot ik even naar buiten te gaan. Gelukkig volgde Lize me niet.

Zodra ik de deur naar buiten opende, voelde ik de frisse lucht tegen mijn huid. Ik ademde een keer diep in en uit. Hier buiten was het veel beter staan, dan binnen. Ik stapte langzaam het trappetje af. Mijn schoenen kwamen in contact met het gras. Er was niemand te zien. Normaal hadden mijn ouders niet graag dat ik alleen buiten liep. Er kon altijd iemand met slechte bedoelingen buiten lopen. Alleen besloot ik vandaag niet naar hen te luisteren. Ik had even nood aan een momentje voor mezelf.

Ik hoorde langzaam voeten dichterbij komen. Ik hoorde iemand het trapje af gaan, om daarna in mijn richting te stappen. Mijn hart bonsde nog wat meer. Was hij het? Of was het iemand anders? En zoja, wie was het dan? Al zeker geen vrouw, want dan had ik het wel gehoord aan de schoenen. Mijn lichaam wist niet goed wat te doen. Zou ik me omdraaien? Of zou ik gewoon geduldig wachten voor ik te weten kwam wat het lot voor mij in petto had.

De man nam mijn arm vast en duwde me zo een eindje vooruit. De tintelingen verraden dat hij het was. Mijn mate. Hij zette nog een aantal passen, tot we beschermd werden door een aantal bomen. Niemand die ons hier zou zien. En tot mijn eigen verbazing had ik geen schrik. Ik kende hem niet, maar vertrouwde hem toch. Zodra hij me losliet, draaide ik me om en keek recht in een bekend paar bruine ogen.

We keken elkaar een paar seconden aan, voor zich een glimlach vormde op zijn gezicht. " Moet ik je nu met prinsesje aanspreken, alfa dochter " Hij maakte lachend een buiging, om zo de spanning wat te verminderen. Ik kon een lachje niet onderdrukken. " Noem me maar gewoon Juliet. " zei ik. Ik merkte dat de glimlach op mijn gezicht bleef staan. Zeker toen hij zijn arm om me heen legde. Zijn hand raakte kort mijn wang aan, voor hij wat aan mijn masker prutste. Hij leek na te denken of hij het eraf wilde halen of niet.

" Een mooie naam, voor een mooi meisje " En daar stond ik dan. Met mijn mond vol tanden. Ik wist niet wat te doen of te zeggen. Ik kon alleen maar in zijn mooie ogen kijken. " En hoe mag ik jou aanspreken, mate " Het laatste woord verliet mijn mond, zonder dat ik het zelf gemerkt had. Hij leek het niet erg te vinden dat ik onze band luidop uitgesproken had. " Romeo " Ik knikte, om zo niks te moeten zeggen.

" Het liefst van al zou ik dat masker van je gezicht halen. Alleen denk ik niet dat je zo graag zal willen weten wie ik ben. " Hij sprak in een soort raadseltje. Ik wou hem wel zien! Was er een probleem? Was er iets mis met zijn gezicht? Was dat de reden dat hij niet wou dat ik hem zag? " Ik wil niet liever dan je zien. " zei ik, terwijl mijn hand al naar zijn masker ging. Zijn ene hand, die aan mijn eigen masker prutste, pakte mijn hand beet. " Een andere keer. Deze keer wil ik eerst mijn mooie mate zien. " Voor ik er op kon reageren, had hij mijn masker afgenomen. Zijn hand streelde over mijn wang.

" Juliet?! " Lize's stem verpestte ons moment. Ze was duidelijk naar me op zoek. Waarschijnlijk was ik al te lang weggeweest. Romeo haalde zijn arm weg van mijn middel, duidelijk rondkijkend langs waar hij het snelste weg kon komen. " Nee, ga nog niet. Alsjeblieft. " Ik pakte zijn arm vast om hem tegen te houden. Dat werkte ook. " Kom morgen naar dezelfde plek. " zei hij, voor hij een korte kus op mijn wang drukte en wegliep. " Hoe weet ik zeker dat jij het bent? " riep ik hem nog achterna. Hij hoorde het niet meer, want zijn lichaam verdween in de duisternis. Net op dat moment hoorde ik opnieuw voetstappen dichterbij komen. " Juliet? " Ik bromde een aantal vloeken, voor ik me omdraaide. " Ja, Lize. Ik kom " mompelde ik. Ze keek me vragend aan, maar ik antwoordde niet op haar vraag. Het enige waar ik nu aan kon denken was Romeo. Hoe hij me aankeek. Hoe hij over mijn wang wreef. Over de korte kus op mijn wang. Over zijn ogen. En vooral, over onze ' date '. Morgen. Op dezelfde plaats. Op hetzelfde moment. 

A/N: De eerste ontmoeting :D Laat zeker weten wat jullie ervan vinden ;)

Vote/Comment/Follow